Wat je nooit meer ziet (3)

Nu het dan toch echt herfst is geworden, met regen en wind en een duidelijke R in de maand wordt het voor velen tijd om voor het verhogen van de weerstand naar de multivitamines te grijpen of de echinacea forte. Voor wie erin gelooft. Vroeger stonden ons ook al allerlei middeltjes ter beschikking, zoals bijvoorbeeld levertraan (Halitran). En al associërend kwam ik weer op een aardig lijstje van ‘vergeten’ zaken.

– Levertraan! Sommige kinderen kregen Sinatran (met sinaasappelsmaak dus) Wij niet. Ook geen schepje suiker toe
– Later werden dat AD-druppels
– Davitamon 10
– Een glazen buisje met aspirine. Lege buisjes werden op de kleuterschool voor diverse knutselwerkjes gebruikt
– Staafje pure cacaoboter, in zilverpapier. Tegen schrale lippen hielp het niet zo heel goed, maar het smaakte wel lekker. Naar witte chocola.
– Teerzeep, zwarte zeep met die speciale geur
– Molenaars kindermeel. De pap werk gekookt en daarna opgediend in een warmwaterbord en vaak gegeten met zo’n ‘dwars’ lepeltje

– Reckitts blauw. Een stoffen zakje met ‘blauwsel’. Dit ging in het laatste spoelwater van de witte was. Voor een optisch wit effect
– Spic en Span (we kennen nog wel de uitdrukking – door sommigen uitgesproken als spic en spaM, ja, ja, het digitale tijdperk – maar wie kent het schoonmaakmiddel nog?)
– De schillenboer (met zijn onduidelijke uitroep) Afvalscheiding avant la lettre.
– De kolenboer, de kolenkit, kolenschep, een kolenhok op het balkon. Wanneer dit gevuld moest worden legde mijn moeder kranten op de vloer van de voordeur tot de balkondeur, tegen de vieze zwarte voeten
– Eierkolen, antraciet, turf
– ’s Morgens de kachel aanmaken met kleine houtjes
– Een lavet. Om in te baden. Bij sommige kon je een schoep in de afvoer zetten en die draaide op elektriciteit (met een elektromotor onder de kuip). Zo had je een soort wasmachine.

– De tekst op het afvoerputje van de gootsteen en het lavet: ocriet reinigen met vim
– Enorme stapels gemeniede raam- en deurkozijnen bij de bouw
– Speelgoedfornuisje wat brandde op esbitblokjes
– Een petroleumstel waarop de stoofpeertjes rood stonden te stoven
– Sterappeltjes, cox d’orange. Appels met een speciale smaak. Tegenwoordig smaken alle appels zo ongeveer hetzelfde. Als wintervoorraad uitgespreid op kranten op zolder
– Brilliantine, brylcreem. En dan uiteraard een kammetje in je achterzak en dat af en toe nonchalant met één hand door je haar halen en met je andere hand je kuif een beetje opduwen. Voor jongens dus.
– De kikkerproef als zwangerschapstest. Moest uitgevoerd worden door de huisarts
– Een perronkaartje kopen, wanneer je iemand naar de trein bracht
– Een ‘gewoon’ treinkaartje. Van karton. In het midden een gaatje en een geperforeerde rand. De helft was een kinderkaartje. De conducteur knipte een gaatje in je plaatsbewijs
– Een boekje van W.G. van de Hulst cadeau krijgen na het kerstfeest van de zondagschool
– Een mandarijn die nog echt naar mandarijn smaakte en vol zat met pitten
– Biest! Een enkele keer bracht opa dat mee. Een traktatie. Voorzichtig laten wellen tot het dik werd en eten met een beetje suiker
– Poppen van celluloid
– Een streng wol ophouden voor je moeder, zodat zij daarvan een knot kon opwinden
– Druipkaarsen, in combinatie met een chianti-fles. Witte kaarsen, die in allerlei kleuren dropen. Die werden vaak gebruikt op feestjes waar slechte wijn werd geschonken (Valpolicella) en waar de aankleding verder bestond uit visnetten en zitzakken……

De foto’s van het lavet en de druipkaars komen van het internet.
Met dank aan Mario Bosch. Ik hoop dat hij het goed vindt dat ik zijn artikel over ocriet en het lavet heb gekopieerd.

Klik op de links en lees ook:
Wat je nooit meer ziet
Wat je nooit meer ziet (2)