Het flesje groene vulpeninkt bracht een vracht aan herinneringen naar boven. De geur in de eerste plaats. Die deed me zo weer belanden in de schoolbank. Maar er is ook de herinnering aan beloning. Wanneer je heel mooi had geschreven in je schrijfschrift ‘mocht je met rood’. Bleef je je best doen, dan mocht je uiteindelijk een keer ‘met groen’. We kregen ook stempels. En tien stempels leverden een poezieplaatje (zonder trema!) op. Kom daar nu nog eens om.
Hier volgt een lijstje van dingen die al associërend bij me op kwamen en die je -volgens mij- niet meer ziet……..
– Kroontjespennen, waaraan je even moest likken als je een nieuwe kreeg, ‘anders deed-ie het niet’ (kindermagie). En wie weet er nog hoeveel een gros is?
– Gemarmerde, taps toelopende penhouders. Die wilde je graag!
– Gewone effen penhouders, die je op school kreeg (rood, geel, groen of blauw). Ze waren gemaakt van een of andere kunststof, en werden door sommige kinderen tot aan het koperen handgreepje opgekauwd.
– Een gleuf in je schoolbank voor je pen en potlood
– Een inktlap. Gemaakt van restjes stof met een mooie knoop erop. Soms gekocht. Dan was het er vaak een met sponsachtige laagjes. Dat spetterde enorm bij het afvegen van je pen.
– Een vloeiblad. Vaak lichtrose. Wij zeiden gewoon: vloei
– Vlekkenwater. Eerst werd de vlek bedekt met een rode vloeistof uit een flesje met een pipetje, daarna ging er uit een ander flesje een doorzichtige vloeistof overheen en: weg vlek!
– Een inktpotje in de schoolbank met een schuifdekseltje. Dit werd elke maandagochtend bijgevuld uit
– De literfles: ‘Gimborn wortelnoteninkt’. Deze stond altijd bovenop de kast met de bruin gekafte leesboekjes
– Een vulpen met een rubber reservoirtje. Je trok een palletje omhoog, hield het pennetje in de inktpot en terwijl je voorzichtig losliet, zoog het reservoirtje zich vol
– Anilinepotloden, waar je aan moest likken (zorgde voor blauwe lippen en eens geschreven, bleef geschreven)
– Mercurochroom, rood ontsmettingsmiddel. Dit had je liever dan die prikkende, stinkende, bruine jodium
– Dat je op school een ‘krasje’ kreeg. Zo noemden wij de Mantouxtest, bedoeld om tbc op te sporen
– Dekenklem in het babybedje. Een band, die onder het matrasje door ging met aan weerszijden een klem om de dekentjes op hun plaats te houden
– Melkflessen, gesloten met een aluminium capsule; blauw: gewone melk, rood: karnemelk en groen: yoghurt. Later kwam er groen met een zilverkleurige streep bij: halfvolle yoghurt
– Schoolmelk in een flesje met capsule. Als je ‘de beurt’ had, mocht je daar met een potlood gaatjes in prikken voor het (papieren) rietje. ’s Winters stond de houten krat met de flesjes bij de kachel, zodat ‘de kou eraf was’ na het speelkwartier. De melk was daardoor vies lauw, er zaten vellen in; ondrinkbaar vonden wij allemaal
– Een laagje room op de melk, goed zichtbaar vanwege de glazen fles
– ‘Losse’ melk. Door de melkboer uit melkbussen getapt in de zelf meegebrachte melkkoker. Ik heb er nog een van mijn moeder, zonder het deksel-met-gaten
– Anijsmelk met een vel erop
– Een zeepklopper met een stukje sunlightzeep ( wij zeiden fonetisch: sunligt), voor de afwas in een emaillen teiltje
Ach ja, dat waren nog eens tijden…..
Lees ook: Wat je nooit meer ziet…. http://wp.me/p36K0e-2w
Spiegelingen 
Erg leuk. En helaas….. wat ben ik al oud…… ik herken er zo vreselijk veel van. ;-(
Het kan confronterend zijn. Maar ook best leuk: lekker veel herinneringen. Zolang het hoofd het blijft doen tenminste 😉
Herinneringen komen bij mij ook naar boven.Die schooltafeltjes met een ingebouwd inktpotje met schuifklepje.
Ja, dat is nog eens wat anders dan een Stabilo.
Jah! Mijn zusters die hun haren wasten met Castella shampo, een fles Abro voor de afwas, Dinky Toys, Meccano, de bakker kwam aan huis evenzo de groenteboer… uit logeren bij ooms en tantes op het platteland, meerijden op een hooiwagen, water drinken uit de pomp… wat een tijden. Je beseft veel jaren later pas hoe gelukkig je jeugd is geweest.
Leuk al die oude vergeten dingen. Ja, die Bazooka kaugom. Die was ik helemaal vergeten. Later Donald Duck kaugom. En zo.n melkkoker, die zou ik nog wel eens willen hebben. Met gatendeksel uiteraard voor de asperges. Zelf heb ik een blogje geschreven over ons huis in de jaren ’70. Dus als je het leuk vindt om daarover te lezen, nodig ik je van harte uit.
‘Bij de catogorie’ jaren 70’staan meet blogs over die tijd. (Je ziet maar hoor, wil het niet opdringen.)
Groet, Narda
Nee hoor je dringt niets op, ik ga zeker bij je kijken! Je kent vast ook wel Bubblicious kauwgom…
Tjong ik herken bijna al die dingen hoewel mijn generatie net op het randje passeerde. In de eerste klas lagere school schreven we nog met kroontjespennen, daarna niet meer (behalve voor de speciale gelegenheden wanneer je met (gekleurde) ecoline mocht schrijven). Ik herinner me uit die tijd nog de geur van vingerlijm (gewoon ouderwets behangplaksel); sommige klasgenoten aten dat op, kon toch geen kwaad.
Er was ook plaksel, ik geloof collall, dat wit was met een zeer speciale geur. hiervoor gebruikte je een kwastje. En Gim-Gom, in een flesje met een rubber dopje met een horizontaal spleetje en een schuin smeervlakje, als je begrijpt wat ik bedoel…..
Dat witte plaksel herinner ik me nog, dat rook te smerig om opgegeten te worden. Ook dat andere plaksel herinner ik me nog. Het droogde zo vlot dat elke keer wanneer je het gebruikte het kraakte als de de korst openbrak, maar dat plaksel gebruikte ik nooit op school, voor zover ik me herinner. Wat een fenomenaal geheugen heb jij.
Wij kregen als we op de lagere school een les foutloos hadden geschreven een bloemetje, door de juf persoonlijk getekend. En daar waren we bijzonder trots op. Tot aan mijn pensionering heb ik als corrector bij een groot reclamebureau gewerkt. En elke keer als iets zonder fouten was geschreven en er niets te verbeteren viel, tekende ik een bloemetje rechtsboven op het papier. Leuk om te zien hoe trots al die ontwerpers en copywriters waren als ze “een bloemetje van Jaap” hadden gekregen, net kinderen. Nu, na vijftien jaar weten sommigen het nog!
Welkom op mijn blog, Jaap. Wat bijzonder dat jij zo’n pedagogisch-didactische actie van de vroegere schooljuf hebt doorgevoerd in je beroep. Ik kan me het trotse gevoel van de mensen wel voorstellen: door dat getekende bloemetje zagen ze dat je echt aandacht had voor het geleverde werk. Ik geloof vast dat er ook een stimulerende werking vanuit is gegaan!
Kroontjespennen hadden wij ook nog op school, al werden ze toen al als een beetje “oud” beschouwd. Ik woonde in het katholieke zuiden, waar met kinderen niet over dingen gediscussieerd werd, je deed gewoon wat je gezegd werd. Tot op een keer toen ik in de zesde klas zat, toen barstte er in de klas een hele discussie los over de vraag of je tijdens een proefwerk wel of geen tintenkiller mocht gebruiken. Een vreemde gewaarwording was dat – inspraak. Tintenkillers waren verschikkelijk hot toen, je had ze in allerlei neon-achtige kleuren met contrasterende tekstkleur. Later kwan de Hema met een eigen witte “inktuitwisser”, maar die had het dus helemaal niet.
Ha William, wat leuk dat je even komt buurten! Tintenkiller, dat klinkt een beetje Duits. Ja die inktwisser van de Hema, die hadden mijn kinderen ook! Maar wij wisten helemaal niet dat die het helemaal niet was! 🙂