Het is zo’n dag om naar een oud huis te gaan
Aan een rustig pleintje aan de rand van de stad
Waar geen kinderen meer spelen
Doodleuk omdat ze er niet meer wonen
Een oude buurt met alleen nog oude mensen
En dat je weet
Dat er twee mensen zitten voor het raam
Zogenaamd verdiept in krant en boek
En dat zij bij elk geluid van buiten
Hoopvol opkijken en glimlachen naar elkaar
Betrapt, allebei
Dat je dat weet, terwijl je de laatste
Bochten neemt
En dat er dan een frisse groene plant
In de vensterbank staat
En het Chinese beeldje
En dat je weet dat ze direct naar de voordeur komen
Open doen
En vragen
Heb je een goede reis gehad?
En dat je dan zegt
Ja het ging sneller dan anders
Geen file
En dat je denkt tijdens de koffie
Kon dit maar duren
Was ik maar weer kind
Stond mijn bed hier nog maar
Zo’n dag
Spiegelingen 
Inderdaad …..
Die komt binnen, ontroerend mooi !
Dank je, Laura
En dat je niet weet of je dat ook echt zou willen als het er op aankwam, of dat het alleen een gevoel van nostalgie is. Mooi en herkenbaar!
Jaaa, Blewbird: op het goede knopje gedrukt. Voel me een beetje betrapt 😉
Dan is het goed!
Wat mooi, ik heb dat gevoel bij mijn moeder ook wel eens dat ik denk we zijn allebei alleen. Alleen na een uurtje weet ik dan al weer, dat gaat het niet worden. Maar het gevoel is er wel.
Anneke, ik kan het niet meer testen, helaas.
Dat je dan weer terug denkt aan alle posters die op het kleine slaapkamertje hingen…
Mooi nostalgisch geschreven!😊
Daar hing o.a. een poster van Conny Froboess. Als jij weet wie dat was. 😉
Het zal wel niet de meisjes naam van: Vanderbosch zijn.😜 haha.
Bij was het Queen en Pearl Jam.
Nee, nee. Eine Deutsche Sängerin.
als ik op youtube naar oude clips terugkijk krijg ik ook wel eens dat gevoel, maar ik kan niet meer terug naar dat kleine kamertje met die posters want ik ben niet meer wie ik was. Jammer genoeg misschien.
Nee, Suske,’ het’ is er allemaal niet meer. Misschien jammer, maar that’s life.
Wat mooi…. en wat een bijzonder beeldje!
Dank je Riet. Ja het is een bijzonder beeldje; het kan ook een kwartslag worden gedraaid. Voor kinderen fascinerend. 😉
Niets blijft al zou je het willen, als ik door de buurt loop waar ik kind was word ik er een beetje treurig van maar vergeet dat dan snel weer omdat ik er niets aan kan veranderen. Aan mijn muur hing Keith Richards.
Mooi geschreven.
Ontroerend…
Tja….
Mooi Corja (ik moet nog steeds wennen aan Corja trouwens!). Een gevoel van heimwee naar toen…
Soms heimwee, maar ’t is gewoon goed. En die naam. Ik kreeg een beetje genoeg van de combinatie van de naam die ik draag en de naam die ik net niet kreeg. Dus ja…..
Je raakt me diep in mijn hart.
Je herkent het….
Ach ja, nostalgische gedachten. Mooi gevangen in dit gedicht. Grappig beeldje trouwens.
Zo’n druilerige dag roept dit soort gedachten op. Blij dat ik het beeldje mocht meenemen.
Nostalgie naar vroeger overkomt iedereen wel eens maar ons verstand zegt dat het niet werken zou…we zijn de kinderschoenen ontgroeit en eigenlijk zien we het nu door levenservaringen helemaal anders en dat heb je heel goed beschreven.