Liftend waren we zover gekomen
Thessaloniki, een tussenstop
Het reisdoel was Turkije
Maar deze stad was een goede voorbode
De chauffeur van de vrachtwagen
Hielp onze bagage afladen
En trakteerde ons in een kleine taverne
Handen- en voetentaal
Moeder achter het fornuis
Stoofpot en knapperig brood
Fris water
En wijn met de smaak van hars
Wij slenterden langs de boulevard
Onbekende geuren
Zwoele warmte
Muziek om van te houden
Dansende mensen midden op straat
Alles was nieuw, ik was erbij
Maakte het intens mee
Toch is mijn geschiedenis
In een waas verpakt
De foto in de krant port mijn geheugen wakker
Nee niet die onafzienbare rij hotels
Maar ronde broodjes met sesamzaad
Soldaten marcherend door de straten
Eind zestiger jaren
En ik was half zo oud
Als mijn dochters nu
Spiegelingen 
Mooi gedicht, wrang ook. Ik weet niet precies wat er in die landen toen allemaal gebeurde maar het moet indruk hebben gemaakt.
Ik was half zo oud als mijn dochters nu … prachtige zin. Mijn kinderen zijn nu 29 en 26 en waren dit jaar samen in New York.Waar was ik toen ik een jaar of veertien was? Braaf naar school, twee weken vakantie in Wijk aan Zee. Verliefd maar er niet voor uit durven komen. Kampioen met de adspiranten en als beloning een weekeind naar Giethoorn (waar ik deze week, exact 50 jaar later weer was).
Je hebt het vast allemaal anders bedoeld, maar mijn gedachten schoten vreselijk op hol bij dit gedicht.
Oh, bloeiende nostalgie.
Indrukwekkend was het; beangstigend en tegelijkertijd spannend. De ambivalentie van de Grieken, hun trots, de waarschuwingen. En de gastvrijheid, tot vervelens toe. En wij, die een maand weg wilden blijven op driehonderd gulden en alle nieuwe ervaringen in ons opzogen.
Geen idee overigens hoe ik het bedoeld heb (ik geloof ook niet in gedichten met een bedoeling; lees erin wat je wilt en laat je gedachten hun gang gaan). Mijn gedachten sloegen al op hol toen ik de foto in de krant zag. Ik móést er wel wat over schrijven. Wat een tijd was dat. Mijn ouders moesten tegen wil en dank maar accepteren wat hun dochter deed. Hoewel ik best oplettend en voorzichtig was, heb ik ze toch wel moeilijke momenten bezorgd. Ik weet niet eens meer of ik ze daarvoor ooit wel eens mijn excuus heb aangeboden. Nu kan het niet meer.
Jouw laatste zin vind ik prachtig. Ja, dat de nostalgie bloeie!
Op de een of andere manier kon het toen nog allemaal denk ik. De wereld was wat meer in balans. Dat wil niet zeggen dat ouders van toen zich geen zorgen maakten natuurlijk, maar toch, maar toch.. Het was anders. Wie wordt er niet overvallen door een vaag gevoel van heimwee bij het zien van die foto? Die lucht, dat licht, prachtig.
Ja, Rebelse, het was echt anders toen. Mijn ouders maakten zich zeker wel zorgen en dat heb ik me toen niet zo gerealiseerd. Maar toen mijn dochters voor het eerst alleen met vakantie gingen, kreeg ik het zelf ook voor mijn kiezen. Dus toch gerechtigheid. 🙂
Heimwee naar het verleden, naar de tijd dat we nog onschuldig waren, naar plaatsen die toen opwindend geheimzinnig waren…
En nu, nu heb je een beetje last last van fernweh…
We worden ouder, mama.
Met wat ik nu weet, zou ik er weer zo onschuldig als toen willen zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel. Contradictio in terminis noemt men zoiets geloof ik… 😉
Jaaa, we worden ouder. Het heeft zijn charmes, maar ook is het wel erg confronterend, af en toe.