Dit is een verhaal in het kader van WE-300, een schrijfopdracht van Plato (http://platoonline.wordpress.com/): Schrijf een verhaal van 300 woorden waarin een door Plato bedacht woord niet mag voorkomen, maar het moet wel duidelijk zijn dat het daarover gaat. In dit geval was het verboden woord: boeien. Ik heb het ‘vertaald’ met Wladiwostok.
Nadat ze haar tas tussen twee banken had geperst, zeeg ze neer op de enige plek in de coupé die nog vrij was. Naast een van de twee vergenoegd kijkende dames, die tegenover elkaar bij het raam zaten. Kon die ene die rode koffer niet een beetje aan de kant zetten? Zag die trut dat zelf niet? Haar stemming werd er niet beter op toen er werd omgeroepen dat de sprinter naar A tien minuten vertraging had. Altijd hetzelfde. Eindelijk had ze de beslissing genomen, eindelijk was ze weggegaan en nu reed die trein weer niet op tijd.
Die van de rode koffer schopte haar schoenen uit en maakte het zich gemakkelijk. Wat deed ze nu? Ze haalde een pincet en een spiegeltje uit haar handtas en … nee, het kon niet waar zijn. Wat een onsmakelijk mens. Was zij er niet juist vandoor gegaan omdat haar man er van die onfrisse gewoontes op na hield? Vermoeid staarde ze uit het raam. Wat een leven. Maar ze ging het nu echt helemaal anders doen.
De trein zette zich tenslotte in beweging. Zou ze nog kunnen boeken voor de Trans Siberië Expres? Naar Wladiwostok reizen; dat had ze nou altijd al gewild. Als hij er maar niet achter kwam. Ze moest het goed aanpakken; een rechercheur was tenslotte niet voor één gat te vangen. Ze rommelde in haar rugzak, die mobiel moest in elk geval uit.
De twee vrouwen raakten in gesprek. Waarom was ze niet in de stiltecoupé gaan zitten? Hier had ze totaal geen behoefte aan. Die ene, die de hele tijd al zo’n vreemd lachje op haar gezicht had, opende haar tasje en haalde een sleuteltje tevoorschijn. Allebei de dames kregen vreselijk de slappe lach. Ze keek nog eens goed; zo’n sleuteltje kwam haar maar wat bekend voor.
Bedankt Rebelse Huisvrouw (http://www.rebelsehuisvrouw.nl/boeien/) en Letterzetter(http://letterbak.wordpress.com/2013/07/23/verrassing/), dat ik een eindje met jullie mee mocht reizen.
Deel 2: Lady in Red http://wp.me/p36K0e-8E
Deel 3: Aan de Poort http://wp.me/36K0e
Spiegelingen 
Het wordt een soort vervolgverhaal, leuk opgepakt
Doe mee! Er is nog een plaatsje naast die met die rode koffer.
Niet te warm in de trein?
De dame in kwestie kan zich erop kleden. In een zijden japon, bijvoorbeeld. Ze neemt uiteraard een waaier mee. En ze steekt van tijd tot tijd een mentholsigaret op, in zo’n decadent pijpje. Maar misschien is de vierde passagier wel een man in een korte broek, met witte sportsokken in zijn sandalen, tatoeages, een dikke buik en zweetlucht. En een blikje bier in zijn hand. Ik weet het niet. Jij? 🙂
ai, je hebt mij zien zitten, in mijn rode japon
ik ben eerder uitgestapt
soms wordt het een mens allemaal teveel
Alweer zo’n verhaal dat uitnodigt tot meedenken en invullen. Dat zijn de beste verhalen. De lezer raakt erdoor geïnspireerd. Dat is ook wat ik voor ogen had toen ik een schrijfuitdaging (het woord opdracht werkt bij sommigen als de bekende rode lap op de nog bekendere stier) bedacht: leuke, goedgeschreven verhalen die vragen, oplossingen en verzuchtingen oproepen.
Corline, ik heb van je debuut genoten. Wie had kunnen denken dat net in de periode dat iedereen op apegapen ligt, zo’n leuke verrassing voorbij zou komen. Dank je wel.
En dat sleuteltje… tja, verdorie. Ik zou bijna willen dat er iemand was die een vervolg voor zijn/haar rekening neemt. Terwijl ik daar eigenlijk tegen ben omdat het verhaal het best op zijn hoogtepunt kan stoppen.
Dank je wel Corline. Pracht verhaal.
Geen dank, Plato, het was leuk om te doen. Ik ben benieuwd wat de volgende ‘uitdaging’ wordt.
Ik schoot in de lach tijdens het lezen! Mooi samengevoegd Corline, compliment!
En zou er nog een vervolg komen?
Dank je Letterzetter! Een vervolg? Wie weet….. Overigens, had je ‘De kleine deceptie’ van de Rebelse Huisvrouw ook gelezen?
Ik heb hiervan genoten!
ik zag een vreemde naam in het lijstje….’ah leuk een debuutverhaal, altijd goed’ dacht ik, ‘gauw kijken’ dacht ik als 2e … zogedacht zogedaan en zogenoten ook!
Ik zag de links onderaan, en ben daar eerst even gaan lezen. Prachtige combinatie, mooi beschreven verhaal, en inderdaad, er blijven een paar vragen openstaan die nieuwsgierig maken!
Ik zit hier met een grote grijns te lezen, ge-wel-dig!!!!!!! Zo leuk dit! Grandioos bedacht, ben nog steeds aan het smilen!
Je zet de lezer aan het werk, die mag gaan invullen, de rest bedenken. De associaties stromen binnen. Zo hoort dat in een geslaagd verhaal.
Mooi aangevuld inderdaad met hele leuke gedachten gangen, ehhh voor ons niet voor de passagier 😉
Wat schitterend, dat je voort borduurd op andere WE’s ……. ik had het gelijk door met dat rode koffertje hahaha. Erg mooi ingevuld …….. schitterend hoe je ook die sleuteltjes er weer in terug laat komen.
Pingback: WE 300 - Boeien II | De Rebelse HuisvrouwDe Rebelse Huisvrouw
Bij de rode koffer aangekomen begon ik een vermoeden te krijgen. Altijd leuk als je dit soort combi’ s aantreft
Gaaf zeg, dat jullie samen een WE schreven.
Ja, dat was leuk om te doen en het ging vanzelf. Lady in Red en Aan de Poort zijn mijn vervolgverhalen, maar daar tussendoor spelen nog meer verhalen van de Rebelse Huisvrouw en Letterzetter. Als je het goed samenvoegt is het een waar feuilleton.
Leuk!
leuk! En zo grappig dat het een vervolg is! Dat ik daar zelf niet op ben gekomen! Liefs, Me