Als kind werd hij al eenzelvig genoemd. Hij vermaakte zich met niets en had zijn eigen verhalen. Hij was graag alleen. – Tegenwoordig zou zo’n kind bestempeld worden als autistisch. – Hij ging daarom ook niet graag mee op bezoek. Maar zijn ouders vonden dat hij zich daar overheen moest zetten. Een jongen moet flink zijn. Voor zijn zusje werden andere maatstaven gehanteerd.
Sommige bezoekjes vonden niet meer dan een keer of drie per jaar plaats. Aan zijn enige tante bijvoorbeeld. Altijd ongetrouwd gebleven en totaal niet geïnteresseerd in kinderen. Vreselijk vond hij het daar. Hij nam altijd een boek mee; al lezend sloot hij zich af.
Maar het ergst zag hij op tegen de bezoekjes die hij alleen met zijn moeder en zusje aflegde. Een keer in de zomer en een keer in de winter. Zijn zusje had daar, net als hij, ook een vreselijke hekel aan, maar omdat er altijd iets leuks tegenover stond, gingen ze zonder opvallend gemor mee.
Hij weet nog goed hoe er dan over hen gepraat werd. Met open mond luisterden ze naar de onbegrijpelijke gesprekken die er over hun hoofden heen werden gevoerd. Die ongezellige koude kamer. En die penetrante geur!
Tijdens zijn puberteit probeerde hij zo goed en zo kwaad als het ging deze bezoekjes te omzeilen. Meestal lukte het.
Eenmaal volwassen besloot hij geen contacten meer te leggen zonder dat er een uiterste noodzaak toe was. Maar nu was die noodzaak er. Al dagenlang voelde hij dat er geen ontkomen meer aan was. Pijnlijk genoeg.
Hij kondigde zijn bezoek telefonisch aan. Hij kon direct terecht. Het zweet stond in zijn handen toen hij de kamer betrad. Hij groette beleefd. Er werd hem een comfortabele stoel aangeboden.
“Zo meneer, doet u uw mond maar wijd open. Hopelijk bent u goed verzekerd; dat wordt een kunstgebit.”
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de categorie WE-300, een schrijf-uitdaging van Plato. De opdracht is: Schrijf een verhaal van 300 woorden, waarin het woord waar het om gaat niet mag voorkomen. In dit geval was het verboden woord: verwaarlozen.
De foto komt van het internet.
*******************************************************************************************************************
Meer WE-300 verhalen lezen? Klik op deze link: https://ajroc.wordpress.com/category/we-300/
Spiegelingen 
Och jee, dat gebit….iedere avond flossen en dan toch…
en ragen en stoken……
Met open mond luisterden ze… pas op het einde wordt duidelijk dat het hier niet om een oude tante ging. Grappig gevonden. En ja, die bezoekjes… verschrikkelijk. Herkenbaar ook. Als ik ze kon omzeilen deed ik het graag. Daar hoefde ik niet autistisch voor te zijn.
Deze WE is een stevig pleidooi voor de fiets. Daar doe je kennelijk fenomenale ideeën op. 🙂
Ja, vroeger stond er niet gelijk een batterij psychologen, maatschappelijk werkers, zorgcoördinatoren en intern begeleiders klaar om te bewerkstelligen dat een kind dat graag op zichzelf is in een hokje wordt geduwd. Zo’n kind mocht gewoon zichzelf zijn. Tegenwoordig zijn kinderen zelfs vaak trots op hun ‘titel’ of hun stempel: ik heb dysléxie (wat vaak ook een excuus is om er een beetje met de pet naar te gooien. De ‘goeden’ en ijverigen niet te na gesproken, uiteraard. En ik overdrijf graag een beetje…..
Fietsen! Een verhaal schrijft zichzelf! (En vandaag moest ik zelf naar de tandarts 😉 )
Pingback: Kat (deel III) en een nieuwe WE-300 | Platoonline
O jee die zag ik niet aankomen, maar voelen wel de tandarts en ik zullen nooit geen goede vrienden worden 😉
En andere bezoeken dat heb ik nu ook nog , bij sommige is het écht niet gezellig brrr
Het is een noodzakelijk kwaad. Al is mijn tandarts echt aardig.
Die van mij ook …alleen zijn instrumenten brrr 😉
goed verhaal!
Cool! als ik zo vrij mag zijn.
Ik heb acht geweldige boeken (moet ik niet meer doen, doe het toch steeds, kost alleen maar boetes) uit de bibliotheek gehaald, ben via internet verslaafd geraakt aan 24 (je wilt niet weten hoeveel afleveringen er zijn en ik per avond zie) en dan spendeer ik (gelukkig) ook veel tijd met blogs lezen, onnoemelijk veel meer tijd dan aan het schrijven van mijn eigen blog. Realiseer mij de laatste paar maanden pas hoe dankbaar ik ben voor OBA na het ter ziele gaan van het VKB. Maar er gaan wel wat uurtjes inzitten. Heb ik nu goed verwoord dat ik van je verhaal genoten heb?
Haha, ja, ’t is duidelijk. Wat een mooie gravatar!
Kernachtige WE. Ik herken de contactarmoede. De tandarts is helaas onontkoombaar.
Heel knap geschreven. Eerste denk je dat het over de tante gaat: elke zomer en winter. Met open mond luisteren…Treffende WE!
Poehee… wat herkenbaar. Bijzonder goed getroffen sfeer, prachtig beschreven.
Ben als jongetje van 12 op het ijs gevallen, voortanden afgebroken, drie jaar gemarteld in de tandartsenopleiding van het UMCG en daarna een oude legertandarts die het niet veel beter deed.
Angst. Zo erg dat ik mijn kinderen naar de tandarts bracht en zelf in de auto wachtte tot ze klaar waren. Pas zo’n tien jaar geleden geleden ontdekte ik dat de angst over was. En al die jaren geen enkel gaatje, nooit kiespijn…gelukkig!
Mooi verhaal. Gelukkig zijn er nu wel gespecialiseerde tandartsen die met angstige mensen omgaan, had misschien een kunstgebit bespaard. Ja die tantes pfff vond het vroeger ook niets behalve die ene die een drogisterij had daar kregen we altijd leuke dingen……. En ik herken dat mensen als het waren hun aandoening gebruiken voor alles wat er mis gaat, of gaat alles mis omdat ze die aandoening hebben. Ik heb een neef die te pas en te onpas zegt ik heb borderline, soms heb ik wel het gevoel dat hij het gebruikt, maar goed lastig blijft het wel.
Haha, en wat is deze leuk!! Ik zag ‘m ook niet aankomen en heb ‘m 2x gelezen. Zelfs de 2de maal was het verrassend omdat niets, maar dan ook niets in het hele verhaal leidt naar de clou. Dit zijn altijd de leukste verhaaltjes! Leuke WE!
Typisch een einzelganger, maar aan de tandarts ontkom je niet als het te erg wordt. Leuk verhaal
Bijzonder genoeg was ik dol op mijn tantes, stuk voor stuk. De tandarts daarentegen kwam dan toch weer onaangenaam onverwacht. Knap geschreven! Gelukkig kan ik er nu om lachen, want ik heb inmiddels dat kunstgebit… 😉
Wat een mooie WE. Die tandarts zag ik echt niet aankomen ;-).
Ach, verplichte bezoekjes voor kinderen zijn nooit leuk, maar soms is er niet aan te ontkomen!
Mijn kinderen hebben geen hekel aan de tandarts, het gekke is, ze verheugen zich er zelfs op, behalve op het fluorhappen. Ook ik heb er nooit een hekel aan gehad, alleen aan de rekening, daar zag ik altijd tegenop. 🙂 Leuk verhaal…. met een leuk plot.
oef……..
Prachtige We, dat dan weer wel;-)
Leuke WE met een verrassend einde!
Jammer van het gebit! 😉
Ik zag hem ook niet aankomen. Knap geschreven, leuke WE
Zit weer knap in elkaar! Tja, nog nooit iemand gehoord die voor z’n plezier naar de tandarts ging. Had zelf te maken met een groeistoornis in mijn gebit, waardoor er een rand van minieme gaatjes in zat; die konden niet geboord, omdat dan de kronen zouden afknappen. Is toch al vrij op tijd een bovenprothese geworden, dat beperkt het boren tot onder…
Een vroegere vriendin had dat ook, maar dan zowel boven als onder. Op haar achttiende al een prothese.
’t Ergste vond ik trouwens de schooltandarts, een veredelde slager… (En waar zit de smiley-als-een-boer-met-kiespijn?)
Ach arm wat naar als je zo bang bent voor de tandarts!