Oud en nieuw

Ik ben net binnen, wanneer de telefoon gaat. Ze neemt op: “Ja, ik vraag het wel. Nee, nog niet. Nou, dag.” Lichtelijk geïrriteerd zet ze een kopje koffie voor me neer. Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Jaaa”, moppert ze, “ik heb zo’n ding, je weet wel, zo’n telefoon.” “Een smartphone? Laat eens zien.” “Ik heb hem gekregen, maar ik kan er niks mee. Die simkaart moet maar weer in mijn oude toestel.”

Hij is van hetzelfde merk als die van mij; ik help haar een beetje op weg. Een kwartier later maakt ze een foto van een kerststukje op het dressoir en verstuurt die via whatsapp aan de zoon, die haar ‘dat ding’ cadeau deed. “Dit ben ik straks weer vergeten hoor!” “Geeft niet, voorlopig ben ik hier nog.” Maar de grootste weerstand is weg, zie ik. En de irritatie ook.

We drinken koffie en zijn, zoals altijd, binnen de kortste keren in een diepzinnig gesprek verwikkeld. De dood is een gegeven in haar leven: haar man, haar dochter. En nu, vorige week, overleed haar zus. Haar toespraak is een wondertje van eenvoud, en zo mooi geschreven. Geen overbodigheden, een gevoelig aandenken aan een verbondenheid die zelfs de dood niet scheidt. Het raakt me diep.

De zon breekt door, wanneer we op Oud Eik en Duinen aankomen. De bloemen van de crematie zijn op het graf van hun vader gelegd. De as zal daar worden bijgezet. We vegen wat dood blad weg, herschikken de kransen. En dan zien we het ineens: de dode berkenstam, vol met grote zwammen. Ze haalt de telefoon uit haar zak en maakt een foto. Ook van de prachtige bloemen op het graf.

Eenmaal thuis verstuurt ze de foto’s aan haar zoon.
Ze is een vrouw van zevenentachtig. Ze staat nog volop in het leven.

De foto’s zijn gemaakt door H.B., met haar nieuwe telefoon en naar mij verstuurd via whatsapp 😉