Vroeger schreven we in ons mooiste handschrift (alsof we wat te verliezen hadden):
onze naam (voor en achter)
straatnaam en huisnummer
wijk
woonplaats
provincie
land
werelddeel
wereld
heelal
We vonden het heel leuk om te doen. Het was een soort bevestiging van je identiteit. Hoe langer de lijst, hoe belangrijker je jezelf vond. Ik denk dat iedereen zich hier wel eens aan bezondigd heeft. En ik vermoed dat kinderen nog steeds van dit soort lijstjes maken.
Toen mijn broer zich begon te interesseren voor science fiction (dat kwam door het programma ‘Morgen gebeurt het’, wat we op woensdagmiddag bij de overbuurvrouw op de televisie zagen), kwam er tussen wereld en heelal nog zonnestelsel te staan. Dat maakte het heel speciaal. Het heelal werd daardoor een stukje opgeschoven, uitgesteld. Maar ik weet nog wel dat ik me daardoor juist een beetje kleiner voelde, minder belangrijk. Hoe meer gegevens, hoe minder ‘ik’.
Ik moest hier sterk aan terugdenken toen ik vorige week zondag bij Zomergasten een stukje zag van het programma ‘The Overview Effect’. Het laat me de hele week al niet los. Zo’n klein bolletje in dat onmetelijke heelal. En wij op dat bolletje. En dan ook nog eens gemaakt van sterrenstof. Zou je naam er nu nog iets toe doen?
Een fragment van ‘Morgen gebeurt het’ uit 1957: http://youtu.be/FRhtiHvgL-w
‘The Overview Effect’: http://youtu.be/CHMIfOecrlo
Spiegelingen 
Ja, en je weet niet of je toen naïef was of nu.
Ik denk, nog steeds…… 😉
ik zie je zitten met een puntje tong uit je mond, oefenend op de letters
Door het fragment kwam ik op steeds meer filmpjes van jeugd-tv, heel wat bekeken, dat deed me wel wat. Ik ben al jaren op zoek naar iets dat zich leek af te spelen in de ruimte, er waren ik dacht 4 vrouwen, in lange jurken, Transmoa, Foxula, zo klonken die namen, het was zo spannend, het was zwart-wit, was begin jaren zestig denk ik, maar niemand weet het nog, dan zeggen ze, dat heb je gedroomd, ja, dat zou ook kunnen. Het heeft diepe indruk op me gemaakt. Ik weet nog hoe die serie mijn basisgevoel veranderde, er was meer dan een huis en een vader en moeder.
Het woord alleen al: ‘ruimteschip aarde’
Dan heb je vast ook die werkmieren gezien….zooooo indrukwekkend!!!
Ja, met gemengde gevoelens: hoeveel miljoen van die beestjes zouden er zijn opgeofferd voor dat onderzoek?
Toeval dat juist deze stad is onderzocht 🙂
Ik heb het filmpje net op mijn blog gezet
Nee, ik denk niet dat je naam er uiteindelijk iets toe doet. Het is onbegrijpelijk, het heelal en wij, mensjes, zijn verwaarloosbaar. Vaak vraag ik me af: ‘wat is het doel van dit alles?’ maar niemand kan me hier antwoord op geven. Over 100 jaar weet niemand meer wie wij waren en zijn we allang vergeten… Eigenlijk vreemd, terwijl we er nu zo duidelijk zijn!
Joh, morgen gebeurt het. Dat heb ik ook nog gezien toen ik een jaar of 8 was. Dat was in 1956 of daaromtrent. Ik herinner me gek genoeg maar een paar beelden. Twee mannen in een wit ruimtepak, een dikke en een magere. Later op de aftiteling zag ik de namen. Die van de dikke ben ik vergeten maar die andere was Frits Butzelaar. Staat allemaal haarscherp in mijn geheugen. Hoe het verhaal ging weet ik niet. Ik zag maar een paar fragmenten en toen moesten we gaan buitenspelen want al die TV was niet goed voor onze ogen. Whahahahaha.
Net even gekeken. Het is nog hartstikke spannend ook. Toch maar eens Beeld en Geluid contacten.
Vond je het ook zo’n goeie uitzending zondag, ik wel. Alleen die presentator die hem steeds in een hokje wilde stoppen, kan niet wennen aan die man. Hoop volgend jaar een andere presentator.
Bij dergelijke “acties” moet ik altijd aan de woorden van Eduard Douwes Dekker (Multatuli) denken: van de maan af gezien, zijn we allen even groot. Je zou mogen verwachten dat sommigen van ons wat timide zou maken, maar zo werkt ’t helaas niet 😀
Of ik denk aan een zin van Frank Boeijen: “…een zandkorrel in de wind.” Zoals dat laatste voel
ik me regelmatig…
Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. Ineens begrijp ik wat het betekent!