Sven Ratzke, Diva Diva’s

Hij trad al op in het theater in mijn eigen stad. Achteraf ben ik blij dat ik er toen niet naartoe kon, naar Sven Ratzke met de show Diva Diva’s. Het DeLaMar in Amsterdam is een veel betere entourage voor een man zoals hij. Daar komt hij pas goed tot zijn recht. Daar wordt hij begrepen en gewaardeerd.

Vriendin/ex-collega M en ik hebben buiten een groot aantal verschillen (ik houd niet van voetbal) ook een aantal overeenkomsten. De liefde voor bepaalde boeken bijvoorbeeld, voor series als Borgen, en niet te vergeten De Kift.
Ik had nog niet veel gezien en gehoord over Sven Ratzke, maar het was genoeg om te vermoeden dat wij dat allebei heel goed en leuk zouden vinden. Zij vond het uitje een geschikt verjaarscadeau voor mij. En, ik ben haar zeer dankbaar, dat was het zeker!

Het DeLaMar is een prachtig theater. Brede trappen, rood pluche, schitterende foto’s van artiesten aan de wanden langs de met rood tapijt beklede trappen. Helder licht, blinkend zwart marmer, glanzend chroom. Alleen dat was al de moeite waard. Maar er was meer. En daar kwamen we voor.

We begeven ons naar de Mary Desselhuijs-zaal. Verwachtingsvol wurmen wij ons rij acht in, tot in het midden, stoel 13 en 14. Hoe symbolisch! Stampvol is de zaal; dat belooft wat.
Het toneel: een vleugel, een lichtbak, een rookapparaatje. Een karaf water, een glas. Een microfoon op een standaard. Eenvoudig. De artiest, de pianist; zij moeten het doen, geen overbodige attributen om hun performance kracht bij te zetten. Ze hebben het niet nodig, zal al spoedig blijken.

Sven Ratzke komt op, maakt contact met de zaal. Dit zal hij tijdens de rest van de avond verder uitbouwen, tot iedereen van hem houdt.
De show begint. Hij praat, zingt, danst, schmiert. Dit is theater op zijn best. Zo was het in de twintiger jaren in Berlijn; hij weet die sfeer raak te treffen. Diva’s komen werkelijk tot leven. Hij weet alles van ze en schroomt niet met saillante details op de proppen te komen. Heerlijk. Dit is genieten. Wat een stijl. Wat een performer, wat een entertainer. Tegelijkertijd neemt hij ook zichzelf op de hak. Dat is de kracht van de ware kunstenaar: jezelf niet al te serieus nemen, maakt je juist zeer geloofwaardig.

Aan de vleugel zijn begaafde begeleider Charley Zastrau. Getooid met een pet à la Gilbert O’Sullivan, zal hij de hele avond, twee uur lang, zijn jazzy spel ten gehore brengen. Alsof het hem zo maar ontglipt, of het geen moeite kost. Met een verlegen blos wanneer hij door Sven in het middelpunt van de belangstelling wordt gezet.

Zo trekken gedurende de avond aan ons voorbij: Shirley Bassey, Eartha Kitt, Nina Simone, Judy Garland, Dusty Springfield, Cher, Marlene Dittrich, Hildegard Knef, Anita Ekberg. Als hij hun liedjes zingt, zie je een ware transformatie tot stand komen. Zijn mimiek, timbre, en vooral zijn handen, die prachtige slanke handen, ondersteunen zijn vertolking. Zijn vrolijkheid en humor werken aanstekelijk. Ratzke krijgt het voor elkaar de zaal kevergeluiden te laten maken, te laten zingen. Het is een warm bad, waarin zeshonderd mensen tegelijk zich wentelen, zich schoonwassen van de dagelijkse beslommeringen.

Het zwarte glitterpak voor de pauze, zowel als het witte daarna, met bontstola’s en al, zijn ontworpen door Frans Molenaar. De zwarte en de witte laarsjes met hakken zijn van de hand van Jan Jansen. Ere wie ere toekomt, Ratzke maakt er geen geheim van.

In de pauze genieten wij van het prachtig uitgedoste publiek. Markante figuren met bijzondere hoedjes, chique kleding, schitterende opzichtige kostuums. Handkussen worden, spaarzaam weliswaar, uitgedeeld. Mensen spreken met elkaar over tentoonstellingen, over kunst. Bewegen zich omzichtig op wiebelhakken. Veren tasjes, kanten netjes in het haar. En, zegt M, een kapitaal aan brillen.

De tweede helft begint. Sven Ratzke stort zich er weer volop in. We zien de diva’s in hun glitter en glamour, maar ook in hun triest verval over de Bühne paraderen en strompelen.

Het eind van de show is een verrassing. Rustig, vóór op het podium, in volle concentratie, vertolkt hij het prachtige lied van Ramses Shaffy: Laat Me. Eerbetoon aan de grote zanger, die ook door iedereen in het hart gesloten werd. En wellicht aan Herman Pieter de Boer, die het lied schreef en die onlangs is overleden. Doodstil is het. Het is voelbaar hoe het publiek hierdoor gegrepen wordt.

Een overweldigend applaus is zijn beloning. Hij komt terug met een toegift van twintig minuten. De magie heeft zijn werk gedaan. Hij houdt van zijn publiek, het publiek houdt van hem. Hij heeft ons even opgetild uit het gewone aardse bestaan. Het leven was een paar uur lang alleen maar zitten, kijken, luisteren en genieten. Opgaan in het hier en nu. Daar kan geen dure cursus tegenop.

Sven Ratzke, onvolprezen theaterdier, bedankt!