Een grijze dag
Een grijs uur
De grijze zwaan
Dobbert op het grijze water
Alleen
Even verderop
De oude zwanen
Statig en stralend wit
Weerspiegeld
Oplichtend
Een schijn van zon
Zo gaat dat dus
Nou jongen
Jullie zijn nu groot
Oud en wijs genoeg
Om je eigen kostje
Bij elkaar te scharrelen
Nog niet al te ver
Van het vertrouwde nest
Maar toch
Slobberen doe je in je eentje
De zorgeloze zomer is voorbij
De winter wacht
Spiegelingen 
Vinden ze helemaal niet erg hoor die jonge zwanen 😉
Ja zo gaat dat. Sommige mensenkinderen moet je ten lange leste ook het ouderlijk nest uit schoppen… 😉
De kopfoto van jouw blog intrigeert mij. Wat is het verhaal erachter… ? Want dat is er ongetwijfeld. Vertel! 😉
Mooi!
Prachtgedicht en foto.
Mooie alliteraties op het einde. Een warm gedicht over een koud gebeuren.
Wel wreed ze los te laten nu de winter voor de deur staat.
Dieren zijn niet wreed; dit is gewoon de natuur, het gebeurt. Hij (zij?) was innig tevreden aan het slobberen 😉
Mooi , wij zien het telkens weer bij de zwanen oo de camping.
Mooi ja ik zie het ook in de polder dat pa en ma het ouderschap afgeschaft hebben en de jongen zelf voor alles moeten gaan zorgen. t Zijn net mensen