Het is zo’n dag waarop
Bij het ontwaken
De sterren steels verbleken
En de maan verdwijnt
De zon, nog net niet op
Blijk geeft van haar verschijnen
En de tortel in de verte
Zijn liedje steeds niet
Tot een kloppend einde brengt
Ik denk aan haar
Zij was mijn moeder
Gewoon zoals een moeder hoort te zijn
Maar heb ik haar gekend?
Wist ik wat haar bewoog?
Ik dacht het wel te weten
Dochtersovermoed
Op zo’n zelfde ochtend
Als vandaag
Sloot zij haar toekomst af
Haar geheimen
Nam ze met zich mee
En liet ons achter met de vraag
Of het geluk haar had gekend
En vice versa
Spiegelingen 
Mooi en herkenbaar, dochtersovermoed
Een vraag die levenslang bij je blijft.
Gisteren sprak ik met mijn buurvrouw van 40. Gescheiden, 4 kinderen waarvan de oudste 18 en en jongste 7. Had het moeilijk met de oudste die haar voor alles en nog wat uitschold. Ze is te goedaardig om boos terug te reageren, niet opgewassen tegen puberale oprispingen. Ze huilde bijna, zei dat ze het niet volhield, dat haar ex zei: ze wonen toch bij jou, wat moet IK er dan mee? Dat ze er op deze manier liever een eind aan maakte. Natuurlijk zei ik dat ze dat zeker niet moest doen. Dat het leven daar veel te mooi voor was. Ik betoogde: het is een puber. Pubers richten zich tegen alles wat er maar in de buurt is, jij dus. Maar ze voert geen oorlog met jou maar met zichzelf. Eigenlijk heeft ze steun nodig maar ze gebruikt de verkeerde middelen. Trek het je niet persoonlijk aan.
Ik zei dat: de man die vroeger nooit op kon tegen de driftbuien van zijn eigen ex. Ik die ook af en toe wel wilde weg zijn van de aarde. Maar ik deed het niet. Waarom niet? Waarom wel? Ik denk dat niemand dat kan zeggen. Het leven is vaak onbegrijpelijk en op essentiële momenten staan we zo wanhopig met lege handen.
Dit naar aanleiding van dat prachtige gedicht dat nu ook mij doet denken: wat weet ik eigenlijk van mijn ouders en hun drijfveren?
Heb ik me ook al afgevraagd sinds mijn moeder het tijdelijke voor het eeuwige wisselde… wat weet ik eigenlijk af van haar drijfveren, haar dromen, haar idealen terwijl ik er al was of in de tijd dat ik er nog niet was, voor ze mijn moeder was. Een gedicht dat doet nadenken. Beklijvend en ergens ook wat beklemmend… dochtersovermoed. Mooi schrijven!
Het geluk heeft ze wel gekend, ze kreeg jou en jij werd een mooie vrouw, das al zoveel!
Prachtige mijmering in de vroege morgen.
Ik moet zeggen hoe ouder mijn moeder wordt hoe vaker ze haar gevoelens vertelt. Vroeger eigenlijk nooit. Ja het blijft altijd de vraag wat weet je echt van haar. Eens kwam ik bij het opruimen van papieren voor haar een schriftje tegen waarin ze gezet had dat ze zich zo eenzaam voelde nadat mijn vader was overleden. Tegen ons praatte ze daar nooit over, wel jammer eigenlijk.
Ach Corline… Ik ben er gewoon even stil van. Soms zijn er zoveel vragen en de antwoorden komen niet. Komen nooit. Heel frustrerend is dat. Eigenlijk zou je als moeder moeten beginnen met een dagboek voor je eigen kinderen. Gewoon, voor later.