“Dag juf!”

Terwijl hij doelgericht naar de biertjes loopt in de supermarkt, roept hij mijn naam: “Dag juf!” Ik herken hem niet direct, maar als ik wat beter kijk, weet ik het: P. “Ik was die lastige leerling”, zegt hij, zonder op antwoord te wachten. Ik kijk naar hem op en zeg: “Nee, je was niet lastig, ik vond je niet lastig.” Moet ik het hem zeggen: “Ik had met je te doen?” Beter van niet. Hoewel het de waarheid is. Hij luistert nauwelijks. Dat herken ik van hem. Maar ook het zachte gezicht. De blauwe ogen, die nog steeds een beetje verwilderd kijken. Het blonde haar. Hij is stevig geworden, gespierd, dat iele jongetje van toen. “Ik werk in de haven”, antwoordt hij, op mijn vraag wat hij is gaan doen. “Leren was niks voor mij. Werken wel. Hard werken. Buffelen.” “Wat goed van je”, is mijn simpele antwoord. Ik voel me klein.

Hij moest eens weten wat er in mijn hoofd omgaat. Ik herinner me de keren dat we met zijn moeder spraken; ook zij had het moeilijk. Die keer dat hij een stoel door de klas smeet. Hij weet het vast nog, maar ik durf het niet te noemen. Niet nu. Niet vanavond. Hij staat voor mij met een tray biertjes in zijn hand. Het is de avond voor Koningsdag. Hij zegt het: “De koning is jarig. Dat gaan we vieren.”

We staan tegenover elkaar. Zijn vrienden zijn in de buurt, maar hij neemt de tijd. Het lijkt wel alsof hij zich wil excuseren voor zijn gedrag van twintig jaar geleden. Maar er is geen excuus nodig: ik begreep hem, ik begreep wat hem bezielde. Met zo’n achtergrond kon je niet veel anders verwachten. Hij neemt de draad weer op. Nog steeds communiceert hij een beetje onhandig, net als toen. Indringend kijkt hij me aan: “Nog steeds niet compleet grijs!”, is zijn constatering. Hij herhaalt het een aantal keren, alsof hij zich erover verbaast. Met hem als leerling had het wel zo moeten zijn, misschien? Hij buigt zijn hoofd en wrijft over zijn stekeltjes: “Ik word al kaal!” Hij lacht.

“Maar nu gaan we feesten! De koning is jarig.” Met zijn vrienden en zijn biertjes loopt hij naar de kassa, mij enigszins vertwijfeld achterlatend. Ook net als toen.

Ik had hem veel meer willen zeggen: dat ik begreep, waarom hij het zo moeilijk had. Dat ik wist dat leren niet zijn grootste hobby was. Dat ik het fantastisch vind hem in zo goede doen te ontmoeten; groot en sterk en evenwichtig. Zelfverzekerd ook. Dat ik het enorm waardeer dat hij zo hard werkt. Dat ik eigenlijk niet anders had verwacht. Dat het niet voor iedereen is weggelegd om uit boeken te leren. Dat hij van het leven zelf heeft geleerd. En hoe bijzonder ik dat vind.
Ook had ik hem willen vragen hoe het met zijn moeder gaat.

Hij heeft geen tijd meer. Hij geeft me een hand, kijkt me aan. Een officieel afscheid.
De monarchie gaat voor.

——————————————————————————————————————-

De foto komt van het internet.

Lees ook: “Hé juf!”: http://wp.me/p36K0e-lP

Zeilen op het droge

Hoe gaat dat soms
Je hebt een mening
Tenminste dat denk je
En voor je het weet
Heb je die eruit gefloept
O, wat weet je het zeker
En je verbaast je erover
Dat de ander het niet zo ervaart

Ze zegt
Ik weet dat niet
Wat jij beweert
Ik heb er nooit van mijn leven
Mee te maken gehad
Alles kan altijd
Anders zijn dan je denkt

Even wil ik tegensputteren
Haar de wind
Uit de zeilen nemen
De loef afsteken
Het is toch zo?
Maar dan ga ik overstag
En haal bakzeil
Ze heeft gelijk
Ik geef het haar volmondig toe
Met deze les
Zal ik mijn voordeel doen

We lachen naar elkaar
En wieden verder
Het onkruid staat kniehoog
Dat weten we allebei
Heel zeker

Luchtpost

Lieve Ien,

Vijf jaar is het nu geleden dat we afscheid namen van jou. Voorgoed. Een afscheid in stijl. Jouw stijl. Met warme woorden. Met mooie teksten. Woorden en teksten die jou op het lijf geschreven waren. Met koekjes, bonbons, koffie en wijn. Jouw gezelligheid voor de allerlaatste keer. Bij het weggaan mochten alle vrienden een engelenkaartje meenemen. Zoals jij vaak deed aan het eind van de dag: “Even een engelenkaartje trekken.” ‘Helderheid’ stond er op dat van mij. Ik heb het nog steeds. Ik weet wel, dat ik het toen, op die bewuste dag, helemaal niet zo helder zag. Jij zei dan altijd: “Dat laten we maar open.” Van jou kon ik het hebben.

Je deed enorm je best om op de juiste manier te leven. Bewust. Een gebedje, een tekst. Hoewel je ontzettend veel deed, heel actief was, wist je toch altijd een moment van rust te vinden. Contemplatie. Maar ook kon je soms zo maar zeggen: “Laten we even een dansje doen.” Het serieuze en het luchtige. Jij kon dat als geen ander combineren.

En wat hebben we ook gelachen, Ien. Dan vloog er altijd één been van jou in de lucht. Je schaterde het uit. Weet je nog die keer dat we in Amsterdam een stadswandeling zouden maken? In afwachting van de gids dronken we een kopje koffie. Nadat we al een kwartier onderweg waren in de Jordaan, riep jij ineens, dwars door het verhaal van de gids: ”De koffie! We hebben de koffie niet betaald!” Later maakten we het nog goed.

We volgden samen de cursus: Symboliek van het Hebreeuws. Om de veertien dagen een zaterdagochtend naar Utrecht om de interessante verhalen en uitleg te horen van Jan Wuister. We hingen aan zijn lippen. En daarna napraten over ‘het leven’ bij de lekkerste tomatensoep ooit bij café Orloff. Mooie tijden waren dat. Het is alsof we er gisteren nog waren.
Tijdens zo’n zelfde cursus die ik nu volg, in Amsterdam, moet ik vaak aan je denken. Want ik weet zeker dat jij dat ook graag allemaal had willen horen, zien en meemaken. Het had best gekund: je zou in mei pas drieëntachtig geworden zijn. Maar helaas.

Ien, ik doe mijn best om voor twee te luisteren. En het zou nog best eens kunnen dat je stiekem meekijkt. Want dat jij daar boven zit, op een gouden stoel, dat staat als een paal boven water. Dat is nu helemaal helder!

Eenvoudige invuloefening

Het had te lang geduurd, vond ze. Eerder zag ze nog wel eens de buurman, die zijn witte keffertje uitliet. Een glimp van de buurvrouw die de stofdoek uitklopte. Maar al weken leek het uitgestorven bij de buren. Er klonken geen kribbige, ruziënde stemmen meer. De gebruikelijke etensluchtjes had ze al tijden niet geroken. Het ziekelijke hoestje van de buurvrouw niet gehoord. De auto stond niet meer op de vertrouwde plaats in de straat. De gordijnen bleven dag en nacht gesloten. De voortuin veranderde zo langzamerhand in een wildernis. Nee, ze vertrouwde het totaal niet.

Aanbellen was niet zo’n goed idee, wist ze uit ervaring. Te vaak was zij door de altijd geïrriteerde man geschoffeerd. Ze mochten haar niet zo. Eigenlijk mochten ze niemand uit het knusse jaren tachtig buurtje. Ze waren buitenbeentjes en stelden zich ook zo op. Ze leefden hun eigen leven in hun eigen wereldje. Met niemand iets te maken, wel zo rustig.

Op een mooie maartse middag toen zij met haar breiwerk in de tuin zat, hoorde ze dat de achterdeur bij de buren van het slot werd gedraaid. Uit het gekuch kon ze opmaken dat het de buurman was, die zich in de tuin waagde. Hij scharrelde wat rond in de schuur en veegde het straatje aan. Heel gewone handelingen eigenlijk. Maar het gaf haar een unheimisch gevoel.

De dagen die volgden hield zij scherp in de gaten of ze iets hoorde of zag. Als ze de deur uitging en langs het huis liep, zag ze de gordijnen bewegen: ze werd bekeken. De overburen, dacht ze, misschien hebben die iets gezien. Op haar vraag kreeg ze een ontkennend antwoord, maar men deelde in haar zorgen. Zo langzamerhand begon het rond te zoemen in het buurtje.

Op een ochtend werd een gedeelte van de straat met rood/wit lint afgezet. De politie liep af en aan. Ze begreep dat haar unheimische gevoel terecht was geweest.

Ze wilde niet thuis blijven. Snel pakte ze haar fiets uit de schuur. Toen ze door het steegje reed, moest ze plotseling remmen voor een klein wit hondje. Het wurmde zich grommend tussen de verrotte planken van de schutting door. Haar hart stond bijna stil, toen ze zag wat hij tussen zijn kaken meezeulde.

De foto komt van het internet.
——————————————————————————————————————–

Precies een jaar geleden: Blauw meisje

Hoe rood wil je het hebben?

Tomatenzaad en wat geduld
De perfecte basis
Voor tomatenplantjes
Na de rijke bloei
Tomaten in overvloed
Geregen aan keurige trossen
Geurig, rijp en rood
Precies die kleur
Waarvan men zegt
Tomaatrood

Uit bietenzaad breken
Tere plantjes in rood en groen
Die onder de grond
In het diepste geheim
Transformeren tot stevige knollen
Rode biet, rode kroot
Bietenrood

Geraniumzaad
In warme, vochtige aarde
Metamorfose tot de ware gedaante
Geranium in spe
Vertederend, ontroerend
Met een volmaakt geschulpt blaadje
Hunkerend naar zijn trofee
De bloem
Geraniumrood

Zo beschrijven wij
Oneindig veel schakeringen
Van kleur

Maar
Neem het woord niet in de mond
Om de essentie te duiden

Hoe kleur aan ons verschijnt
Is niet in woorden te vatten

Het wordt slechts blozend stamelen
Zo rood
Had je het liever niet gehad