Die stoere vogel
Luid kwetterend op het schuurtje
Lokt de poezen uit de buurt
Het dak op
Een rover
Wordt er gezegd
Met afgrijzen
Maar hoe zorgzaam
Sopt hij
Om zijn kroost te voeden
De harde stukjes stokbrood
In de waterbak
Zo zijn best gedaan
En dan toch
Twee kleintjes
Over de rand van het nest
De dood
Gevonden in de goot
Slechts een onsje veren
Met een dood vogeltje erin
Vroeger kenden we een mop
Die over even lange pootjes ging
Ik zag het nu zelf
Toen ik het ekstertje
Al helemaal af en op kleur
Ja, ook het markante blauw
Voorzichtig in het grafje legde
Even lang
Spiegelingen 
Ja soms is de natuur hard inderdaad. Had ook merel die ten prooi gevallen was van een kat. Wel jammer altijd maar je kan er eigenlijk weinig tegen doen. Je hebt er wel een heel mooi gedicht van gemaakt.
Deze eksters waren niet door een kat belaagd, maar “gewoon” uit het nest gevallen. Eén overreden en één nog gaaf. Die ligt nu in de tuin.
Veren met een dood vogeltje erin…
Tja….
Wat een pakkend gedicht!
Dank, Anna!
Wat kun je daar verdrietig om zijn hè. Mooi gedicht.
ja, zo’n klein diertje… Maar het is ‘de natuur’.
Een nest met zulke vogels vlak voor mijn balkon. De kleintjes worden nu opgevoed door hun ouders. Ze schreeuwen harder dan wij.
Ze gaan toch niet de pan in, hè? 😉
Mooi en triest tegelijk
Ja, zo gaat dat, EJW. Helaas…
Mijn twee katten zijn moeder en zoon, Milou en Sparky, hij komt de komende tijd zeker met jonge vogeltjes aanzetten die legt hij dan trots voor de keukendeur.
Ja, Fenny, dan moet jij hem de hemel in prijzen. Hij weet niet beter. “Denkt” een goede daad te doen. Er komen natuurlijk ook kikkers en muizen (lijkt wel Sinterklaas), let maar op. Bij mij gebeurde dat ook, vroeger. De rode kat Jacob probeerde zelfs zelf gevangen eenden door het kattenluikje naar binnen te wurmen. De aard van het beestje, zo gaat dat in de natuur. Deze ekstertjes waren gewoon uit het nest gevallen. Niks aan te doen. Wel sneu.
“Oh mooie kat wat ben je toch geweldig met dat arme vogeltje in je bek”!
Ik doe het al en weet dat mijn toon werkt, niet de woorden 🙂
Een gedicht dat toont hoe warm jij kunt beleven. Erg mooi geschreven.
De gevoelens van die jonge koolmeesjes, uit het nest geplukt door een … hoe heet zo’n rover met bruin en blauw… kwamen weer bij me op.
Zo wreed is de natuur soms hè. Hebben onze kat net weer een nieuwe koebel omgedaan (koe-bel!) want dat is ook zo’n vreselijke rover. Echt zielig.
Eksters zijn meesterrovers. Kleine pulletjes plukken ze schaamteloos uit een nest of de sloot. Maar ondanks die wetenschap roept je gedicht vertedering op. De kracht van woorden!
Ja, ik weet het, Kakel. Zag vanavond nog iets vreselijks voorbij komen bij Springwatch op de BBC. Maar toch vond ik ze zo aandoenlijk bezig in mijn tuintje. Ik heb ze ook pinda’s zien begraven, terwijl ik dacht dat alleen Vlaamse gaaien dat doen.
Vroeger werd ons trouwens geleerd dat ze blinkend spul pikten. Dát heb ik nou nog nooit gezien…
Wat grappig trouwens dat je het woord ‘pulletjes’ kent. Ik zou bijna denken dat je uit de Zaanstreek komt. 😉
Zucht…. ja ook eksters zijn ouders en willen goed voor hun kroost zorgen.
Wat kun je práchtig schrijven, het lijkt wel of er in het log wereldje steeds meer ondergedoken zitten!
Zo hoort het ook, bij ouders. Leuk dat je hier even kwam lezen.
Och, het is me wat. Het levert wel een prachtig gedicht op 🙂
“Gelukkig” vallen de poezelige monsters ook nog wel eens ten prooi aan argeloze automobilisten, en daar schrijf ik dan weer gedichtjes over:
https://verwoedenoten.wordpress.com/2012/08/24/argeloos-geschept/
Aaah…. Wat zielig…