De advertentie

Ze was een vrouw met een brede belangstelling. Maar vooral was ze geïnteresseerd in mensen. Die combinatie van eigenschappen deed haar belanden in de verpleging en in de politiek. Haar huwelijk was min of meer een noodzakelijk kwaad. Er kwamen twee aardige mensenkinderen uit voort – haar woorden.

Ze begon een nieuwe relatie en haar blik verruimde zich nog meer; alles op esoterisch gebied kreeg haar aandacht, naast religie en het humanisme. Haar leven werd één grote zoektocht naar de zin van het leven. Onverzadigbaar. Ze verzamelde boeken, ideeën, stromingen, geneeswijzen, mensen. Ze bleef op de hoogte van de politiek, zonder er actief aan deel te nemen. Ze hield bij welke films er draaiden, welke boeken er uitkwamen. Ze bezocht lezingen, spirituele bijeenkomsten, godsdienstige vieringen. Ze stortte zich op de symboliek van het Hebreeuws, de tarot, astrologie.
Terwijl haar geestelijke bagage groeide, moest ze op fysiek gebied inleveren. De ziekte met de grootste verwoestende eigenschap diende zich aan. Tot twee keer toe belandde zij voor een rigoureuze ingreep in het ziekenhuis.

Het huwelijk verbrak zij zelf, vanwege haar expansiedrift. De tweede relatie werd, vanwege dezelfde reden, verbroken door haar vriend. Hij was, net als zij, geïnteresseerd in het spirituele. Maar in plaats dat dat hen verbond, zorgde het voor verwijdering: voor haar was het nooit genoeg. Helaas had ze dit pas te laat in de gaten. De ellenlange gesprekken ’s avonds laat, na de zoveelste cursus, maakten haar overduidelijk dat de grens was bereikt. Hij plaatste in het geheim een contactadvertentie in de krant.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zij wilde niet alleen blijven. Ze zocht een gelijkgestemde man. Die zaterdag kocht ze De Volkskrant.

Op het moment dat de brief in de brievenbus gleed, wist ze dat ze op deze advertentie nooit had moeten reageren.

——————————————————————————————————————-

Dit is een bericht in de serie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. (Zie http://platoonline.wordpress.com/, hier kun je ook andere leuke, spannende, ontroerende verhalen lezen) In de tekst van 300 woorden mag een bepaald woord niet voorkomen, terwijl het duidelijk moet zijn dat het daar wel om draait. In dit geval was het verboden woord: verhalen

Andere berichten in de categorie WE-300:
Leve de EEG! (verhalen)
Zonnebloemen (verwennen)
Soezen (verwennen)
De brief (spinnen)
In The Looking Glass (schakelen)
Struikelen over het verleden (schakelen)

Al doende

Waar tijd verstrijkt
Begeeft het leven zich
Naar schijnbaar nieuwe verten
Van nooit gezien
en nooit gehoord, verwacht
Maar toch
Eens was gedachte
werd al doende werkelijkheid
De toekomst blijkt niet onbekend
Want ooit gewild, gewenst
Of stil verlangd

Terwijl steeds meer
Ons lijkt te binden
Wordt wat ons bond
Een zoete ijle ademtocht

De winst ligt opgebaard
In het verlies
Terwijl de bloem verwelkt
Rijpt reeds het zaad

Logeren in de herfstvakantie

Het is herfstvakantie. Mijn drie favoriete kleinkinderen (5, 7 en 8) komen bij mij logeren.
Dat betekent:

Hun ‘eigen’ handdoeken en washandjes klaarleggen
Net als de tandenborstels (cars en prinsessen)
Bijgepraat worden over snelle auto’s
Helpen de pop aan te kleden
Een uit bed gevallen jongetje knuffelen en weer lekker instoppen
Een potje voetballen
Verliezen met 12-0
Met zijn vieren pannenkoekenbeslag maken
Een grote stapel pannenkoeken als sneeuw voor de zon zien verdwijnen
Heel veel tekeningen bewonderen
Kleurplaten van snelle auto’s uitprinten
Kleindochter leren borduren
Zien hoe handig zij dat doet en hoe trots ze daarop is

Een klein meisje naast je voelen kruipen ’s ochtends vroeg
Op haar vraag, vertellen hoe zij was als baby: lief en klein en schattig
Luisteren naar de verhalen uit de boeken die haar moeder voorleest
Nog meer kleurplaten uitprinten
Voorlezen uit “De Poes die dacht dat hij een muis was”
Voorlezen uit “Bij uil thuis”, voor de denkertjes
Naar natuurcentrum ‘De Hoep’
Me heel verantwoordelijk voelen met zo’n kostbare ‘lading’ in de auto
Horen van de jongens hoeveel snelle auto’s er op de weg zijn
Horen van het meisje dat ons weer een rose auto tegemoet kwam
Genieten van de vrolijke gezichten
Zien hoe vertederd de jongens naar hun ‘kleine’ zusje/nichtje kijken
Tevreden constateren dat ze respect hebben voor de natuur
Vertedering voelen bij het zien hoe de jongens de opgezette vos zachtjes aaien
Kijken naar rennen, klimmen, springen (en de sociale interactie met vreemde kinderen)
Stiekem glimlachen om het besluit tóch naar de dvd van Buurman en Buurman te kijken (hoewel ze eerder verklaarden dat ze daar te groot voor waren)
Ze B en B ‘advies’ te horen geven (roepen, als bij poppenkast, maar helaas het gaat natuurlijk toch mis)
Verbaasd zijn omdat de jongens ’s ochtends lekker liggen te lezen in bed (‘vroeger’ gingen ze altijd direct spelen)

Gedichten van Annie M.G. Schmidt voorlezen
Liedjes van dezelfde schrijfster draaien (gezongen door Hetty Blok en Leen Jongewaard, gelukkig niet zo’n eng kinderkoor…)
‘De Wimwamreus’ extra spannend voorlezen en zien hoe ze daar griezelend van genieten
De kleine meid naar bed brengen en de jongens nog een kwartier laten opblijven
Op de vraag of de legobak mag worden omgekieperd, uiteraard “Ja, natuurlijk!” zeggen
Me verbazen over die vraag; vroeger ging de bak gewoon om
Mijn enthousiasme uiten over de bijzondere legobouwwerken van de jongens

Hun lievelingseten maken
Een wonderschelp in een glas water laten uitkomen
Een appeltje schillen voor het jongetje dat niet kan slapen
Met de mond vol tanden staan bij zijn filosofische opmerking over het opladen van een batterij
Van het andere jongetje horen dat zwemmen met dolfijnen kinderen kan helpen vriendjes maken
Me verbazen over het feit dat hij snapt hoe dat werkt
De laatste ochtend de koffers weer inpakken
Genieten van hun enthousiaste verhalen aan de ouders
Me intens gelukkig voelen met zulke lieve, grappige, spontane, levenslustige kinderen

En dan…
Met een zucht de deur achter ze dicht doen en ze direct alweer vreselijk missen.

(Voor de goede orde, ik ‘heb'(*) maar drie kleinkinderen, en alledrie zijn ze favoriet, op hun eigen eigenwijze wijze.)

(*: Lees Kahlil Gibran er maar op na: Je kinderen zijn je kinderen niet…. Uit: De Profeet)

“Tussen de woorden ontstaan de ideeën”

Het Noord Nederlands Toneel heeft de reputatie spectaculair toneel te brengen. Spannende decors, bijzondere effecten, wervelende acts, filosofische teksten, betrokken spel en vooral gewaagde bewerkingen van klassieke boeken.

In de loop van de jaren zagen wij de voorstellingen: Don Juan, Alice in Wonderland en La Divina Commedia.
Het laatstgenoemde stuk zagen wij het eerst en het was voldoende om elk jaar weer reikhalzend uit te kijken naar de nieuwe theatergids om te zien wat het NNT te bieden had.

Dit jaar was het geen boek dat centraal stond, maar een persoon. Al eerder heeft het gezelschap zich daaraan gewaagd, maar helaas is dat nooit in ‘ons’ theater getoond. Zo hadden we heel graag ‘Teiresias’ willen zien – we kregen een folder in braille mee, na het fascinerende ‘Alice in Wonderland’ – , maar dat was niet haalbaar.

‘Fellini’ dus nu. Omdat we wat laat waren met boeken, hoopten we dat onze favoriete plaatsen nog beschikbaar zouden zijn. En jawel hoor, geen probleem. Twee weken voor de geplande datum werd ons zelfs aangeboden gasten mee te nemen naar de voorstelling, tegen zeer sterk gereduceerde prijzen, wegens het teleurstellend aantal verkochte kaartjes. Het is inderdaad geen theater van de lach; er wordt wel wat van het publiek verwacht en gevraagd.

Zo togen wij met zijn vieren naar het theater. Alle toeschouwers werden als figuranten achter de bühne ontvangen (“Iedereen heeft het perfecte gezicht”). De jongeman in ons vierkoppige gezelschap werd direct door Anita Ekberg meegetroond, het toneel op, om een sensuele dans ten uitvoer te brengen. Maar we leverden de aangereikte kostuums weer in en tenslotte zaten we op de ons zo vertrouwde plaatsen.

Het spel ontrolde zich. Prachtige beelden, schitterende muziek, een wervelende show, diepzinnige teksten. Theater in het theater. En geleidelijk aan werden we ingewijd in de ideeën en dromen van de grote meester. Zagen we hem opgroeien, worstelen met het leven, een levensgrote Oscar in ontvangst nemen en sterven.

Diep onder de indruk praatten we nog wat na. Toch bleven we zitten met wat onzekerheden. Maar gelukkig konden we vaststellen dat dat niet erg was. Aan het begin van de voorstelling al sprak Fellini, in de gedaante van Ko van den Bosch: “Het gaat niet om antwoorden, onzekerheden zijn belangrijk”.

Opgelucht en opgetogen reden wij huiswaarts, onze eigen dromen in het verschiet.

Zonnebloemen

De laatste suppoost rende, diep in zijn jas gedoken, naar de tram. Het regende nog steeds. Hij deed het licht uit, toetste de code van het alarm in en eenmaal buiten draaide hij de deur van het museum op slot. Het was een drukke dag geweest. Vanwege de hevige regen hadden veel toeristen liever een droge dag in één van de musea doorgebracht, in plaats van een rondvaart te maken of te slenteren langs de zeventiende-eeuwse gevels.

Het werd al donker. De tram reed net voor zijn neus weg. Dan maar lopend naar huis. Hij huiverde. Toch was het goed om even in de frisse lucht te zijn. Opgewekt zette hij er flink de pas in. Er wachtte hem een heerlijke maaltijd, wist hij. Elke zondag maakte zijn vrouw er speciaal voor hem een feestmaal van. Een goede wijn erbij en na het dessert koffie met een oude armagnac.

Net om de hoek was de bloemenman zijn stalletje aan het leegruimen. Hij haalde de zonnebloemen uit de emmers en goot die leeg op het toch al natte asfalt. Zou hij? Ach ja. Voor tien euro kreeg hij de laatste drie bossen mee.

Met een stralende lach nam ze het boeket in ontvangst. Prachtig zijn ze; zo groot en zo veel! Wil jij misschien? Natuurlijk wilde hij dat.

Terwijl zij de laatste hand legde aan de maaltijd, sneed hij de bloemen af en schikte ze in de oude vaas die ze van zijn moeder hadden geërfd. Tot twee keer toe viel die om en moest hij de bloemen nog wat korter snijden. De laatste drie perste hij er met geweld bij.

Tevreden met het resultaat zette hij zich verwachtingsvol aan de rijk gedekte tafel. Morgen bel ik die Engelse kunsthistoricus, dacht hij. Heeft die schilder er een potje van gemaakt?

……………………………………………………………………………………………………..

Dit is een verhaal in de serie WE-300. Een schrijfuitdaging van Plato. (http://platoonline.wordpress.com/, hier kun je ook andere leuke, spannende, ontroerende verhalen lezen) De bedoeling is een verhaal te schrijven van 300 woorden, waarin een bepaald woord niet mag voorkomen, terwijl het wel duidelijk moet zijn dat het daar om draait. In dit geval was het verboden woord: verwennen

Andere berichten in de categorie WE-300:

Soezen (verwennen): http://wp.me/s36K0e-soezen
De brief (spinnen): http://wp.me/p36K0e-bl
In The Looking Glass (schakelen): http://wp.me/p36K0e-9N
Struikelen over het verleden (schakelen): http://wp.me/p36K0e-9U

Omringd met familie

Ziehier de zeven zusters
Van oud naar jong
In hun goede goed
Hun zondagse japon
Met versgesteven kraagjes
Eén heeft een lage hals
Aangerimpeld kant met
Zwartfluwelen strikje
Zo komt de ketting beter uit
Verder een bril, een armband
Een horloge zelfs

Ik zie ze bij elkaar
De krulspelden indraaien
Papillotten misschien
Hoor ze giechelen, kibbelen
En kijk
Allemaal dezelfde neus
Geërfd van vader
De oudsten hebben al
Een kunstgebit
Zo ging dat vroeger

Van voorzichtige glimlach
– De oudste, zij kent het leven –
Tot uitbundig bakvisplezier
Geërfd van moeder
Die het lachen na elf kinderen baren
Voeden en verzorgen
Toch nog lang niet is vergaan

Ik ken ze als mijn tantes
Jans, Ma en Anna
Bé en Rie
En de twee jongsten, Ina en Grietha
Maar Ma heet Maartje en Rie Marie
Beatrix is de doopnaam van Bé
Namen die al eeuwen
In onze familie worden doorgegeven
Zoals ook Johanna, Jannigje, Grietje
En Clasina Maria voor Ien

Dertien kinderen krijgt Jans
Anna sterft het jongst
Rie trouwt als laatste
Pas na haar moeders dood
Altijd zo trouw gezorgd
En zichzelf vergeten
Door een van haar broers
Nee, niet mijn vader
Gekoppeld aan verlaat geluk

De vier broers
En deze zeven zussen
Met liefde omringd
In liefde grootgebracht
Hebben in liefde
Het leven doorgegeven

————————————————————-

Zie ook: Foto met opdracht -over de vier broers- http://wp.me/p36K0e-cG

Leeuwarden, een stad met een hart.

Op een zonnige zondag, nu een week geleden, stappen vriendin H en ik uit de trein op station Leeuwarden. Als je een architectuurcursus volgt, zoals H, kun je hier je hart ophalen. Wat al direct opvalt, zijn de vele koepeltjes. Op het gebouw van Rijkswaterstaat een koepeltje van voorrangsborden, bijvoorbeeld. Wat zou hier de gedachte achter zijn? Veel gebouwen met spiegelende ruiten. De gespiegelde gebouwen zien eruit of Hundertwasser hier een kans heeft gekregen.

Gelukkig is er ook nog veel oud. En waar oud en nieuw elkaar ontmoeten, is er een goed huwelijk gesloten. Langs de kade ligt een schip met de prachtige, rustgevende naam: Bestemming. Wat mooi is dat. Zelfs varend ben je altijd waar je wezen moet. Verlangen vervuld. Dat dat niet voor iedereen geldt, zal aan het eind van de dag blijken.

Het doel van vandaag is een bezoek te brengen aan het nieuwe Fries Museum. Een prachtig ontwerp van Hubert-Jan Henket, die daarvoor aangewezen werd door Abe Bonnema. Deze Friese architect liet bij zijn dood in 2001 een bedrag van 18 miljoen euro na voor de bouw van het museum aan het Zaailand. Henket werkte in de geest van zijn opdrachtgever: de gebruiker staat centraal, ofwel: houd de menselijke maat in het oog. Dat die opzet gelukt is, zal iedere bezoeker kunnen beamen.

Vanuit het museum heb je een weids uitzicht over het plein met aan de overkant het in neo-classicistische stijl gebouwde Paleis van Justitie. Groter kan het verschil haast niet zijn tussen twee gebouwen. Hoe hoger je komt, des te meer je ziet van de stad. Wat een panorama. Wat een ruimte. Je waant je in het buitenland.
Ook in het museum voel je de ruimte. Veel glas zorgt voor licht en lucht. Zoals je Friesland ervaart. En uiteraard gaat het Fries Museum over Friesland en de Friezen. Op het affiche wordt subtiel verwezen naar Us Mem.

Vanzelfsprekend wordt er aandacht besteed aan Bonnema. Een videofilm geeft een goed beeld van zijn werkwijze en zijn denkbeelden. Maar er is veel meer uiteraard. Onder andere landschappen van Gerrit Benner, in de afdeling Horizonnen. De kleurige vilten muurbekleding van Claudy Jongstra is prachtig en zorgt, ondanks het zachte materiaal, voor een krachtige uitstraling.

Indrukwekkend is vooral de afdeling die is gewijd aan het verzet. In een aantal zalen word je op indringende wijze nog weer eens met je neus op de feiten gedrukt. Ook de kinderen die er rondlopen krijgen een idee van hoe het was, ooit. En het is mooi dat hun ouders de moeite nemen om ze hiermee in aanraking te brengen.

Na een heerlijke lunch, waarbij de Friese nagelkaas niet ontbrak, hervatten wij onze tocht door de nog steeds rustige stad. Wat een zegen is het toch dat niet overal de gekte is toegeslagen en de winkels zeven dagen per week zijn opengesteld.
Weer een groot plein. Voor de scheve toren van Leeuwarden, Oldehove, uit de 16e eeuw: ooit had hier een basiliek moeten verrijzen. Ach ja, Abe Bonnema zou wel op de hoogte zijn geweest van het feit dat je zoiets niet kunt bouwen op slappe kleigrond. Zelfs de toren is nooit afgebouwd, omdat die tijdens de bouw al verzakte.

Dat het plein toch een functie vervult, merkten wij een half uur later. Vanuit de Bonifatiuskerk bleek een Mariaprocessie op weg te zijn, richting Dominicuskerk; op alle bankjes rond het plein zaten mensen te wachten op de dingen die komen gingen.

En ja, daar kwamen ze. Of liever gezegd, daar kwam ze: een donkere Maria met een donker kindje Jezus, in een glazen omhulsel, op waardige wijze gedragen. Muziek en wierook. Gezang en serene glimlach.

Maar ook kwajongens die erg hun best doen de kaars netjes te dragen, maar toch afgeleid worden tijdens het lange wachten op het plein en een beetje met elkaar dollen. Kinderen die volledig opgaan in het zwaaien met de wierookbrander. En dit alles in Leeuwarden; Bonifatius moest eens weten dat zijn missie uiteindelijk toch succes heeft gehad.

We hadden daarna nog een half uur om ons te verlustigen aan Chinees porselein in museum ‘De Princessehof’. De vaste collectie was voor deze bijzondere expositie door rode stof aan het oog onttrokken. Het hoefde maar een klein stukje opgelicht te worden om stiekem een foto te kunnen maken van het oude Nederlandse ‘vaatwerk’.

Toen was het tijd om via de oude binnenstad het station weer op te zoeken. Het huis van Anna Blaman hebben we letterlijk links laten liggen. Langs het oude, uit twee tegenover elkaar liggende panden bestaand ‘Fries Museum’, waarop een bok een gouden ei bewaakt.

Langs een marmeren plaat, als een grafsteen in de straat verwerkt, met daarop een gedicht van Slauerhoff. Hij vond zijn bestemming niet. Nergens, blijkt uit zijn mooie, maar trieste woorden.

Wij wel. De trein staat al klaar en we zoeken een plaatsje in de bijna lege coupé. Het was weer een dag met een gouden randje. We gaan in stilte nagenieten.

Toekomstmuziek

Zal het ooit echt tot een ontmoeting komen
Al jaren kijken zij
Elkaar in het gezicht
Geen gene voor het naakte rose lijf
Door weer en wind getekend
Maar kaarsrecht, strak en stram

Een luchtig harnas is hen toebedeeld
Al jarenlang zien zij
Elkanders zwakke plek
Zo kwetsbaar in hun naakte waarheid
De zon speelt met hun vormen
Maakt het lichaam zacht en broos

Of is dit wat men noemen kan
Ultiem ontmoeten
Niet opgaan in elkaar
Maar juist de ander zien zoals hij is
Een evenbeeld waarin men slechts
Zichzelf herkent

Maar dan in spiegelbeeld

—————————————–

Beelden: De Ontmoeting, Maree Blok en Bas Lughthart

Soezen

Al vanaf zijn vroegste jeugd hield hij van mollig. Het liefst lag hij als baby tegen de volle, zachte, warme boezem van zijn oma. Als kleuter speelde hij altijd met wat steviger meisjes. Zij vonden hem ook leuk. En aardig. Vaak nam hij van huis stiekem snoep mee, om hen te verrassen.

Hij groeide op tot een leuke puber. Vriendelijk voor iedereen, maar nog steeds met een voorkeur voor dikke meisjes. Die genoten van zijn aandacht en zijn gulheid. Het was een aangenaam tegenwicht tegen het gepest door klasgenoten vanwege hun omvang.

Toen hij als student een aantal maanden om Tracey heen had gedraaid, en haar rijkelijk had voorzien van marsen en frisdrank bij de automaat, vond hij het tijd worden om haar verkering te vragen. Gretig ging zij hierop in.

Hij vestigde zich als arts. De bruiloft werd gevierd en het stel trok in een riante bungalow. De praktijk liep zo goed, dat Tracey niet hoefde te werken. Wat werd ze in de watten gelegd. Elke dag nam hij dozen gebak voor haar mee van de banketbakker. En koken hoefde niet: hij zorgde voor pizza’s, of iets van de snackbar.

Toen zij niet meer kon lopen, liet hij een extra verstevigd bed voor haar maken. Ook begon zij nu om eten te vrágen. Met liefde nam hij het voor haar mee. Hij wist alles van calorieën; hoe meer Tracey, hoe heerlijker hij het vond.
Zijn verdriet was daarom groot, toen hij op een middag thuiskwam met een grote doos soezen en zijn vrouw met gebroken ogen tegen de kussens geleund zag. Ontroostbaar was hij.

Het was een sobere begrafenis. Hij hield een korte toespraak en klampte zich in zijn wanhoop vast aan de uitvaartleidster. Hij drukte zijn gezicht in haar volle, warme boezem. Liefste, kom, ik heb nog soezen, sprak hij gesmoord….

——————————

Dit is een verhaal in de serie WE-300. Een schrijfuitdaging van Plato (http://platoonline.wordpress.com/, hier kun je ook andere leuke, spannende, ontroerende verhalen lezen). De bedoeling is een verhaal te schrijven van 300 woorden, waarin een bepaald woord niet mag voorkomen, terwijl het wel duidelijk moet zijn dat het daarom gaat. In dit geval was het verboden woord: verwennen

Zie ook andere berichten in de categorie WE-300, bijvoorbeeld:
De brief: http://wp.me/p36K0e-bl
In The Looking Glass: http://wp.me/p36K0e-9N
Struikelen over het verleden: http://wp.me/p36K0e-9U

Foto van internet

Foto met opdracht

Ziehier de vier broers
Ze mogen er zijn
Mijn vader en drie ooms
Gerangschikt naar hun leeftijd

Fris gewassen en geschoren
Gekapt naar de laatste mode
Keurig in het pak
Een schone boord
De stropdas perfect gestrikt
Glimmend gepoetste schoenen

De jongste lijkt ernstig
De anderen zien het zonniger in
Alle vier – voor de grap? –
de handen op de rug
En wat is in hemelsnaam
De decoratie op de revers

Wanneer was dit en waar
Welke gelegenheid
Wie was de fotograaf

Het lot van kinderen
Bij het doorbladeren
Van de vergeelde fotoboeken
Die de ouders achterlieten

Ik ken het nog uit mijn schooltijd
De opdracht in het taalboek
Bedenk bij de plaatjes
Een verhaal