Ik las het woord in de krant
Proefde het op mijn tong
Sabbelde eraan
Nam het voorzichtig tussen mijn tanden
Het knerste een beetje
Glipte bijna weg
Mijn zwermgeest
Waaiert uit als spreeuwenzwermen
Ontmoet deze en gene
Maar raakt net niet
Glijdt langs en over
En onderdoor
Ik weet me een met allen
Maar toch alleen
En op mezelf
Zwierend door lucht
Liefde en leven
En één ondeelbaar moment
Bewust
Laat ik het zwermen
Voor wat het is
Gesust, gekust
Berust
——————————————————————————————————————–
De foto komt van het internet
Spiegelingen 
Wat een prachtige foto en wat een mooi gedicht.
Zilvertje, ik wilde dat ik die foto zelf had gemaakt.
Mooi gedicht zeg, komt me wel bekend voor moet ik zeggen. Deed me trouwens ook wel denken aan de vogels die ik iedere avond achter mijn huis zie vliegen, ze vliegen nog rondjes voordat ze neerstrijken in de daar staande bomen om te overnachten. Alsof ze nog even van de dag en het mooie weer willen genieten.
Spreeuwenzwermen. Dat dat altijd goed gaat, vind ik een wonder.
Mooi gedicht. Licht en luchtig als het woord ‘zwermgeest’ . Knap!
Dank je, Burro!
Mooi. Eigenlijk prachtig, maar mooi is goed.
O, ja, met ‘mooi’ ben ik al zó intens tevreden, Letterzetter! Dank je!
Mooi
Ik haper een beetje bij: en een ondeelbaar moment
Wanneer het woord ‘en’ vervangen zou worden voor het woord ‘in’ zou het voor mij nog krachtiger als ondeelbaar voelen.
‘En’ schept meer afstand.
Wellicht kwestie van gevoel maar wilde het toch met je delen.
Groet
Ja, Svara, die afstand moet er zijn. Maar, toch dank voor het meedenken!
Adembenemend mooi is deze Corline.
‘Ik weet me een met allen
Maar toch alleen’
– wat een bijzonder gevoel moet dat zijn….
Ja, Rebelse, op het moment dat ik het schreef was dat gevoel er heel sterk. Maar als je erover na gaat denken…. Dat moet ik dus niet doen. 🙂
Mooi hoe de zwermgeest een vorm gekregen heeft.
Een vorm die voortdurend verandert, EJW!
erg mooi en herkenbaar. dat gevoel van meebewegen met en opgaan in anarchistische mensenzwermen, de verbondenheid met anderen, maar tegelijkertijd ook je eigen baken van identiteit en innerlijke kalmte.
Wat bijzonder dat je het herkent, Mark. Ik vind ‘anarchistische mensenzwermen’ een prachtig, beeldend begrip.
Voelbaar afstand genomen
Maar via het scherm
Van de zwerm
Toch dichter-bij gekomen
Oow, mooi, Plato!
Mooie laatste regel, dat willen we: gesust, gekust – berust.
Dank je. Ja, dat willen we zeker, Wllm.
Mooi gedicht over wat eigenlijk een raar woord is. Grappig genoeg heb ik er nu wel een beeld bij 🙂
Pingback: Over een aalscholver, Järvi en een kale paukenist. | Spiegelingen