Middag op de tuin
De zon brandt
Geen wolkje te bekennen
Drie mooie bedjes gemaakt en gezaaid
Palmkool en sla
Nieuw-Zeelandse spinazie
Drie grote gieters water
Genoeg gedaan voor vandaag
Ik pak mijn fiets
Het bruggetje over
Langs zonnige gulle tuinen
De maïs staat hoog
De zonnebloemen hoger
Kleur zover het oog reikt
Zoete beloftevolle geuren
Zoemers, brommers en fladderaars
Gaan zich te buiten
Wie hier niet gelukkig is….
Tegen het hek staan ze geleund
Ik weet dat hun magen knorren
Maar ze kijken vrolijk
En lachen met elkaar
Een Turkse grap
Ik maak een praatje
Ze voelen zich goed
Suikerfeest pas over twee weken
Een wrijft tevreden over zijn buik
Vijf kilo kwijt
Niet drinken is zwaar deze zomer
Maar voel je geen honger en dorst
Dan is alles voor niks
Voor ik het weet
Zit ik in een Turkse tuin
Bijna eet ik – onbeleefd –
De aangeboden vrucht
Hij voert een diepgaand gesprek
En offreert mij
Een interessant boek
Een cadeau
Wat ik beschroomd
Maar in grote dank aanvaard
Gedienstig plukt de vrouw wat kruiden
Ik geef haar -ze is blij-
Mijn verse bosje lathyrus
’s Avonds eet ik Turkse sla
Maar ik wacht niet
Tot na zonsondergang
——————————————————————————————————————-
Terwijl ik dit schreef, kwam deze muziek in mijn gedachten. Wij draaiden het grijs, vroeger…
Spiegelingen 
Mooi.
Ik bewaar mooie gedachten aan het vasten, op de VU hadden we eenmaal op een avond, toen het eten wel mocht na een dag vasten, een heerlijke maaltijd, echt zo lekker. Voor we gingen eten een prachtig gebed, gezongen. Ik vergeet het nooit meer.
Ik heb geen geloof, maar zie in veel geloven iets moois. Als domme mensen er maar niet om gaan vechten, dan zou de wereld perfect zijn.
Kijk, als de rest van de wereld jou en die Turkse mensen nu gewoon navolgt, dan wordt het ooit nog eens vrede. Maar het is zoals men in het journaal zei: de overheden schaken op zoveel borden dat bijna niemand meer kan zien wat de consequenties van beslissingen en handelingen zijn. Geef mij maar zo’n volkstuin met gezellige, overzichtigelijke vriendelijkheid.
Hè, wat klinkt dat als een vreedzaam en gezellig middagje Corline! En dan ook nog eens dat muziekje erbij – het verhaal las bijna als een mooie sepiakleurige foto!