“Hoe vaak heb ik het nu al gezegd!” Zijn vuist landde dreunend op tafel. Gerinkel van porselein. Wijn spatte uit de glazen. Kaarsen flakkerden. Zij sloeg de ogen neer. Ze wist wat er ging komen: één lange tirade op haar kookkunst. Ze had haar best gedaan, zoals altijd. Maar uiteraard had hij weer van alles aan te merken. Elke maaltijd was een bezoeking. Nooit was het eens een keertje naar zijn zin, altijd had hij commentaar. De spruitjes te gaar, de bieten te rauw, de soep te zout, de pudding te zoet. En wanneer ze zeker wist dat alles op de juiste manier was bereid, dan was de wijn te koud, te warm, of gewoon niet passend bij het gerecht.
Ze liet hem razen. Wat moest ze anders. Elk weerwoord van haar leverde weer een nieuwe stortvloed aan negatieve superlatieven op.
Moest het beter? Dan zou het beter! Terwijl hij onverstoorbaar doorging met zijn geschreeuw, zon zij op een manier om hem gunstig te stemmen. Al kon hij maar één keer waarderen wat ze hem voorschotelde. Met grote slokken leegde zij haar glas rode wijn en schonk zichzelf opnieuw in. Morgen zou ze iets maken waar hij steil van achterover zou slaan.
“Lieverd, eten!”, riep ze tegen de dichte deur van de studeerkamer. Hij verscheen met een stuurs gezicht aan tafel, propte zijn servet tussen zijn boord en liet zich opscheppen. Natuurlijk, er dreven te veel vetoogjes op de ossenstaartsoep.
“O, schat, sorry, ik vergat je mijn geweldige amuse te serveren.” Op de zilveren lepel lag een zachtpaarse bloem, gevuld met geitenkaas, bedropen met honing en bestrooid met gehakte walnoot. Hij stond verbaasd: zoiets bijzonders had ze nog nooit voor elkaar gekregen.
Ze huiverde, toen hij langzaam kapseisde en met stoel en al tegen de grond smakte. De rode wijn was iets te koel.
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de serie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato (Hier kun je meer leuke, spannende, bijzondere WE-verhalen vinden, of zelf meedoen). Het werkt als volgt: Schrijf een tekst van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag voorkomen. In dit geval was het verboden woord: kwaliteit.
De foto van de digitalis (vingerhoedskruid) komt van het internet.
Digitalis! Uit vingerhoedskruid werd vroeger medicijn voor hartpatienten gemaakt 🙂 Toen ik de foto zag, had ik al een vermoeden. Toch heb ik je verhaal met smaak (ahum) gelezen!
Ja, ik ben benieuwd of er nog steeds gebruik van wordt gemaakt. In de homeopathie, misschien. Maar ik houd me er verre van, ook al staat het in mijn eigen tuin….
Het was te voorzien. Mooi hoe je het woord kwaliteit vorm gaf
Ja, Hennie, het kon zo niet doorgaan! 😉
Geweldige WE en eerlijk gezegd kon ik de latijnse naam niet 1.2.3 van de plant en dankzij de reacties kwam het “aha” vandaar digitaal pesten 😉
Ja, die Latijnse naam is ook niet zo bekend. Ik vond het wel een aardige combinatie in dit verband. 😉
Nu kan haar leven alleen maar in kwaliteit toenemen. Keigoed verhaal.
Laten we het hopen! Maar ik vrees dat ze te veel drinkt…..
Kwaliteitswietje!
Ook nog een wietje? Het moet niet gekker worden, Narda! 😉
Wat een prachtig verhaal. Effectief hoe krijg je het verzonnen ;). Maar kan me er wel iets bij voorstellen helaas.
Hm, dat laatste klinkt niet zo leuk, Anneke. Nooit iets in die richting geprobeerd, mag ik hopen? 😉
Nee hoor dat niet haha….
Digitalis oftewel vingerhoedskruid… in de juiste dosis een weldaad voor hartlijders maar aangezien het hier ging om iemand zonder hart, zonder meer dodelijk *grijns* Top!
Nog niet eens een vingerhoedje nodig! 😉
Prachtig verhaal.
Dank je, Antoinette.
Prachtverhaal!
Dank je, Fenny.
Precies het “bijzondere hapje” dat bij deze man paste! Hij heeft het ook echt verdiend!
Ook chagrijnen verdienen wel eens wat 😉
moraal van het verhaal, leer eten als je leven je lief is
Precies, Lummel, met jouw recepten!
Geweldig!
Geweld-dadig! 🙂
Fantastisch!
En de titel is fenomenaal.
Dank, dank!
Pingback: WE-300 oktober 2014 | Platoonline
Wat een goed verhaal, Corja. Als lezer voel je het wrede einde komen aansluipen. De kritiek van die vent was zo overweldigend dat ik bij alinea 3 al rijp was om hem aan de ergste ziektes te laten sterven. Gelukkig zorgde ze, onder het genot van een glaasje rood, daar zelf al voor. Digitaal-digitales is echt een vondst. Pracht WE.
Ze kwam haar belofte na, hij viel steil achterover. Spannend opgebouwd… Mooi!
Prachtig – ben dol op ‘Eigen-schuld-dikke-bult’-eindes. Zeker als de ‘dader’ ermee wegkomt (slecht hè!)