Dat ene uurtje in de middag
Aan het eind
Zo tussen vier en vijf
Geen land mee te bezeilen
Ook niet wanneer je
Net als ik
Die tijd doorbrengt in de
Intercity van Breda naar Rotterdam
Met uitzicht op rivieren
Weilanden
Waar koeien worden gemolken
En konijnen van gras genieten
Oortjes boven het maaiveld
De middag net ten einde
De avond in het verschiet
Alles gedaan
En voor de rest geen plannen
Een uurtje van niks
Unheimisch zelfs
Iemand speelt Redemption Song
Op zijn afgebladderde gitaar
En gaat met de pet rond
Mijn hart krimpt ineen
Als ik zijn blijdschap zie
Om het kleingeld dat ik makkelijk kan missen
Het maakt het er niet beter op
Wat is het toch
Dat dat uur altijd zo naargeestig maakt
Terwijl ik daar
Geen goede reden voor kan aanvoeren
Na een volle welbestede dag
De overstap doet wonderen
De zilveren wolk geeft nieuwe moed
En ook al komt de muziek uit boxen
Vrolijk is het wel
Het voorproefje op het North Sea Jazz
We missen de trein
En nemen een volgende
Late zon in de coupé
Het lijkt wel een feestje
Wij hebben kleine flesjes witte wijn
Twee jongens drinken bier
We proosten en delen onze nootjes
Het is goed
Er zit weer toekomst
In het restje van de dag
Spiegelingen 
Wat een mooie!
Dank je, Narda!
Een lastig uurtje mooi aangekleed. Voor veel mensen is het ‘koffietijd’. Rotterdam CS en het kunstwerk van John Körmeling. Mooi!
Heel mooi geworden daar. Licht en ruim!
Je hebt toch wel uitgechecked?!
Uitgecheckt
Jazeker!
Zo’n overgangsuurtje van niks maar soms wel eindeloos lang lijkt te duren en waarvan je niet weet waar dat naargeestige gevoel vandaan komt… herkenbaar zé… wat goed verwoord 🙂
Ah, je herkent het. ’t Is er maar één van de vierentwintig. 🙂
Ik dacht: “Tijd voor een borrel!”
Maar daar had jij ook al aan gedacht, mooi beschreven stukje!
Een vrouw naar mijn hart. Wij kochten piepkleine flesjes bij de Hema op het station in R’dam. 😉
Heel mooi maarrrrrr……….in weilanden zie je zelden konijnen, die geven de voorkeur aan geaccidenteerd terrein hazen zijn meer van de weilanden.
Aan de rand van het weiland, langs de sloot, hobbelig terrein met wat wilg en wilgenroosjes twee jonge, zwarte konijntjes. Echt. Heel oplettend van je trouwens, Fulps, maar ik ken het verschil. 😉
Zo’n verloren uurtje een uurtje van niets geeft je blijkbaar veel inspiratie
Leuk dat je even komt lezen, merel. Heb ik bij jou ook gedaan!
Heerlijk zoals je me meeneemt en ik nu ook alles kan zien. Mooie lamp op de foto. Konijnen, het is nu een plaag, na jaren zijn ze niet meer ziek, als treinreiziger zie je ze overal. Ik begon ze te zien bij Sloterdijk echt heel veel, en ben het gaan opzoeken, want ik vond het wel schattig, een beetje natuur op dat lelijk station van Sloterdijk, maar er zijn er nu te veel.
North Sea Jazz, was je daar?
‘Er zit weer toekomst
In het restje van de dag’ – prachtige zinnen.
Mooi, dank je wel!
Leuk zo als jij dit uur zo’n mooie draai geeft.
Warme groet,
Ik ga eens op dat uurtje letten. Want tot nu toe heb ik daar geen last van gehad. Heb ik het dan op andere uurtjes, bepaalde dagen? Ik kom niet verder dan de gedachte aan warme zomerdagen waarop ik (nog geen verkering en veel alleen) een zekere eenzaamheid ontwikkelde bij het zien van gezellig fietsende echtparen met kleine kinderen.
Nu vele jaren later, terwijl overmorgen mijn laatste telg het huis gaat verlaten, denk ik: ik heb dat gezin gehad, ook al is het tot mijn verdriet voortijdig uit elkaar gevallen. Maar daarna had ik de gezelligheid van de kinderen. Hoe ga ik nu die oude/nieuwe eenzaamheid tegemoet?
Ik zal het ervaren.