Het is me al jaren opgevallen. Eenzame, verloren handschoenen. Meestal in de goot, langs de stoeprand. Laatst merkte ik zelf ook hoe makkelijk het is een handschoen te verliezen (Een sterk verhaal): je haalt iets uit je zak, de handschoen glipt mee en hopla! Weg!
Toch blijf ik het vreemd vinden. De handschoenen liggen niet – wat me logisch zou lijken – op een parkeerplaats, bij een bushalte of een fietsenstalling. Nee, gewoon langs de straat. Het zijn er nooit twee.
Daar heeft al eerder iemand het hoofd over gebroken. De Deense geleerde Piet Hein (Ja, inderdaad familie) schreef hier een troostgroek over. Een schrale troost, weliswaar.
CONSOLATION GROOK
Losing one glove
is certainly painful,
but nothing
compared to the pain,
of losing one,
throwing away the other,
and finding
the first one again.
Vrij vertaald:
TROOSTGROEK
Een handschoen verliezen
Is uiteraard pijnlijk
Maar niets doet zo vreselijk zeer
Als een handschoen verliezen
De ander wegkeilen
En je vindt dan de eerste weer
De oogst van een week. Gelukkig is het nog niet zo koud.
Spiegelingen 
Ik zag laatst op de tv iemand die ze verzameld.
Is ook een idee. Verzamelen op het fototoestel neemt veel minder ruimte in. 😉
Zo verlies ik alles, handschoenen, mutsen, brillen. Mooi jouw compilatie. Niks van mij bij helaas.
Sorry Blew…
Op de fiets, daar worden de meeste handschoenen verloren: de beweging stuwt de handschoen uit de jaszak omhoog.
Mooie reeks en grappig dicht.
Klopt, zo werkt het inderdaad. En nu al een week niets meer zien liggen, vreemd.
Ik fiets gewoon door, maar kijk ondertussen wel of nummer twee niet ergens ligt…
Moet je dan niet terug fietsen?
alleen bij twee stuks en dat is bijna nooooit…
Het is net als met schoenen er ligt er altijd
maar één en hoe je die kunt verliezen!
Duidelijk is wel, als ik naar jouw foto’s kijk,
dat dat heel wat minder vaak voorkomt.
Leuk stukje weer…
Ja, ook langs de snelweg zie je vaak eenzame schoenen liggen. Daar krijg ik altijd hele enge gedachten bij.
Brrr…ja, ik ook!
Wat een ‘groek’ is weet ik niet; ik ken dit verschijnsel als ‘weduwesokken’ een hele la vol heb ik, weduwen die tevergeefs liggen te wachten op de terugkeer van hun wederhelft.
Een groek is geen eenzame handschoen, maar een aforisme/gedicht bedacht door Piet Hein (zie de links). Ja, ook met sokken is het vreemd gesteld. Weduwesokken is een mooie benaming. En hoe die in een huishouden zo eenzaam kunnen achterblijven is mij een raadsel. Ik heb ze ook.
Ja, dit is zo herkenbaar hè! Geweldig! Ik heb ook een plastic tas vol sokken waarvan de andere helft weg is. Ik snap het niet. Ik snap het werkelijk niet. Hetzelfde met handschoenen. Lossen die dingen op in de was of zo?
Ja, wie weet. Of ze verdwijnen op een of andere mysterieuze wijze door de afvoer. Ligt het aan het wasmiddel? Ik heb geen idee. Ik heb laatst al die zielige sokken maar eens weggedaan.
Sokken hebben een ingeweven verdwijninstinct. Dat is niet zo gek als je bedenkt wat hun functie is… Als ik als sok om mijn voet (links of rechts, maakt niet uit) zou moeten zitten, zou ik ogenblikkelijk zoekraken, verdwijnen, oplossen of emigreren.
Vaak zie ik ook weesschoenen op straat liggen. Meestal is het de linkerschoen. Zou dat te maken hebben met de sokken?
Is het zo erg? Het is trouwens ook nog wel leuk om uit te zoeken, of het linker of rechter handschoenen zijn. En wat het meest voorkomt. Zo komen we de winter wel door 😉
De handschoen is de zuster van de sok.
Twee eenzame werelden.
Ze kunnen niet bij elkaar uithuilen
Want samen zijn ze geen paar
Te verschillend
Zoals ook de voet en de hand
elkaar nauwelijks schudden.
Ik mis er nog een maar zie hem er niet bij. Ja heb dat ook vaak hoor dat ik er een kwijt ben. Zoals Plato al zei ook met sokken. Heel optimistisch bewaar ik nog steeds een zo’n leuke sok waarvan de andere op mysterieuze wijze is verdwenen. Zal wel een ijdele hoop zijn ben ik bang.