La Mélancolie

Vandaag klinkt deze chanson, geschreven door Leo Ferré en gezongen door Catherine Sauvage, weer luid en duidelijk door de kamer.
Het is al de vierde lp die op de pas aangeschafte platenspeler ligt te draaien. Al die heerlijke heimweeplaten die niet op cd verkrijgbaar zijn, maar waar ik toch niet zonder kan, mogen zich erop verheugen nog grijzer gedraaid te worden dan ze al zijn.

Tot mijn stomme verbazing ken ik de volgorde van de liedjes nog, weet ik precies waar die ene kras zit, welk nummer een beetje slipt. Ik weet nog wanneer ik ze kocht, van wie ik ze kreeg en bij welke gelegenheid. Mijn allereerste Franse singletje: Ne me quitte pas, met op de B-kant La valse à mille temps, van Jacques Brel, heb ik net opgediept uit een van de platenkoffers, die dik onder het stof op zolder stonden te wachten op betere tijden. En die zijn nu dus aangebroken.

Allemaal gaan ze door mijn handen: Happy End, van Bertolt Brecht en Kurt Weil, Hildegard Knef, Ramses Shaffy, Peter Blanker, een piepjonge Herman van Veen, Liesbeth List. Maar ook Bob Dylan, Crosby, Stills, Nash and Young, Beatles en Stones. En de Carmina Burana, aangeschaft in de kweekschooltijd, omdat de muziekleraar ons daartoe stimuleerde. Mijn broer, die na zijn stage in de VS niet meer naar Nederland kwam, stuurde platen die hij zelf erg goed vond en die hier niet te krijgen waren. Zo bezit ik onder andere een schitterende plaat van Mike Lipskin and Willy (The Lion) Smith. En All Things Must Pass, van George Harrison, drie lp’s in een doos.

De meeste muziek stemt me heel vrolijk, slechts een paar platen doen me met weemoed denken aan de vergane jaren. Die tijd, toen we dachten dat het leven mooi en goed zou blijven, dat ons niets kon gebeuren, dat we de jeugd, de liefde en de wijsheid in pacht hadden. Zijn we bedrogen uitgekomen?
Nee, Bob Dylan zong het al en wij zongen het uit volle borst mee: The Times, They Are A Changing. En zo is het natuurlijk ook. Tijden veranderen en het is goed om daarin mee te gaan.

Als straks het nieuwtje eraf is, sluit ik de platenspeler aan op de computer en maak ik cd’s van mijn meest geliefde muziek. Makkelijk voor in de auto. Maar toch zal ik ook af en toe nog een plaat draaien, voor dat speciale gevoel.

De aardige vrouw die mij wees op dit koopje, en die nu ook al haar oude platen aan het draaien is, ben ik heel dankbaar. Allebei beleven wij weer een deel van onze jeugd. En we genieten, net als toen, maar met een vleugje melancholie.

Om met Adamo te spreken: N’est ce pas merveilleux?