Waarom zou je sterven in juni? Na de voorzichtige start in mei is de natuur nu echt op dreef. De zon heeft zijn grootste kracht; de dagen zijn zo lang als het maar kan. Een zoele wind voert de zoete geuren van de zomer mee. Het leven is vol beloften.
Maar er sterven mensen in juni. Mijn vader stierf in juni. Met een gelukzalige, tevreden glimlach op het bleke gelaat. Klaar met het leven, dat er niet makkelijker op werd. Goed geleefd; zo goed mogelijk. Naar eer en geweten. Alle talenten benut. Een huwelijk met ups en downs, maar liefdevol. Drie kinderen met toewijding groot gebracht. Vijf kleinkinderen liefde en aandacht gegeven. Drie achterkleinkinderen vertederd op schoot genomen.
Een leven met mensen. Met God. Met boeken. Filosofisch, sociaal, intelligent, betrokken. Verwondering. Bewondering voor alles wat leeft. De natuur als leidraad. Het boerenleven als ideaal. Maar alles met een knipoog; humor is een groot goed.
Mijn vader stierf in juni. De maand van volop leven. De maand van groei en bloei. De oogst al zichtbaar.
In de moestuin laat ik mijn gedachten de vrije loop. De schrepel die hij in zijn tuin gebruikte in de hand, het onkruid te lijf. Ik leg bonen, aard de aardappels aan. Zaai wortels naast uien. De vragen die ik hem nog had willen stellen worden woordeloos uitgesproken. Doe ik het zo goed? Antwoord komt altijd. Het stemt me dankbaar.
Het is niet makkelijk
Te sterven in juni
Terwijl
Het leven uit zijn voegen barst
Maar je weet
Dat het klaar is
Je schikt je in het
Onvermijdelijke
Je geeft je over
Je laat je gaan
En wij verstild
Nu definitief
Op eigen benen
Goed toegerust
Maar toch
De eerste stappen
Onwennig en onvast
Not April is the cruelest month
But June
En vader, weet je nog
Van toen
Die dag dat je mij
Mijn ware naam onthulde
Op een stukje papier
Gescheurd van de krant
In jouw vertrouwde
Verzorgde handschrift
Een document
Nooit zo genoemd
En toch
Een beetje opnieuw geboren
In memoriam Johannes
10 juli 1921 – 21 juni 2010
Spiegelingen 
mooi en warm, zoals juni behoord te zijn
Dank je. En een regenbuitje is goed voor het gewas.
11 Jaar geleden stierf mijn vrouw in juni Zij was ook in juni jarig. Sindsdien sleep ik en mijn jongens juni met ons mee..en dat slepen lukt steeds beter! Met het junigedrag van mijn zoons herken ik jouw ontroerende gedicht maar al te goed.
Niet makkelijk, Joost! Ondanks dat het beter gaat, blijft het slepen en niet lichtvoetig dragen. Sterkte!
Dat vroeg ik me vorig jaar ook af toen mijn broer overleed: ‘waarom sterven in juni?’ Het leek me de meest onwaarschijnlijke maand omdat alles dan juist aan het groeien en bloeien is. Maar misschien juist daarom…
Mooi stukje.
Dag ‘huisvrouw’, dat je vader ovelijdt op een respectabele leeftijd is verdrietig, maar kun je wel accepteren. Met een broer moet je eigenlijk nog een heel leven kunnen delen. Het lijkt me enorm zwaar om hem te moeten missen. En misschien is het minder deprimerend als de zon af en toe schijnt, misschien juist daarom….. Sterkte, het is allemaal nog zo vers.
Wat een mooi stuk Corja! Erik heeft me onlangs op jouw blog gewezen. Sindsdien neem ik af en toe een kijkje. Heel mooi en leuk om jouw herinneringen en gedachten aan opa en oma te lezen. Ik had er niet aan gedacht dat gisteren opa’s sterfdag was, maar nu, dankzij jouw verhaal, gedicht en foto, denk ik aan hem.
Ik ben benieuwd hoe dat precies is gegaan, toen opa voor jou je “echte” naam opschreef. Hoe oud was je? Was er een aanleiding?
Liefs, Irene
Hoi Irene, wat leuk dat jij mijn blog leest. Al weer drie jaar geleden dat opa overleed. Over mijn ‘echte’ naam vertel ik je nog wel eens. Ik hoorde hem pas een jaar of vijf geleden. De aanleiding was een gesprek over ‘vroeger’; dat ouders zo streng waren dat je je kinderen niet zelf een naam mocht geven, maar dat je ze moest vernoemen.
Heb je ook het stukje over oma al gelezen? Dat staat onder deze link: http://wp.me/p36K0e-1g
De warmte van juni zit in elk geval in dit stukje vervat. En je liefde ook !
Liefde is dan ook de rode draad door het leven. En voor de warmte brei je daar dan weer een lekkere dikke trui van….
Corline wat mooi
n.a.v. wat je schreef op mijn blog:
geboren worden midwinter om de weg naar buiten te gaan
en nu lees ik hier
sterven midzomer om de weg naar binnen te gaan
wonderlijk
warm en liefdevol blog
Dank je svara. Ja, het leven is een wonderlijk iets. Mee met de stroom…..
Die schrepel. Die zegt het allemaal. Focuspunt. Prachtig blog!
Dank je, Blewbird. Die schrepel is mijn favoriete gereedschap. En zo nodig ook met al dat onkruid. Blij dat ik hem heb mogen erven toen mijn vader stopte met zijn tuin.
Sterven in juni, het geloof, dat hebben onze vaders gemeen. Daarentegen had mijn vader niets met boeken of tuinieren. De krant en sport waren favoriet. Maar de warmte en liefde voor mijn moeder, mijn broer en mij, en voor ‘zijn kleine meisjes’ was groot. We missen hem, maar in onze bewondering leeft hij voort.
Dat heb je mooi gezegd: … ‘in onze bewondering leeft hij voort’. En zo hoort het ook. Houd hem in ere.
Op een warme junidag bij het graf staan. Met te warme kleren aan. Ik heb mij lievelingstante begraven op zo’n warme zomerdag. Na afloop geen koffie met lauwe cake maar citroenlimonade. Plakhanden, zweetdruppels maar ook echte tranen.
Mooi stukje! En die schrepel zal ik onthouden, dat woord zat nog niet in mijn woordenschat.
Pingback: De woorden vinden | Spiegelingen