Ziehier de zeven zusters
Van oud naar jong
In hun goede goed
Hun zondagse japon
Met versgesteven kraagjes
Eén heeft een lage hals
Aangerimpeld kant met
Zwartfluwelen strikje
Zo komt de ketting beter uit
Verder een bril, een armband
Een horloge zelfs
Ik zie ze bij elkaar
De krulspelden indraaien
Papillotten misschien
Hoor ze giechelen, kibbelen
En kijk
Allemaal dezelfde neus
Geërfd van vader
De oudsten hebben al
Een kunstgebit
Zo ging dat vroeger
Van voorzichtige glimlach
– De oudste, zij kent het leven –
Tot uitbundig bakvisplezier
Geërfd van moeder
Die het lachen na elf kinderen baren
Voeden en verzorgen
Toch nog lang niet is vergaan
Ik ken ze als mijn tantes
Jans, Ma en Anna
Bé en Rie
En de twee jongsten, Ina en Grietha
Maar Ma heet Maartje en Rie Marie
Beatrix is de doopnaam van Bé
Namen die al eeuwen
In onze familie worden doorgegeven
Zoals ook Johanna, Jannigje, Grietje
En Clasina Maria voor Ien
Dertien kinderen krijgt Jans
Anna sterft het jongst
Rie trouwt als laatste
Pas na haar moeders dood
Altijd zo trouw gezorgd
En zichzelf vergeten
Door een van haar broers
Nee, niet mijn vader
Gekoppeld aan verlaat geluk
De vier broers
En deze zeven zussen
Met liefde omringd
In liefde grootgebracht
Hebben in liefde
Het leven doorgegeven
————————————————————-
Zie ook: Foto met opdracht -over de vier broers- http://wp.me/p36K0e-cG
Spiegelingen 
Een rijk bezit!
Absoluut. Ik ben een dankbaar nichtje.
Als ik dit soort foto’s zie denk ik wel eens: wat lijkt me dat leuk, allemaal van die zussen! Het is prachtig maar toch zal het wel eens zwaar geweest zijn vroeger, dit soort grote gezinnen. En alles op de hand wassen natuurlijk…En die hoeveelheid aardappelen die er geschild moest worden! Prachtige foto,, dat wel. Je ziet dat ze lol hebben, de zussen!
Natuurlijk was het zwaar. Vlak niet uit wat ze in de oorlog hebben moeten meemaken. Opa die zijn zoons in het brugwachtershuisje liet onderduiken. Al die bruiloften van de dochters die door de ouders betaald moesten worden. Al die was op de bleek. Met z’n drieën in een twijfelaar. Emmers aardappelen en boontjes. Maar ook oma die voor elke verjaardag zelf stroopwafels bakte en borstplaat maakte. Die voor de kleinkinderen altijd een babbelaar uit een speciaal trommeltje tevoorschijn toverde. Twee, driestemmig zingen bij de afwas (die viel mee, alles ging van hetzelfde bord). De sfeer was warm en goed.
Het klinkt en oogt als een sprookje, maar toch bleef er vaak ook onderhuids leed verborgen, al kwam dat niet naar buiten. Zussen hadden dan wel vaak veel steun aan elkaar, en voedden de oudsten de jongere weer op. Maar onderling boterde het ook niet altijd. Foto en tekst vind ik werkelijk heel mooi, toch roepen ze tegelijk tegenstrijdige gevoelens op (bij mij dan toch). Teveel familieverhalen van grote gezinnen gehoord misschien…
Natuurlijk was er wel eens ‘iets’ in zo’n grote familie. Maar toch overheerste er warmte en saamhorigheid. Ze hadden het goed met elkaar, ondanks de armoede waarin ze leefden. Dat merkten wij vroeger al op verjaardagen van opa en oma. En een week geleden hadden wij, neven en nichten, (weer) een reünie, waarbij dat aspect naar voren kwam. Het leven is natuurlijk nooit een sprookje, maar harde werkelijkheid. Je moet er iets van weten te maken. Dat is ze gelukt. En daar plukken wij nu de vruchten van.
Ik ben te sceptisch in de reactie die ik schreef, sorry. Gewoon teveel de negatieve andere kant meegemaakt van grote gezinnen. Dan is het des te opmerkelijker dat er voor jullie vooral goeie herinneringen zijn. En een fijne familieband. Het koesteren waard dan, met jouw tekst en beeld. Dat vind ik mooi…!
Een prachtig monument voor de rijtje tantes. Wat schrijf je daar mooi over Corline. Zo breng je de foto tot leven, ook voor het nageslacht. Ik houd van dit soort logjes. Ze zijn herkenbaar maar toch een tikkeltje anders, maar ze dragen allemaal die vreemde, nostalgische hang naar vroeger met zich mee. Een vroeger dat we niet zouden willen inruilen voor ons veilige leven, maar toch, maar toch… het gevoel is er niet minder om.
Pracht logje.
Vorig weekend hadden wij, nichten en neven een reünie. Een aantal jaren geleden ingesteld omdat we elkaar eigenlijk alleen nog maar ontmoetten op nare momenten: begrafenissen en crematies. De nostalgische locatie ‘De Juffrouw’ werkte wel mee aan de sfeer van de middag en avond. Herinneringen opgehaald. Natuurlijk is deze tijd niet te vergelijken met toen en niemand wil daar naar terug, maar toch… We voelen ons nog steeds geborgen, op één of andere manier.
Mooi weer! X
Dank je, Mara. Jij bent een van de weinigen die het grapje in de titel zult herkennen. 😉
Wat een lief gedicht, geschiedenis in notendop, prachtig mooi.
Ze lachen zo leuk!