De Folly

Met moeite nam hij de laatste treden. Zevenenzestig, hij wist het nog precies. Hij wiste zich het zweet van het voorhoofd; het was warmer dan hij had gedacht. De beloning was het uitzicht. Langzaam draaide hij rond, het hele landgoed overziend. Dit was zijn levenswerk.
Jarenlang was hij niet meer hier boven geweest. Tot vandaag. Hij had er niet bewust toe besloten. Terwijl hij zijn obligate ochtendwandeling maakte, werd hij er als het ware toe gedwongen.

De zware scharnieren piepten, toen hij de scheefhangende deur probeerde te openen. Hij moest flink kracht zetten. Kracht die hij nauwelijks meer bezat. Maar het kon nu niet anders. Hij had A gezegd, dus B volgde logischerwijs. De deur gaf mee en schraapte over de stenen drempel. Hij stapte de schemerige ruimte binnen. Er viel wat zonlicht door het kapotte dak. Hier en daar groeide een varentje tussen de stenen. Waar het regenwater naar binnen was gesijpeld, groeide mos op de muur. Hij ademde diep. De geur van vocht en rottend blad stroomde zijn neusgaten binnen. Rook hij nog meer? Nogmaals snoof hij diep. Nee, geen vreemde, unheimische geuren. Het stelde hem gerust. Hij had het ook niet verwacht. Niet meer, na al die jaren.

Het oude, verveloze houten bankje stond er nog. Behoedzaam ging hij zitten. Als vanzelf gingen zijn gedachten met hem op de loop. Hoeveel jaren was het geleden dat ze hier samen zaten? Hij was de tel kwijt geraakt. Hij sloot zijn ogen en leunde met zijn hoofd tegen de vochtige wand. Zijn hart begon sneller te slaan: was ze daar? Hij voelde haar been tegen het zijne, haar zachte wang, een haarlok. Zijn oude hand tastte naast zich: hout. Nee, natuurlijk was ze niet hier. Met een zucht opende hij zijn ogen en schudde zijn hoofd. Dit moest stoppen. Het was nu zo lang geleden, het had geen zin meer er nog langer over te piekeren.

Met weemoed dacht hij aan de laatste keer dat ze elkaar hier zagen. Hij, de landheer en zij een meisje uit het dorp. Had hij die folly daarvoor laten bouwen, voor hun ontmoetingen? Nee, hield hij zichzelf voor, dat was hij sowieso van plan geweest.
Die laatste keer. Wat hadden ze elkaar beloofd? Op hun weg naar boven vond zij een dode havik. Behoedzaam droeg ze hem met zich mee. “Ooit zal de dag komen, dat wij elkaar weerzien”, sprak ze, ietwat hoogdravend voor een boerenmeisje. Ze bond een touwtje om de poten van de vogel en hing hem boven de deur. “Wanneer de vogel is vergaan, zullen wij elkaar weer ontmoeten. Misschien duurt het jaren, maar het zal gebeuren. Dan zal het goed zijn.”
Als vanzelf liet hij zijn blik rusten boven de verweerde deurpost. Alleen een restje touw hing er nog. Het was te laat, hij wist het.

Terwijl hij het pad naar zijn huis opliep, nam zij de zevenenzestigste tree. Vandaag was de dag. Ze wist het zeker. De deur stond half open. Ze haalde diep adem. Was hij…? Ze liet zich op het houten bankje zakken. Verbeeldde ze het zich, of voelde het warm aan? Met gesloten ogen dacht ze aan toen. De diepzinnige gesprekken. Zijn vrolijkheid, haar zorgzaamheid. De liedjes die ze samen zongen. De afspraken die ze maakten. Het had geen schijn van kans gehad. Het standsverschil, het verschil in leeftijd. Ten dode opgeschreven. Net als de havik, die ze vond bij hun laatste ontmoeting.
Ze keek omhoog. Alleen een restje touw hing nog aan de spijker boven de deurpost….

De foto van de Wimpole folly komt van het internet.