Al vanaf zijn vroegste jeugd hield hij van mollig. Het liefst lag hij als baby tegen de volle, zachte, warme boezem van zijn oma. Als kleuter speelde hij altijd met wat steviger meisjes. Zij vonden hem ook leuk. En aardig. Vaak nam hij van huis stiekem snoep mee, om hen te verrassen.
Hij groeide op tot een leuke puber. Vriendelijk voor iedereen, maar nog steeds met een voorkeur voor dikke meisjes. Die genoten van zijn aandacht en zijn gulheid. Het was een aangenaam tegenwicht tegen het gepest door klasgenoten vanwege hun omvang.
Toen hij als student een aantal maanden om Tracey heen had gedraaid, en haar rijkelijk had voorzien van marsen en frisdrank bij de automaat, vond hij het tijd worden om haar verkering te vragen. Gretig ging zij hierop in.
Hij vestigde zich als arts. De bruiloft werd gevierd en het stel trok in een riante bungalow. De praktijk liep zo goed, dat Tracey niet hoefde te werken. Wat werd ze in de watten gelegd. Elke dag nam hij dozen gebak voor haar mee van de banketbakker. En koken hoefde niet: hij zorgde voor pizza’s, of iets van de snackbar.
Toen zij niet meer kon lopen, liet hij een extra verstevigd bed voor haar maken. Ook begon zij nu om eten te vrágen. Met liefde nam hij het voor haar mee. Hij wist alles van calorieën; hoe meer Tracey, hoe heerlijker hij het vond.
Zijn verdriet was daarom groot, toen hij op een middag thuiskwam met een grote doos soezen en zijn vrouw met gebroken ogen tegen de kussens geleund zag. Ontroostbaar was hij.
Het was een sobere begrafenis. Hij hield een korte toespraak en klampte zich in zijn wanhoop vast aan de uitvaartleidster. Hij drukte zijn gezicht in haar volle, warme boezem. Liefste, kom, ik heb nog soezen, sprak hij gesmoord….
——————————
Dit is een verhaal in de serie WE-300. Een schrijfuitdaging van Plato (http://platoonline.wordpress.com/, hier kun je ook andere leuke, spannende, ontroerende verhalen lezen). De bedoeling is een verhaal te schrijven van 300 woorden, waarin een bepaald woord niet mag voorkomen, terwijl het wel duidelijk moet zijn dat het daarom gaat. In dit geval was het verboden woord: verwennen
Zie ook andere berichten in de categorie WE-300, bijvoorbeeld:
De brief: http://wp.me/p36K0e-bl
In The Looking Glass: http://wp.me/p36K0e-9N
Struikelen over het verleden: http://wp.me/p36K0e-9U
Foto van internet
Spiegelingen 
Geweldig!
En nu heb ik lekkere trek. Mooi einde.
Fraai en ook leuk, tevens amusant ;-))
Jajaja… Geweldig! Het is pas sinds een jaar of 3 dat ik van het bestaan van ‘Feeders’ weet, ik was verbijsterd, kon het me niet indenken. Ik kan het me eigenlijk nog niet indenken maar na dit verhaaltje begrijp ik er iets meer van…. Leuke WE!
Leuke opbouw en grappig eind. Ik moest er wel om lachen. Iemand dood knuffelen krijgt zo een concrete vorm.
Mooi verhaal Corline!
Zoetigheid is niet aan mij besteed, ik hou meer van hartige hapjes. Verkering met een slagersdochter bracht mij toendertijd tot de overtuiging nooit meer slagersworst te eten.
De verkering ging uit, maar de overtuiging bleef.
Het is weer een fraaie WE!
heerlijk om te lezen, als een soes
Een feeder in hart en nieren dus….. heb ooit een documentaire over ‘feeders’ gezien, erg indrukwekkend en tegelijkertijd schrijnend triest.
Het heeft hier wel een mooie we opgeleverd, dat dan weer wel 😉
Een moordmop.
groetjes, Ria
Mooi verhaal! Zelf ben ik ook gek op soezen maar met mate
Pingback: De WE voor oktober 2013 | Platoonline
’t Is toch verschrikkelijk met die man. En dat is dan ook nog eens arts. Een dokter die zijn vrouw het graf in verwend heeft. Natuurlijk is het een mooie WE, dat is jou wel toevertrouwd maar dan toch he… ik zit zo in het verhaal dat ik huiver. Tja en dan meteen maar een nieuwe boezem om aan vast te kleven. Brrrrr.
Prima WE. Voor dit soort verhalen heb ik ooit de WE bedacht.
O goshjie, vreselijk verhaal. het zal je zoon zijn die dit op zijn geweten heeft. Mooi geschreven!!!!
Mooi geschreven en ze bestaan, ook wel feeders genoemd, die inderdaad in de ban zijn van hele dikke mensen en ze letterlijk voeren !
Hij was snel ovet haar heen 😉
Het ging dan ook niet over haar maar allemaal voor en over hem. Uitvreters bestaan niet alleen in de boeken van Nescio. Je moet ze maar tijdig herkennen.
Ja Plato dat had ik begrepen dat het zijn obsessie is en ja hij is wel arts maar deed niet aan zelf diagnose , laat staan denken aan het welzijn van zijn partner 🙂
Wat een originele invalshoek. Met veel plezier gelezen. Maar misschien had je haar uiteindelijk aan Obese mee kunnen laten doen? 😉
Iedereen hartelijk bedankt voor het lezen, het medeleven en de aardige reacties!
Wat een bijzondere WE
Je leest de verwennerij bijna in alle zinnen.
En dan ben je als schrijfster heel knap bezig!
Indringend geschreven, en, vergeef mij, ik meen er ook enige donkergekleurde humor inte hebben gevonden.
Ik lees regelmatig iets over extra stevige ambulances en muren die uitgebroken moeten worden om de oversized patiënt met zwaar materieel uit huis te halen, maar nog nooit over lijkwagens die geschikt zijn voor een dergelijke klus…