Het is herfstvakantie. Mijn drie favoriete kleinkinderen (5, 7 en 8) komen bij mij logeren.
Dat betekent:
Hun ‘eigen’ handdoeken en washandjes klaarleggen
Net als de tandenborstels (cars en prinsessen)
Bijgepraat worden over snelle auto’s
Helpen de pop aan te kleden
Een uit bed gevallen jongetje knuffelen en weer lekker instoppen
Een potje voetballen
Verliezen met 12-0
Met zijn vieren pannenkoekenbeslag maken
Een grote stapel pannenkoeken als sneeuw voor de zon zien verdwijnen
Heel veel tekeningen bewonderen
Kleurplaten van snelle auto’s uitprinten
Kleindochter leren borduren
Zien hoe handig zij dat doet en hoe trots ze daarop is
Een klein meisje naast je voelen kruipen ’s ochtends vroeg
Op haar vraag, vertellen hoe zij was als baby: lief en klein en schattig
Luisteren naar de verhalen uit de boeken die haar moeder voorleest
Nog meer kleurplaten uitprinten
Voorlezen uit “De Poes die dacht dat hij een muis was”
Voorlezen uit “Bij uil thuis”, voor de denkertjes
Naar natuurcentrum ‘De Hoep’
Me heel verantwoordelijk voelen met zo’n kostbare ‘lading’ in de auto
Horen van de jongens hoeveel snelle auto’s er op de weg zijn
Horen van het meisje dat ons weer een rose auto tegemoet kwam
Genieten van de vrolijke gezichten
Zien hoe vertederd de jongens naar hun ‘kleine’ zusje/nichtje kijken
Tevreden constateren dat ze respect hebben voor de natuur
Vertedering voelen bij het zien hoe de jongens de opgezette vos zachtjes aaien
Kijken naar rennen, klimmen, springen (en de sociale interactie met vreemde kinderen)
Stiekem glimlachen om het besluit tóch naar de dvd van Buurman en Buurman te kijken (hoewel ze eerder verklaarden dat ze daar te groot voor waren)
Ze B en B ‘advies’ te horen geven (roepen, als bij poppenkast, maar helaas het gaat natuurlijk toch mis)
Verbaasd zijn omdat de jongens ’s ochtends lekker liggen te lezen in bed (‘vroeger’ gingen ze altijd direct spelen)
Gedichten van Annie M.G. Schmidt voorlezen
Liedjes van dezelfde schrijfster draaien (gezongen door Hetty Blok en Leen Jongewaard, gelukkig niet zo’n eng kinderkoor…)
‘De Wimwamreus’ extra spannend voorlezen en zien hoe ze daar griezelend van genieten
De kleine meid naar bed brengen en de jongens nog een kwartier laten opblijven
Op de vraag of de legobak mag worden omgekieperd, uiteraard “Ja, natuurlijk!” zeggen
Me verbazen over die vraag; vroeger ging de bak gewoon om
Mijn enthousiasme uiten over de bijzondere legobouwwerken van de jongens
Hun lievelingseten maken
Een wonderschelp in een glas water laten uitkomen
Een appeltje schillen voor het jongetje dat niet kan slapen
Met de mond vol tanden staan bij zijn filosofische opmerking over het opladen van een batterij
Van het andere jongetje horen dat zwemmen met dolfijnen kinderen kan helpen vriendjes maken
Me verbazen over het feit dat hij snapt hoe dat werkt
De laatste ochtend de koffers weer inpakken
Genieten van hun enthousiaste verhalen aan de ouders
Me intens gelukkig voelen met zulke lieve, grappige, spontane, levenslustige kinderen
En dan…
Met een zucht de deur achter ze dicht doen en ze direct alweer vreselijk missen.
(Voor de goede orde, ik ‘heb'(*) maar drie kleinkinderen, en alledrie zijn ze favoriet, op hun eigen eigenwijze wijze.)
(*: Lees Kahlil Gibran er maar op na: Je kinderen zijn je kinderen niet…. Uit: De Profeet)
Spiegelingen 
Zo’n oma wil ik ook of zo’n kleinkind zijn:-)
Heerlijk hé Corline, dat is echt genieten. Een heerlijk verslag. Ik moest lachen om jouw toevoeging ‘voor de goede orde’; …’Oh God, als de lezers het maar niet verkeerd begrijpen…’! Daar zou k nou ook wakker van kunnen liggen… 😉
Geniet met volle teugen van ze, voor je het weet zijn ze volwassen…
Je geeft ze op deze manier heel wat mee op hun levenspad.
Als je er later niet meer bent, ben je er toch, in mooie en fijne herinneringen.
Heerlijk, je kleinkinderen om je heen. En dan allemaal van dit soort dingen doen. Gewoon, gezellig, zoals oma’s dat doen met hun kleinkinderen. Ik kan me niet herinneren dat mijn oma’s dat met ons deden vroeger, dat ging toch anders op de een of andere manier. En Annie M.G. Schmidt erbij maakt het helemaal compleet, wat is dat toch genieten met haar altijd!
Zo herkenbaar…met elkaar kijken naar Pluk van de Petteflat…pannenkoeken bakken en eten met aardbeien, banaan, stroop, poedersuiker…(ben ik nog wat vergeten?)…rennen in het bos…paddenstoelen…rupsje ‘poept genoeg’…verstoppertje spelen op de hei…zoveel tekeningen. En als ze weer weg zijn..die nare stilte..het gevoel van heimwee.
Het mooie gedicht van Kahlil Gibran: Je kinderen zijn je kinderen niet…. Uit: De Profeet.. al vele jaren mijn houvast.
Logeren in de herfstvakantie..wat heb je dat mooi en treffend weergegeven.
Khalil heeft natuurlijk gelijk. Maar in de dagelijkse praktijk voelt het vast heel anders. Toch kun je van je kinderen (ik merk het de laatste tijd steeds meer) leren en dat zal dan ook wel gelden voor kleinkinderen. Een mooi overzicht heb je gemaakt. Hebben jullie Johanna’s hof ook nog aangedaan?
Wat een heerlijk verslag!!
En dat dat alweer vier jaar (!) geleden is…