De essentie is altijd gebleven
Van goede wil, afstandelijk en
Zoals ze hier zit op deze vreemde stoel
Verbloemde onzekerheid
Ongemakkelijk in wit
Dit meisje dat nog lang niet wist
Waar het leven toe zou leiden
Genoot alleen nog maar van spel
Zwaaien aan de ringen, hoger
Dan haar zusters
Buitelen aan de rekstok, beter
Dan haar broers
Touwtje springen, sneller
Dan iedereen
Toen ik haar leerde kennen
Was zij mijn moeder, liever
Dan alle andere
Het leven zelf had haar geleid
Spel doen vergaan tot ernst
Maar
Op foto’s wist zij nu te lachen
Spiegelingen 
Op de foto nog zoekend, onderzoekend en op veel terreinen onervaren. Maar je ziet ook in de blik, dat zij al er al weet van heeft, dat er ook nog veel ongemakkelijke dingen aankomen.
Klopt Burro. Je bent gewend te observeren en je hebt mensenkennis. Jarenlange ervaring, vermoed ik 😉
En…. lijk je op haar?
Steeds meer, hennie…
Wat kun je daar ontroerd door raken hè, door jeugdfoto’s van je ouders. Als ik oude foto’s van mijn ouders zie denk ik wel eens: ‘Het is maar goed dat jullie toen nog niet wisten wat jullie allemaal te wachten stond’. Mooi Corja, is deze.
Ja, Rebelse, inderdaad. Ze staat (zit) me al een jaar aan te kijken, vanaf de schoorsteen. Wilde er al lang ‘iets’ mee doen. Ineens was het er….
In die tijd was op de foto gaan natuurlijk een gewichtige zaak, geen selfie-gebeuren toen.
Mooie woorden erbij geschreven en die vlechtjes en dat tere smoeltje vertederen.
Klopt, Fenny. Eigenlijk moesten haar zusjes op de foto, maar die bleven maar giechelen en rondrennen. Zij moest toen het goede voorbeeld geven. Ik heb haar nooit met lang haar gekend.
Mooie tekst onder die foto. Heb ook nog een oude foto van mijn moeder. Helaas niet een van toen ze nog kind was. Dat vindt ik jammer.
Dank je wel, EJW. Ja het is zo bijzonder om je ouders als kind te zien. En er dan bij weg te dromen: wat zou het voor kind zijn geweest. Wel verhalen gehoord natuurlijk, maar die zijn altijd gekleurd door de verteller.
Prachtig, een bijzonder foto want in die tijd was een foto laten maken op zich al bijzonder.
Ja, Riet, een foto laten maken was een hele onderneming toen.
Wat mooi en die foto, echt een plaatje. En wees blij dat je op haar gaat lijken, ik merk dat ook vaak.
Dank je, Anneke. Ja, lijk jij ook steeds meer op je moeder? Kun jij haar nog dingen vragen over haar jeugd?
Ja best wel hoor, ze is ook een jaar geleden nog geïnterviewd voor een historische vereniging hoe het er aan toe ging als een meisje zo als zij op haar dertiende al bij de boer ging werken. Zo leuk om te lezen. Het wordt nu wel steeds minder hoor en vaker dezelfde verhalen maar soms komen er toch nog nieuwe verhalen, ik geniet er van.
Mooi Corja. Je moeder heeft een sprekend gezichtje op deze foto. Een Zaanse huiskamer?
Nee, Narda, geen Zaanse huiskamer. 😉 Wij komen oorspronkelijk niet uit de Zaanstreek. Deze foto is genomen door een Leidse fotograaf, in zijn studio. Maar al het vooroorlogse meubilair zal wel op elkaar lijken, vermoed ik.
In het gezichtje van mijn kleindochter zie ik vaak het gezicht van mijn moeder toen ze jong was.
Je mag er trots op zijn om de dochter van je moeder te zij. We hebben allemaal dezelfde weg afgelegd. Het zal altijd wel zo blijven, ondanks de ,soms te snel, veranderende tijd.
Jaaa, Bomma, dat ben ik zeker! Hopelijk denken mijn dochters later er ook zo over…. 😉
Nou, trots ben ik nu ook al hoor! ☺
En wat een prachtig gedicht over een prachtige vrouw.
Say cheese…
het onbezorgde kind-zijn is van verschrikkelijk korte duur
de lach die men op oude foto’s ziet
verbergt soms enorm veel verdriet
traantjes die nooit droogden, zelfs niet naast een hellevuur
Prachtig en met veel gevoel geschreven, Corja!
Lenjef
Alle wijze woorden zijn al geschreven. De foto van dit nog prille kind doet me denken aan die van mijn moeder: sportief, enthousiast, vriendelijk, leergierig maar door de omstandigheden gedwongen om al als 13 jarige een dienstje te nemen. Geen opleiding, wel een fout huwelijk dat haar kapot maakte. Maar ook: in haar eentje, onder erbarmelijke omstandigheden, twee pubers grootgebracht en ze gevoel van eigenwaarde meegegeven door ze liefdevol te kastijden en te prijzen. Is zij ooit echt gelukkig geweest?
Prachtig gedicht, Corja.
Wat heb je dit prachtig geschreven, Corja, de rollen haast omgedraaid.