De menselijke geest
Is een ware schatkamer
Van opgeslagen kostbaarheden
Soms wordt de deur geforceerd
Vandaag is de koevoet een oude wekker
Opgewonden tikkend tovert hij
Herinneringen tevoorschijn
Waarvan ik het bestaan was vergeten
Een keer overnachten
In een kleine dienstbodekamer
Antimakassars over de oude eiken stoel
Een roestig conservenblik
Op het granieten aanrecht
Rotan stoelen in de serre
Uitzicht op een modderig slootje
Half verborgen onder woekerende braamtakken
Rood verkleurd blad
Krakend visgraatparket
Bedekt met Perzische tapijten
Bruine bakelieten lichtknopjes
Waarop je extra kracht moest zetten
De marmeren vloer van de gang
De levensboom boven de voordeur
Een kopje Nescafé met suiker en melk
De trapnaaimachine
En altijd een breiwerk
Onder handbereik in de rode-zakdoekentas
Als klap op de vuurpijl
De oude kapotte Friese staartklok
Die weer liep
Op het moment van haar dood
Spiegelingen 
Van die verende draaiknopjes, waarmee je de tijd aan en uit kunt zetten. Prachtig!
Ja, precies, Blewbird. Vijftig jaar geleden, maar ik voel het nog! Jij dus ook. 🙂
Weer Raak!!
Mooi Corline.
Dank je, Narda. Jij bent nu (noodgedwongen) zelf zo intensief bezig met herinneringen. Maar vers en moeilijk. Voor mij is dit ‘Spielerei’. Heb trouwens hetzelfde hoesje! 😉
Die lichtknopjes was ik vergeten en ze kwamen weer tot leven hier bij jouw woorden.
O, je kent ze, Fenny. Wat bijzonder. Dat gevoel….
Hoe herinneringen tot leven worden gebracht
Je tekende een tijdperk in schitterende letters!
Dank, Fenny! Poging geslaagd….. 😉
Zo proberen we de dood te slim af te zijn, hennie… 😉
Inderdaad Kostbaar en Mooi verwoord Corja !
Dank je wel, Laura!
Mooi!
Dank!
Zo mooi geschreven dit. Ja dat heb ik ook met mijn 365 zijn heel wat oude deurtjes open gegaan. Wel leuk maar ook blij als ie eind december weer afgelopen is ;).
Dank je wel, Anneke. Ja, wat een geweldig intensief project heb je jezelf in de maag gesplitst. Leuk, maar wel heel bewerkelijk. Maar zo rakel je wel heel wat op en de ene herinnering lokt de andere uit. 😉
Ja moet wel zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. En ik pik ook schaamteloos bij andere blogs soms dingen op hoor. Het was ook wel leuk om te doen zeker in het begin.
Zeer mooi! 🙂
Dank je wel, Michiel! 🙂
Ik voel het! Mooi!
O, ja, natuurlijk voel jij het, Soli! Dank je.
Mooi!
Dank je wel gjeez!
Krakend visgraat parket…..prachtig… dat van ons ligt gewoon nog te kort om zo mooi te kraken en ons bescheiden Persje komt Bokana….volgens het etiket…..
maar onze kleinkinderen zullen er later misschien wel nét zulke mooie herinneringen aan hebben als jij hier beschrijft.
In die tijd werd parket nog met kleine spijkertjes vastgezet. En het huis verzakte steeds meer, waardoor het gekraak ontstond. Ik durf te wedden dat jullie (achter)kleinkinderen later geweldige herinneringen aan jullie zullen hebben. Dat lees ik wel uit je blog!
Ah, nostalgie. Alleen dat breitasje, gemaakt van een bonte, boerenzakdoek.
Ja, dat tasje. Ik heb het al meer dan veertig jaar!
De menselijke geest is een prachtig labyrint om eindeloos in te dwalen. Ik doe het vaak. Er zijn wel eens mensen die geïrriteerd geroepen hebben: ‘Je moet naar de toekomst kijken en niet naar het verleden’ maar daar heeft het niets mee te maken. Wie wil er nu niet eens een wandeling in die schatkamer maken? Mooi verwoord Corja!
Het beste is natuurlijk om in het heden te leven, als je dan toch iets moet, van iemand 😉 Dat is ooit toekomst geweest en wordt vanzelf verleden, dus alles in één. Vanuit het heden word je soms zomaar ineens teruggekatapulteerd naar het verleden. Heerlijk om daar af en toe een tijdje rond te dwalen. Gewoon doen, Rebelse, en je van niemand iets aantrekken!
Ik heb er altijd een beetje moeite mee… met die opmerkingen dat je altijd in het NU moet leven. Ik ben dan dwars genoeg om te roepen: ik moet niks, alhoewel ik het er mee eens ben op het moment dat iemand gebukt gaat onder verleden of toekomst. Maar gewoon jezelf overgeven aan overpeinzingen of teruggetrokken naar waardevolle gedachten over vroeger, dat is alleen maar mooi. Daarna ga je gewoon terug naar het heden, maar ondertussen is er toch iets gebeurd wat de moeite waard is.