Hij kookte van woede. Had hij daarvoor al die jaren van zijn leven gegeven? Voor iemand die er de brui aan gaf?
Ze hadden zo’n hechte vriendenclub gevormd. Ze kenden elkaar door en door. Iedereen wist zijn plaats, had zijn eigen taak.
Veel gereisd hadden ze; het hele land doorkruist. Het was een mooie tijd geweest. Daarom was de teleurstelling des te groter nu. Wat een slappe houding. Hij was niet van plan zich erbij neer te leggen.
Een klein bedrag was het, wat hij in zijn geldbuidel stopte. Beter dan niets. Hij kon er wel weer iemand gelukkig mee maken. Dat was zijn taak: het geld dat binnenkwam nuttig besteden. Zelf had hij niet veel nodig; wat brood, wat vis, er was altijd iets te eten. Nee, waar hij zich druk over maakte was zijn toekomst. Wat had hij graag een goede functie bekleed. Minister van financiën zou hem op het lijf geschreven zijn. Vervlogen was die droom, als zoveel andere.
Al denkend en in zichzelf pratend arriveerde hij bij het huis. Het eten stond klaar. Eenvoudig, brood en wijn. Een gezellig avondmaal zou het niet worden. “Jij kunt maar beter gaan doen wat je van plan was”, werd hem door zijn vriend te verstaan gegeven, toen hij zijn brood indoopte. Hoe wist Hij dat? Lag het er zo dik op? Dan zou hij maar gaan.
Middernacht, bijna vrijdag. Af en toe kwam de maan tevoorschijn vanachter de wolken. Hij betrad het statige gebouw. “Vanavond zal het gebeuren”, sprak hij tot zijn meerderen. “Hij trekt zich biddend terug in de bergen, zoals gewoonlijk. Koning wordt Hij niet, al zijn mooie praatjes ten spijt. Grijp die leugenaar.
En toch. Ik heb van Hem gehouden, met heel mijn hart. Een kus is op zijn plaats, dat is het teken.”
“Mijn God, waarom ik?!”
——————————————————————————————————————-
Het plaatje komt van het internet.
Dit is een verhaal in de serie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato (Hier kun je meer leuke, spannende, bijzondere WE-verhalen vinden). Het werkt als volgt: Schrijf een tekst van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag voorkomen. In dit geval was het verboden woord: lekken.
Dat is wel het meest gelezen “lek” denk ik in de geschiedenis. Mooi gevonden om het zo in te vullen.
Ja Anneke, dat denk ik ook! 🙂
Mooi!
Dank je, Evy. De actie zelf was dat natuurlijk niet…..
bizar…. bij de 1e regel zei een stemmetje in mij: ; ‘zij bedoelt Hem’…. en zowaar als het niet waar was 😉
Prachtig beschreven, het heeft me ontroerd!
Dank, Melody. Wat goed dat je al zo snel doorhad over wie het ging!
Prachtig. Ik ben er stil van …
Dank je, Marja
Originele vondst 🙂
Heel mooi om dit zo te kunnen schrijven !
Pingback: WE-300 + update: wat was het woord nu? | Platoonline
Inderdaad, het grootste lek. En zijn vriend wist er van maar hield hem niet tegen. Want zo stond het geschreven. Heel bijzonder en mooie vergelijking heb je hier getrokken.
En dat fragment van Adam past er mooi bij. God beschikt.
Het moest gewoon gebeuren. Er wordt wel gezegd: Gods wegen zijn ondoorgrondelijk (wat of wie je je daar dan ook bij voorstelt), maar ik geloof zeker dat er een zekere wetmatigheid is, waar wij geen weet en geen benul van hebben. We moeten er maar gewoon het beste van maken.
Aaaahh… Alsof ik weer naar Jesus Christ Superstar keek (een van mijn favoriete films, bekijk hem elk jaar opnieuw!). Mooi Corline. Het is sinds dat lek nooit meer goedgekomen volgens mij.
O, jij ook, Rebelse? Ik móét die film elk jaar rond Pasen zien. Van dat lek plukken we allemaal nog de wrange vruchten…
Het lk zal nooit worden gedicht
Pracht WE
groetjes, Ria .
Nee, Ria, nooit meer. Zo was het waarschijnlijk bedoeld, hoe wrang ook.
moet zijn het lek. sorry
groetjes, Ria
Had ik wel begrepen, hoor! Soms valt er onbedoeld wat weg. Het Hebreeuws kent trouwens ook alleen maar medeklinkers. 😉
Groetjes!
Zoals ik al al zei, je schrijft práchtig…..
Dank je voor dit grote compliment, Rietepietz!
Heel originele invalshoek gebaseerd op een verhaal dat iedereen kent.
Het bekendste verhaal met de grootste gevolgen.
Mooi gevonden en mooi geschreven!
Mooie WE! Aan die lek was ik nu niet echt aan het denken bij het lezen van de opdracht. 🙂