Eind van de middag
Op weg naar huis
De Zaan grijs en rustig stromend
– Weerspiegelende wolken –
Aan mijn linkerhand
Een schip meert af
Een tweede komt langszij
Pok pok pok
De alles vermalende schroef
Brengt een vissige lucht omhoog
Die zich mengt met de geur van diesel
De weidsheid van het landschap
Molens aan de einder
Gebakken uitjes, een pilsje aan dek
De schipper wijdbeens
Pet over de ogen, pijp in de mond
Uit de kajuit klinken vrolijke klanken
Door het water gedempt
De wereld lijkt klein
Die herinnering
Kabbelend water tegen de romp
Verstilde geluiden
De kinderen spelend in het vooronder
Ik kook macaroni met blokjes smac
En geraspte kaas
Komkommer voor de vitaminen
Nevel over het water
De zon gaat langzaam onder
Morgen is er weer een dag
Spiegelingen 
Ik heb vandaag een sap-dag
wrede maaltijd
vergat helemaal op het kabbelen te letten.
Ha Noor, leuk dat je even komt lezen tussen het persen en blenderen door. Je had natuurlijk liever iets te knabbelen 😉
hoe iets opgeroepen wordt
zo gaat dat
Blogstof
Ik rook de lucht van de rivier bij je gedicht en de macaroni komt me bekend voor omdat we als we met de boot op vakantie gingen dat altijd de eerste dag aten. 😉
Haha, grappig dat je het herkent. Makkelijk maaltje!
Het kan niet anders dan dat die schroef een paar vissen te grazen heeft gehad. Macaroni met smac heb ik van de week nog gegeten en weer brak dat lipje van het blikje af (hoe krijg je bovendien die smac er fatsoenlijk uit) Verder zag ik het voor me, beeldend geschreven.
O, dat herinner ik me nog goed: dat lipje dat altijd afbrak. Wij draaiden ook wel de onderkant van het blikje open, zodat je de smac eruit kon smakken. Wist niet dat het nog bestond. Nog steeds dezelfde smaak? 😉
Het oudste industriegebied van het land. Hier stonden eens honderden windmolens. Fascinerend.
In verfmolen De Kat (op de Zaanse Schans) hangt een kaartje waarop al die molens staan. Zo ontzettend veel, daar kun je je geen voorstelling van maken. Al die oude fabrieken spreken ook enorm tot de verbeelding. Gelukkig wordt niet alles afgebroken, maar wordt er vaak een nieuwe bestemming voor gezocht.
Ik zat gelijk weer aan boord van de kotter waar ik met vrienden korte vakanties op doorbracht, de gezelligheid en vertrouwelijkheid van toen mis ik nu wel eens.
Ja, een bepaald sfeertje heerst er altijd aan boord, kan me voorstellen dat je dat bij tijd en wijle mist.
Zo mooi geschreven, oh, die Zaan en de bevolking zo bijzonder. Zingen op de Zaan, was het er echt? Ik dacht dat het allemaal gestopt was. Maar zingen kan natuurlijk altijd, ik zing altijd langs de Zaan.
Hartelijke groeten.
Nee, Zilver, het was niet Het Evenement Zingen op de Zaan. Het gezang kwam uit de kajuit. Ja, die Zaan……
Wat kun je toch mooi pakkend schrijven. In enkele zinnen heb je al de hele sfeer te pakken! Ik deel hem als ode aan de Zaan!
Al lezend inhaleer ik de geuren die uit de Zaan opstijgen. Niet altijd even lekker
maar onweerstaanbaar thuis. Wat zou de Zaanstreek zijn als ons de Zaan zou worden ontnomen? We zouden het idee hebben dat de natuur ons een streek heeft geleverd.
Mooi geschreven Corline.