Luchtpost

Lieve Ien,

Vijf jaar is het nu geleden dat we afscheid namen van jou. Voorgoed. Een afscheid in stijl. Jouw stijl. Met warme woorden. Met mooie teksten. Woorden en teksten die jou op het lijf geschreven waren. Met koekjes, bonbons, koffie en wijn. Jouw gezelligheid voor de allerlaatste keer. Bij het weggaan mochten alle vrienden een engelenkaartje meenemen. Zoals jij vaak deed aan het eind van de dag: “Even een engelenkaartje trekken.” ‘Helderheid’ stond er op dat van mij. Ik heb het nog steeds. Ik weet wel, dat ik het toen, op die bewuste dag, helemaal niet zo helder zag. Jij zei dan altijd: “Dat laten we maar open.” Van jou kon ik het hebben.

Je deed enorm je best om op de juiste manier te leven. Bewust. Een gebedje, een tekst. Hoewel je ontzettend veel deed, heel actief was, wist je toch altijd een moment van rust te vinden. Contemplatie. Maar ook kon je soms zo maar zeggen: “Laten we even een dansje doen.” Het serieuze en het luchtige. Jij kon dat als geen ander combineren.

En wat hebben we ook gelachen, Ien. Dan vloog er altijd één been van jou in de lucht. Je schaterde het uit. Weet je nog die keer dat we in Amsterdam een stadswandeling zouden maken? In afwachting van de gids dronken we een kopje koffie. Nadat we al een kwartier onderweg waren in de Jordaan, riep jij ineens, dwars door het verhaal van de gids: ”De koffie! We hebben de koffie niet betaald!” Later maakten we het nog goed.

We volgden samen de cursus: Symboliek van het Hebreeuws. Om de veertien dagen een zaterdagochtend naar Utrecht om de interessante verhalen en uitleg te horen van Jan Wuister. We hingen aan zijn lippen. En daarna napraten over ‘het leven’ bij de lekkerste tomatensoep ooit bij café Orloff. Mooie tijden waren dat. Het is alsof we er gisteren nog waren.
Tijdens zo’n zelfde cursus die ik nu volg, in Amsterdam, moet ik vaak aan je denken. Want ik weet zeker dat jij dat ook graag allemaal had willen horen, zien en meemaken. Het had best gekund: je zou in mei pas drieëntachtig geworden zijn. Maar helaas.

Ien, ik doe mijn best om voor twee te luisteren. En het zou nog best eens kunnen dat je stiekem meekijkt. Want dat jij daar boven zit, op een gouden stoel, dat staat als een paal boven water. Dat is nu helemaal helder!