Al een paar dagen spookte hij door mijn hoofd, Otto Veenhoven. Wat zou er van hem zijn geworden? Zeventien jaar geleden ontmoette ik hem in het Stedelijk Museum in Amsterdam.
In het restaurant kwam hij aan mijn tafeltje zitten. Hij was al wat ouder, ik schatte hem zestig jaar. In zijn leren jasje zag hij er jong en vitaal uit. Tijdens een kop koffie vertelde hij dat hij schrijver was en zijn boek in eigen beheer had uitgegeven. Dat hield in dat hij het ook zelf aan de man moest brengen en daarvoor reisde hij heel Nederland door. Hij diepte iets op uit een onooglijk linnen tasje.
“Rosanne” werd op tafel gelegd. Een autobiografische liefdesthriller, een merkwaardig meesterwerk, volgens de beschrijving op de achterkant. Het boek maakte me nieuwsgierig en ik besloot het van hem te kopen. Hij schreef er een aardige opdracht in, en voor dertig gulden was het van mij. Hij vroeg mij hem een reactie te sturen wanneer ik het uit had. Dat heb ik gedaan en er volgde een korte correspondentie.
Op zijn uitnodiging hem eens te bezoeken bij hem thuis in Waarde ben ik niet ingegaan; er hing iets vreemds om deze man heen.
Het huis in Waarde
Een paar jaar later werden er in de Zaanstreek opnamen gemaakt voor de serie “Unit 13”. Onder andere in en om het huis van een goede vriendin. Tijdens de nacht moest de set bewaakt worden. En daar dook Otto Veenhoven plotseling weer op. Hij nam die taak op zich en in zijn oude aftandse autootje hield hij de zaak in de gaten. Bij vriendin M in de keuken dronk hij regelmatig een kopje koffie. Ook zij kocht een exemplaar van Rosanne.
We verloren hem uit het oog. We hoorden pas weer iets over hem toen in 2003 het boek “Sunny Home” verscheen, wat in diverse kranten uitgebreid beschreven werd. Hij bekende hierin de moord op zijn stiefvader. Was het waar? Daarover waren de meningen verdeeld. Gesproken hebben we hem nooit meer.
Ja, wat is er van hem geworden? Op het internet vind ik informatie waaruit blijkt dat hij vorig jaar april rustig is ingeslapen, zoals dat heet. Er zullen geen nieuwe boeken meer verschijnen. En we zullen nooit weten of zijn boeken echt autobiografisch zijn.
Spiegelingen 
Wat goed dat je bent gaan bloggen! Wist ik helemaal niet. Prachtige stukjes, met zoveel zorg en liefde geschreven. Ik ga je volgen.
W.
Ik heb hem gekend, hij woonde vlak bij me in Waarde.Hij heeft veel betekent in mijn leven,ook al hadden we niet veel contact meer.Wat vond je zo vreemd aan hem? Was het zijn ongewone levenstijl? Heb je zijn derde boek Anna ook gelezen? Hij heeft dat geschreven in 2009.
Vriendelijke Groet,
M
Ha, Marina, wat leuk dat je mijn blog bezoekt. Ja, Otto Veenhoven. Ik vond hem heel aardig, maar ik wist niet zo goed wat ik van hem moest denken. Ik ken wel meer mensen met een ongewone levensstijl, dus dat vond ik geen probleem. Nee, het ging meer over wat hij me vertelde; hij belde nogal eens en vertelde me schokkende dingen, waar ik niet goed raad mee wist. Ik kreeg er een beetje een unheimisch gevoel bij. Er gebeurde nogal wat in zijn leven. Een bijzondere man!
Hallo Corja
Jaja, een bijzonder mens en dat was het zeker. We waren een paar jaar directe buren op de camping in Beuningen, bij Nijmegen, waar hij plots met een hele oude groen gekwaste stacaravan vanuit Zeeland verscheen. Ik maakte dagelijks mee dat hij weer nieuwe stukjes aan zijn laatste boek had toegevoegd, waarop ik dan weer commentaar gaf.
Ik heb ook als lid van het pre-read team onder pseudoniem van Richard van Bergharen de recensie geschreven, die op de voorkant prijkte. Was nog gemeend ook, hij kon boeiend en met droge humor vertellen. Deed me aan mijn vader denken, ook steenbok, dus met die humor zat het wel goed.
Ja Anna, het zevende teken, zo heette het laatste boek
Hij is helaas op spectaculaire wijze van de camping gejaagd omdat het roddelcircuit , rijkelijk van alcohol voorzien hem beschuldigde van ongepaste belangstelling voor jeugdige leden van het andere geslacht. Die zochten hem juist op omdat hij belangstellend, grappig en zelf ook kind was.
Als directe buur heb ik nooit iets ongepast waargenomen en de caravan stond goed in het openbare zicht.
Vrezend voor have, goed en lijf is hij spoorslags naar Zeeland teruggekeerd, alwaar hij is gevallen en daarna ook het doek.
De caravan heb ik overgenomen en die is nog in gebruik…
Jammer dat hij er niet meer is, ik had hem graag nog wat langer willen meemaken.
Met groet, Richard
Wat bijzonder dat je reageert, Richard, dank daarvoor. Ja, er zijn mensen die je eens in je leven tegenkomt en die dan eigenlijk nooit meer verdwijnen. Nog regelmatig moet ik aan hem denken; het was een intrigerende man. Ik geloof absoluut niet dat hij ‘oneerbare bedoelingen’ had, zoals dat heet. Hij werd indertijd ook in verband gebracht met de moord op een meisje in de buurt van Leusden, waar hij (uiteraard) niets mee te maken had. Jammer dus dat het zo met hem is (af)gelopen. Toch leeft hij nog voort in de herinnering van de mensen die hem, op wat voor manier dan ook, gekend hebben.
Groet, Corja