Kunst cadeau

Na een week hard werken in de moestuin (spitten, wieden, houtsnippers kruien en verspreiden, hekjes aanpassen, kasje uitmesten), vond ik dat ik wel een uitje had verdiend.

Amsterdam is lekker dichtbij en op maandag zijn daar de drie grote musea open. Het was heerlijk om weer een uurtje door het Rijksmuseum te dwalen. Altijd wil ik het meisje in blauw even zien. De Dome van Daan Roosegaarde was nog in bedrijf, dus daar ook weer even naartoe. Zo grappig dat een dergelijke moderne opstelling in een ouderwetse stijlkamer geplaatst is; oud en nieuw op een creatieve manier verenigd.

Weer (in een andere zaal) een slordigheidje ontdekt. Wonderbaarlijk dat een dergelijk prestigieus museum zich fouten kan veroorloven. In een vitrine ligt op een kussentje een takje van de vrijheidsboom, die in het jaar 1795 op de Dam werd opgericht. In de beschrijving wordt het een takje van de spar genoemd, terwijl het duidelijk van de lariks afkomstig is. Jammer.

Dan naar het Stedelijk. De laatste keer dat ik er was, heb ik de expositie “Pinned Up” van Marcel Wanders laten zitten voor al die oude bekenden die ik zo graag wilde zien. Maar vandaag gaat het gebeuren; ik daal af in de catacomben van het museum. Wat een weelde, wat een schoonheid.

Maar ook: wat een vondsten en wat een humor. Wie verzint het om een condoom vol te proppen met hardgekookte eieren, zodat het ontwerp voor een vaas ontstaat?

Twee levensgrote, door middel van gigantische tulpen aan elkaar verbonden maskers van een Westerse en een Oosterse vrouw, draaien heel rustig rond. Alleen het mechaniek maakt wat geluid.

Veel Delfts blauw, in allerlei vormen, soorten en maten. Ook hier weer de humor die hoogtij viert: in een servieskast, tussen borden en vazen, ligt, vrij onopvallend, een Delftsblauwe bouwhelm. Bijzondere lampen en kroonluchters in de donkere zaal. In de daarnaast gelegen lichte zaal staat de beroemde ‘gebreide’ stoel. Aan de wand hangt het zitgedeelte als een dierenvel, maar dan in macramé.

In de donkere zaal hangt zo’n zelfde de stoel aan een soort luchtballon. Heel speels allemaal. Zeker ook de tafel met de glazen poten. Het lijken grote vazen en ze zijn volgestopt met knuffels. Die kijken met de neuzen platgedrukt tegen de ruit naar al de bezoekers, die met grote grijnzen op hun gezicht rondlopen.

Wanneer een andere bezoekster en ik ons over het schattige ronde wiegje buigen, komt de suppoost in allerijl aangerend. We zitten er toch niet aan, aan die witte bekleding, aan die kleine rose roosjes? Nee, natuurlijk niet. We hadden wel graag even over de zachte stof van het dekentje willen aaien, maar we weten ons heel goed te beheersen.

“Niets veroudert zo snel als het nieuwe” en “Een eerlijke leugen is beter dan de saaie waarheid”, zijn een paar aforismen van deze kunstenaar. In het Engels gekalligrafeerd op de muren, in het Nederlands daaronder in drukletters. Ze zetten zijn ontwerpen kracht bij, voor zover dat nog nodig mocht zijn.

Met een vrolijk gevoel verlaat ik het museum.
Lunchen doe ik op het terras, in de maartse lentezon. Wat een cadeautje!

Het Van Goghmuseum staat achter grote hekken. Maar een tekst van Vincent himself, op de gevel, roept op om vaak een museum te bezoeken en tijdens de verbouwing blijkt dit ook gewoon te kunnen.

Dat moet ook wel, want de expositie van werken van Felix Vallotton is net geopend. Houtsneden en schilderijen. Een rasechte Amsterdamse wijst me in onvervalst Amsterdams op de bijzondere ontwerpen. Ze is verrukt. Deze kunstenaar stijgt in rap tempo op haar lijstje, verzekert ze stellig. Het is dan ook geweldig hoe hij het licht in de donkere houtsneden weet te brengen. Een enkel lijntje is vaak al genoeg. Slechts vier knopen om de rug van een brandweerman aan te duiden. Prachtig werk. Hij werkt veelal aan de hand van thema’s. Er is een hele serie muziekinstrumenten bijvoorbeeld. En menselijke zwakheden.
Om te laten zien dat er echt maar een beperkt aantal afdrukken is gemaakt, zaagt hij van alle houtblokken een gedeelte af. Maar die stukken rangschikt hij dan weer en maakt hier een afdruk van.

Ook zijn schilderijen zijn van een grote schoonheid: het kleurgebruik, de houding van de vrouwen, hun blik. De mysterieuze compositie van de landschappen. De mythologische werken zijn boeiend geschilderd, vaak ook met een geheel eigen inbreng en opvatting.
Jammer dat het in dit museum niet is toegestaan om foto’s te maken. Maar het geheugen mag nu zijn werk doen.

Tram vijf brengt me terug naar het Centraal Station. Ineens wordt het een beetje mistig en koud. Gewone temperaturen voor de tijd van het jaar. Met beide benen op de grond. Laat de kunst de kunst blijven. Ik ga heel prozaïsch een maaltijd koken. En een blog schrijven. Over een heerlijke dag, een cadeautje aan mezelf.