Het is misschien wel twintig jaar geleden dat ik van goede vriendin L (E voor ingewijden) voor mijn verjaardag een klein Chinees opschrijfboekje kreeg. Zij schreef daarin negentien spreuken. Wijsheden van bekende personen. In de loop der jaren heb ik wat aanvullingen gedaan. Het is een waardevol boekje geworden, wat ik nog regelmatig raadpleeg.
Elk voorjaar, wanneer ‘de aarde lacht in bloemen’ (Emerson) ervaar ik weer hoe waar het is wat Tagore zei: ‘De begeerte naar de vrucht mist de bloem’. Mijn appelboom staat er schaterlachend bij! Maar op de vruchten kan ik wachten; de bloesem is zo wonderschoon! En dit jaar is de boom wel heel feestelijk uitgedost.
De enige boom, waar ik een ambivalent gevoel bij heb, is de vlier. Als ik op de vrucht wacht, mis ik de bloem. Van deze bloemschermen kun je heerlijke vlierbloesemlimonade maken. En in een beslagje gedoopt, gebakken in een klein laagje olie en daarna bestrooid met poedersuiker zijn ze een heerlijke traktatie. De twijfel slaat toe; wat zal ik doen? Wanneer ik te veel bloesem pluk, mis ik de vrucht, waarvan je zulke heerlijke jam kunt maken.
Volgens Descartes, die in het boekje zegt: ‘Twijfel is het begin van de wijsheid’, zal dit probleem mij geen windeieren leggen. Gelukkig kan ik de keuze nog even uitstellen; de vlier staat nog in knop.
Ik blader door het boekje. Ik lees: een vriend is iemand tegenover wie men zichzelf durft te zijn (Frank Cane). Ik vertaal het met: vriendin. Vriendin L en ik kennen elkaar al meer dan dertig jaar. Een kostbare vriendschap. Wij durven tegenover elkaar onszelf te zijn. En dat niet alleen: we zijn het aan elkaar en onze vriendschap zelfs verplicht.
Spiegelingen 