Het was maar een klein dorpje, dus je kon niet veel verborgen houden. Er werd gekletst. Over iedereen, maar de laatste tijd vooral over hem. Hij was zijn hele leven al een buitenbeentje geweest. Hij had zich erbij neergelegd. Veel zou er niet veranderen. Hij verdiende zijn brood met zijn handen; vakwerk leverde hij. Dat wist ook iedereen. Klanten had hij genoeg. Zelfs uit het buitenland kwamen bestellingen.
Hij tuurde door de open deur van de werkplaats. Nog nooit had wachten zo lang geduurd. Werken was beter, het gaf afleiding. Een moeilijk klusje eiste al zijn aandacht op. Voor even. De onrust nam weer volledig bezit van hem. Hoe had dit zo kunnen lopen? Eerlijkheid was zijn motto. Had hij zich vergist? Had zijn blinde vertrouwen hem parten gespeeld? Hij smeet zijn gereedschap op de grond. Hoe goed kende hij haar eigenlijk?
De reis duurde nu al een week. Naarmate ze dichter bij huis kwam, viel de tocht haar zwaarder. Familiebezoek, had ze tegen hem gezegd. Het was nog waar ook. Hij had haar bevreemd aangekeken: “Waarom nu?” Ze hadden wel wat anders aan hun hoofd. Ze had zich zo gelukkig gevoeld. Overweldigd. Had ze niets moeten zeggen? Het geheim moeten bewaren? Maar ze was toch altijd zo eerlijk geweest? Goeie genade, ze voelde zich bijna wanhopig. Waarom accepteerde hij het niet?
Hij nam een besluit. Als het dan zo was, dan moest hij zich er maar in schikken. Terwijl hij zich bukte om zijn hamer op te rapen, zag hij haar kleine voeten, onder het stof. Hij richtte zich op. Zag haar ogen die angstig, afwachtend keken, vanonder de blauwe hoofddoek.
Hij nam haar in zijn armen, teder als altijd. “Jezus, Maria”, fluisterde hij schor, “laten we dat kind een thuis geven.”
——————————————————————————————————————–
Dit is een verhaal in de categorie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. Schrijf een verhaal van 300 woorden, waarin een bepaald woord niet mag voorkomen. In dit geval was het verboden woord: kerstpiekeren.
De illustraties komen uit het schitterende prentenboek: De Geboorte, van Julie Vivas
(N.B. Waarschijnlijk begrijpt iedereen wel dat Maria, blij verrast, haar aardse lover vriendelijk doch dringend verzocht zijn mond te gaan spoelen…..)
Schitterend!
Wat heb je er een mooi verhaal van gemaakt, eens vanuit een ander oogpunt.
Subliem.
Wauw!
Sprakeloos …zo mooi geschreven !
wow!! ben er stil van!
Een pareltje… Ontroerend mooi.
Oooo Corline… Wat is deze WE prachtig! Hoe verzin je het! Het is een lastig woord ditmaal (ik pieker er nog steeds over :-D) maar zoals jij het verhaal erom heen gebreid hebt: grandioos!
Pingback: De U.O. en….. de WE-300 voor december | Platoonline
Eindelijk eens een verhaal vanuit het oogpunt van Jozef, de bijna onzichtbare die er kennelijk alleen maar hoefde te zijn.
Als Jozef inderdaad zo iemand was als jij beschrijft, zal hij inderdaad wel braaf zijn mond hebben gespoeld.
Prachtverhaal. Zonder meer.
P R A C H T I G !
Josef die moest accepteren, overwoog te scheiden, totdat de engel in een droom verscheen en hij voedstervader werd, die hard nodig was.
Geweldig mooie WE
Dank je wel !
Wat mooi. Lees hem nu voor de tweede keer.
Groetjes, Narda
Iedereen heel hartelijk dank voor de bijzonder aardige reacties!
Heel mooi verhaal, mooie invalshoek!
Eh, die buitenlandse bestellingen, die kwamen zeker via de H-mail? 😉
H-mail? Holy-mail? Leg eens uit Dwarsbongel. Ik pieker me suf, maar kan niets bedenken. 🙂
Mooi verhaal, mooi invalshoek.
Dank je Plien!
Een prachtige WE. Met heel veel plezier gelezen en je uitsmijter is fantastisch!
🙂
Ik kan alleen maar aansluiten mij de andere reacties. Mooi verhaal en een schitterende invalshoek. Complimenten.
Dank je, djb!
Wat een mooi verhaal, gelukkig is het allemaal goed gekomen!