Zijn donkere ogen zijn nog vochtig
Als hij met een zucht en een naschokkend lijfje
Aan tafel gaat zitten en
De stiften uitzoekt die hij gebruiken wil
Om het doosje te versieren
Op het aanrecht ligt op een wit schaaltje
De liefste vis die hij ooit had
Het staartje dat haar zoveel jaren
Als een sluier volgde
Niet meer dan een streepje in een restje vocht
Het lamplicht slaat vonken uit de oranje schubben
Wat weet zij van het groot verdriet
Van de leegte die zij achterlaat
Zonnebloem ik hou van jou
En in hoge blauwe golven zwemt zij
Om de dood te bezweren
Zijn vader haalt de schep
Uit de schuur
Onder de sering is een mooi plekje
Voor een klein vissengraf
En volgende week of overmorgen al
Zal hij vriendschap sluiten
Met een nieuwe vis
Spiegelingen 
Ach gut toch niet tijdens het oppassen gebeurd mag ik hopen. altijd zielig voor een kind maar inderdaad zoals je schrijft gelukkig meestal ook weer gauw vergeten 🙂
Nee, Anneke, gewoon thuis. Altijd verdrietig, een dood huisdier. Maar het hoort bij het leven en zo wennen ze er ook aan dat niets of niemand het eeuwige leven heeft.
De originele foto zal vast een mooi plekje krijgen, maar de nieuwe vriendschap zal inderdaad het verdriet snel verdringen! En zo is het goed denk ik.
Ja, het is goed zo. Zo leren kinderen dat de dood bij het leven hoort. En dat verdriet weer overgaat.
Gossie.
Ach ja….
prachtig
Dank je Hennie.
Alle kinderen zouden eerst een oude vis of een bejaarde hamster moeten verliezen.
Best sneu natuurlijk hoor!
Precies, Narda. Zo kunnen ze “oefenen” voor het echte leven…. en de dood. En ze leren dat verdriet hebben erbij hoort, dat het minder wordt en over gaat.
Blub, blub …………
ook vissen sterven op een keer
soms lijkt een aquarium
op een klein mortuarium
bron van groot verdriet en zeer
Over een goudvis geschreven met een gouden pen.
Lenjef
Aah, Lenjef, wat mooi! Dank je.
ahhh triest, maar ook ook zo ontzettend mooi 🙂
Ach… ja, het niet te onderschatten vissenverdriet… Zonnebloem, mooie naam voor een bijzondere vis. Hier in de tuin lagen Lolly, Snoepje en Toffee. De ijslollystokjesmarkeringen inmiddels verdwenen. Maar het was een heel ritueel en die namen vergeet ik ook nooit meer; die komen nog geregeld boven water.
Mooi geschreven.
Wat heb jij dit (voorbijgaande) verdriet een mooie extra dimensie gegeven. Prachtig om te lezen.
Triest maar je hebt het mooi beschreven. Zelf heb ik er twee achter elkaar verloren. Het waren gele die er later bijgekomen zijn, die rode zijn blijven leven. Ik vermoed dat die sterker zijn.
Ach niet leuk. Maar wat heeft die een mooi doosje voor der gemaakt.
Hoi Carja,
Ik heb je genomineerd voor de Blog Top 3 Tag
https://son370.wordpress.com/2015/01/21/blog-top-3-tag/
Groetjes,
Sonja
Dank je wel, Sonja. Ik ga eens diep nadenken over hoe ik het ga aanpakken!
Leuk! Ben benieuwd hoe je het gaat doen! Maar alleen als je het ook leuk vindt hoor, hoeft niet persé 🙂
Prachtig beschreven! En precies zoals het was…
Dank je, Maaike. Inmiddels vriendjes met Speedy?