Elke kerst komen ze weer even boven
De beelden van vroeger
De tafel versierd met takjes en rood lint
Krentenbrood met roomboter bij het ontbijt
Een sneeuwmankaars op een schoteltje
Naast ons kinderbord
Een bijzondere kerstdienst
Het kindje Jezus was geboren
Je geloofde het niet – je wist het zeker
Je hoorde zelfs de engelen zingen
En zag de herders aanbidden in de stal
’s Middags de kerstboomkaarsjes aan
Een emmer water in de buurt
Genoeg geoefend om de kerstliedjes
Op de blokfluit te kunnen spelen
Iedereen zong
Moeder las het kerstverhaal
Thee en een chocoladekransje met musket
Wat mijn broer aan wapens deed denken
Maar bij ons heerste vrede
We keken naar de kaarsjes
Die mochten opbranden tot het metalen knijpertje
Spannend als een takje knetterend schroeide
Dat is hars, zeiden wij en voelden ons kenners
Tijd voor het kerstdiner
Soep, een hoofdgerecht en ook nog een toetje
Mijn vader knipte de touwtjes door
En sneed de rollade
Nadat hij het grote mes had aangezet
Opblijven, een spelletje pim-pam-pet
En weten dat het de volgende dag
Nog steeds niet helemaal
Voorbij zou zijn
Wel anders
De betovering verbroken
Het uitgeholde restje sneeuwman
Als bewijs van de vergankelijkheid
Maar daarvan was je je nog niet bewust
Ook niet van het feit
Dat de herinnering voor altijd was geplant
Spiegelingen 
Ach, wat mooi verteld.
Dank je, Marja. Fijne kerstdagen kan ik je niet meer wensen, maar nog wel een steengoed 2015! Bij deze!
Prachtig!
Dank je, Maaike.
Mooi! Zo is het precies…. Ik ben ook zo’n heimwee mens met allerlei herinneringen… *zucht*
Soms kun je je daar zo lekker in wentelen. En dan weer over tot de orde van de dag! 🙂
Mooie en herkenbare kerst herinneringen!
Zo ging het bij jullie ook? (Ongeveer?)
Heel mooi beschreven! Het was bij ons een ietsje anders, maar de sfeer ligt er dichtbij!
Ik wens je een aangename jaarwisseling en een goed 2015.
Dank je Dwarsbongel. Voor jou hetzelfde: dat het maar een mooi (blog)jaar mag worden.
Ach, wat lief. Vroeger hadden de kerstdagen misschien nog wel iets… magisch? Tegenwoordig is het toch vooral het festijn van de commercie. (Voor mijn gevoel dan hè – hoeft niet per se zo te zijn natuurlijk!)
Rebelse, ik denk dat je je pas achteraf van die magie bewust bent. Ik probeer het een klein beetje te continueren met de kleinkinderen. Niet te veel, de tijden zijn veranderd.
Ja, die commercie. Ik ben het wel met je eens. De drukte in de winkels, het geduw en getrek, de chagrijnige gezichten geven al aan dat de essentie uit het oog wordt verloren. Jammer, maar helaas.
Helemaal herkenbaar en prachtig verwoord door je. Zo was het precies.
Echt? wat leuk dat je het vroeger ook zo hebt beleefd.
Wat heb je het prachtig beschreven, ik herken er wel iets uit al was de sfeer bij ons thuis toch een stuk minder ” Heilig” al werden we wél gelovig opgevoed maar dan in hoofdzaak door kerkgang. Jouw verhaal straalt zoveel warme uit en in mijn gevoel was die er bij ons thuis vroeger toch wat minder.
Dank je, Riet. Zo heilig was het bij ons ook niet, hoor. Mijn broer en ik maakten ook gewoon ruzie :-). Maar dat je de warmte van het gezin voelt, dat klopt.
Ik bedoelde bij ons werd er niet uit de bijbel gelezen en voor de maaltijd bidden was een “dreuntje opzeggen”. je bofte maar met zoveel warmte , waarschijnlijk was de oorlog er schuld aan dat ik minder warme herinneringen heb, m’n ouders hadden het natuurlijk niet makkelijk met al drie kleine kinderen en tijdens de oorlog nog twéé kindertjes erbij.
Mooi en herkenbaar neergezet. Een pracht van een herinnering. Veel voel ik hetzelfde. Alleen was het bij ons wat minder harmonieus want vader….ach vader… wat moet die in zijn leven slecht in zijn vel hebben gezeten. De ruzies regen zich aaneen. En toch pik je kennelijk als kind die fijne dingen er haarfijn uit. Ondanks de rollade werden de messen op zo’n feestdag wat minder scherp geslepen. Kerst is voor mij dan ook altijd verbonden met een soort veiligheid die op andere dagen ver te zoeken was.
Fijn dat je dan toch zo’n herinnering hebt; veiligheid, dat is waar een kind het meest behoefte aan heeft. Echt dramatisch wanneer ouders dat niet kunnen bieden. Je oordeelt redelijk mild over je vader. Dat is goed, de tijden waren zo anders. Waar liep zo iemand mee rond, wat zat hem dwars.
En toch blijf je het gemis altijd voelen, denk ik.