Eerlijk gezegd vraag ik me af of dit nog zin heeft. Deze gesprekken. Beter wordt het toch niet. Ik zal altijd wel zo blijven. Niemand gelooft me, zelfs u niet. Ook u denkt dat er nog wel iets te veranderen valt. Te verbeteren. Maar ik weet het zeker; je kunt het toch zien? Hoe dik ik ben?
Vroeger had ik er niet zo’n erg in. Op de basisschool was er eigenlijk nog niks aan de hand. Dat heb ik toch al eens verteld? Dat mijn zusje tien keer mooier was dan ik, kon me niet zoveel schelen. En dat ze honderd keer slimmer was ook niet. Ik trok met jongens op. Ik wist waar de goede klimbomen stonden, waar je hutten kon bouwen. Vuurtje stoken. Dat was een mooie tijd.
Tot groep acht. Ik kreeg borsten. Mijn gezicht werd voller. Ik kreeg een dikke kont. Ja, bij andere meisjes gebeurde dat ook. Maar niemand werd zo dik als ik. Op de middelbare school werd het nog erger. In elk spiegelend oppervlak kon ik het zien. Ik barstte uit mijn kleren. Mijn moeder zag het niet. Die zag eigenlijk helemaal niets. Nee, sinds mijn vader ervandoor ging, was ze alleen nog maar met zichzelf bezig. Zij zou hier moeten zitten, eigenlijk.
Ja, ze heeft wel gezorgd dat ik hier terecht kwam. Dat klopt. Maar ik wil niet meer. Elke dag die weegschaal. Elke week die gesprekken met u. Kan het niet wat minder? Ze laten me hier niet met rust.
Ik kan er niet meer tegen. Ik moet eten van ze. Ze zitten erbovenop als ik mijn boterham smeer. Boter! Pindakaas! Ik walg van die vette boel. En uitkotsen mag niet. De hele dag wordt er op me gelet. Eten! Ik kan niet meer. Ziet u dan niet hoe dik ik ben?
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de serie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. De bedoeling is dat je een verhaal schrijft van 300 woorden, waarin je het sleutelwoord niet mag noemen. Deze keer was het verboden woord: afdingen.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/
Het plaatje van de sofa van Freud komt van het internet.
Spiegelingen 
Wat een smakelijke WE, Corja. Althans voor iemand die gek is op een lekkere dikke laag pindakaas op zijn brood (zoals ik). Originele invulling van het themawoord en een monoloog waar helemaal niks op valt af te dingen. Bij de laatste alinea begon ik pas te snappen dat het niet om een te dikke vrouw ging maar om iemand met anorexia. Knappe constructie.
Ha, je had het door. Zo’n triest gegeven. Het is een ziekte waar je nooit meer van af komt.
Heel knap verwoord. Benauwend en triest als je in zo’n spiraal zit.
Dank je Marja. Ik ken iemand met deze ziekte. Het gaat nooit over.
Geweldig verwoord ! Ik wil niet weten hoeveel zowel die willen afvallen (zoals ik) of juist bij willen komen , moe worden van “bezig zijn met wat tè eten”.
En idd geen Afdingen geweldige invalshoek 👍
Dank je Laura. Kon een mens maar onbekommerd door het leven, maar er is altijd wel wat. Maar niet te veel mee bezig houden en genieten van de leuke dingen, die er vast ook zijn. Toch?
Ja toevallig met HA vanochtend over gehad. Ze zei ook leuke dingen doen voor ontspanning. Ik zei doen we ook ook. “Maar geniet je er ook van?”..Eerlijk zei ik lachend gaat alles op “automatische piloot”.
Dus Corja, mijn opdracht de leuke dingen niet alleen doen maar ook binnen laten komen 🙂
Laura, de spijker op zijn kop. Je kunt “zelfs” genieten van de eerste krokus, die opengaat in de lentezon…..
Pingback: WE-300: Kathedraaltje en een nieuw woord | Platoonline
Mooi opgebouwd verhaal. Het laat zo duidelijk zien hoe lang en hoe diep afkeuring en pesten in de jeugd er in hakt. Dat alsmaar negatieve zelfbeeld: het moet verschrikkelijk zijn. Je hebt het hier enorm indringend neergezet. Prachtig.
Dank, Plato. Afkeuring van anderen is vreselijk. Maar jezelf afkeuren hakt er nog het meeste in. Ik ken iemand die dat stelselmatig doet, zichzelf niet goed genoeg vindt, zich schuldig voelt dat ze überhaupt bestaat. Vreselijk. Er valt met zulke mensen ook geen goed gesprek te voeren. Heel triest.
de sofa lijkt me anders prettig genoeg om regelmatig even op te mogen liggen,maar ja….. dan wél graag zonder het bijbehorende treurige verhaal!
Ja, Riet. Op die Perzische kleden, met een goed boek en een glas wijn lijkt het me goed toeven. Maar helaas, voor veel mensen is dat niet weggelegd.
Voluptueus
ze is er vol van
en stort haar hart
op een zielenknijpers sofa uit
het dikke kind
huilt woorden in de wind
tranen lossen niets op
ook het vet niet
onder een uitgescholden huid
Een pijnlijk mooi verhaal, Corja!
Lenjef
Lees: volumineus
Dank je, Lenjef. Wat beschrijf je de narigheid weer mooi!
Ik vind het een eng, maar mooi beschreven, verhaal,
doet me denken aan anorexia.
Je had het goed, Appelvrouw.
Ach gossie, wat een verdrietige WE. Wat zelfbeeld allemaal wel niet met je kan doen.
Ja, dat is het trieste ervan: dit praat je jezelf echt aan. En verder doof voor positieve feedback.
Mooie invulling Corja.
Dank je, Narda.
Geliked… omdat het een super goed geschreven verhaal is!
Een prachtige WE300, met een bijzondere invalshoek!
Dank je wel, vlinder. Zat er voor haar maar een metamorfose in…..
Blijft altijd een heel moeilijk iets hè, ik ken ook iemand die het heeft gehad, is erg gezond bezig, maar bij tegenslag of zo zie je haar inzakken… Zou ze zo weer terug bij af kunnen komen als ze niet sterk genoeg is.
Het is een goed geschreven verhaal… ik wilde eerst ‘liken’ maar heb dat niet gedaan omdat het verhaal zo in- en intriest is en ‘wij’ nog steeds niet beseffen wat wij onze medemens aandoen door lukraak opmerkingen te strooien over iemands uiterlijk.
Doet niets af aan de kwaliteit van jouw verhaal, die is top!
Ja, de buitenwereld doet er niet veel goed aan. Maar het meeste zit in de mens zelf. Je kunt jezelf helemaal stuk maken, zo triest.
Schrijnend…. 😦
Ja…
Dit is een diep treurig maar wel bijzonder knap geschreven stukje. Nice!!
Dank je, Myriam. Leuk dat je een kijkje kwam nemen. Welkom. Ik ga bij jou ook eens neuzen!
Mooi geschreven verhaal. Wel een triest onderwerp, 300 woorden is nog een hele klus om dat precies uit te kienen. Iedere keer tellen als je weer een stukje verder bent
Gelukkig telt de computer. Maar dan nog is het wel opletten geblazen. Vind ik wel “een sport”.
Goed geschreven verhaal met een groot inlevingsvermogen.
Dank, Fenny.
Wat triest, ik lees vaker stukjes over anorexia of boulimia. Zo verdrietig als iemand zichzelf zo anders ziet dan hij of zij in werkelijkheid is. Zo moeilijk om de hersenen wakker te krijgen.
Mooi en intens geschreven.
Ja, zo triest. Je zou iemand wel door elkaar willen rammelen, terwijl je haar toeschreeuwt: kijk dan in de spiegel! Maar zo werkt het niet. Wat heet, het werkt zelfs averechts. Maar de goed therapie is nog steeds niet gevonden, helaas.
Indringende WE. Een niet voor de hand liggende invalshoek.
Klopt, maar ik kwam haar laatst weer tegen. Ze zat in mijn hoofd….
Ja daar schrijf je wat. Pff heb soms ook wel eens dat ik tegen mezelf zeg, waarom 2 koeken.
Hoorde gisteren wel iets positiefs beter iets te veel gewicht maar een goede conditie. Dat hoop ik dan maar want dat heb ik wel haha.
Er zullen altijd wel weer nieuwe “inzichten” komen. Mijn moeder zei altijd: alles waar ‘te’ voor staat is niet goed, behalve tevreden. Dus, als jij tevreden bent met twee koeken….. 🙂
Geweldig zoals je het beschrijft.
groetjes, Ria
Dank je, Ria. Groetjes terug.
Wat ontzettend goed geschreven over dit moeilijke onderwerp. Eetstoornissen bederven je leven en benemen je je kijk op je eigen lijf. Ik voel de wanhoop van de jonge vrouw.