Het was niet druk in de tram. Daardoor zag ze ze liggen. Een paar leren dameshandschoenen. Snel raapte ze ze op. Wat voelde het gek aan, dat leer. Toch maar weer weggooien? Er ging een bijzondere aantrekkingskracht van uit. Wie zou ze verloren hebben? Een oudere dame, besloot ze. Die zat natuurlijk te suffen in de tram, de handschoenen op schoot. En bij het opstaan vielen ze op de grond. Misschien zou ze ze beter kunnen afgeven, maar er kwam een vreemd hebberig gevoel over haar. Nee! Dat deed ze niet. Eerlijk gevonden.
Nu lagen ze op háár schoot. Vreemd eigenlijk. Ze had niet het idee dat ze veel wogen, maar ze voelde ze wel degelijk liggen. Werktuiglijk kneep ze in de vingers. Ze voelde iets hards. Voor ze het wist liet ze een hand in de rechter handschoen glijden. Hij paste perfect. Daarna de linker, waar ze dat harde voorwerpje in had gevoeld. Terwijl de hand haar weg zocht in het duister voelde ze een ring aan haar ringvinger glijden. Het ging heel makkelijk. Een gouden ring; ze wist het direct, zonder te kijken.
Onrust maakte zich plotseling van haar meester. Struikelend over haar voeten sprong ze bij de eerste de beste halte de tram uit. Automatisch begon ze te lopen in de richting van waaruit de tram gekomen was. De buurt herkende ze niet, maar ze wist intuïtief waar ze moest zijn.
Ze wilde net aanbellen toen de deur open ging. “Daar ben je!” Op het rimpelige gezicht lag een verrukte glimlach. De oude man beduidde haar binnen te komen. Vreemde geuren drongen haar neusgaten binnen. Vreemd, maar toch vertrouwd. “Alles past, zo te zien”, zei hij, “ik verwachtte je. Een waardige vervangster voor mijn laatste overleden vrouw.”
Aan de muur zag zij, naast zeven damesportretten, een lege lijst………
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de categorie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. De bedoeling is dat je een verhaal schrijft van 300 woorden, waarin je het sleutelwoord niet mag noemen. Deze keer was het verboden woord: evenaren.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/
heeel verrassend
Ook zij was op zijn minst verrast….
spooky
🙂
Oh wat een mooie! Heel creatief – en leuk verteld.
Dank je, Harrij. Heb heel creatief geschrapt tot ik 300 woorden overhield 🙂
Ook hier blijkt dus weer hoe belangrijk woorden schrappen is! Ik merk dat ook bij het schrijven van 300W en nog sterker bij https://120w.nl en ervaar het als heel leerzaam.
Jeetje wat een apart verhaal…
Tja….
Dat vind ik nou een ontzettend mooi verhaal, héél goed geschreven ook!!!
O, dank je Myriam.
Mijn nekharen gaan overeind staan! Complimenten!
Gelukkig niet te zien onder je lange haar! Dank je!
Pingback: Plaat waar ben je nou man? Kom op met die WE-300! | Platoonline
Prachtverhaal. Een beetje in de traditie van Roald Dahl maar toch op zijn Corjaïaans.
Spannend en ik zie nu al reacties van sommigen die een vervolg willen. Maar dan zeg ik nee.
Want dit stuk is meesterlijk AF.
Te veel eer, Roald Dahl, De Grote Meester. Nee, absoluut geen vervolg, Plato. Het moet een beetje in de lucht blijven hangen….
Geweldig!
🙂
Handschoenen en paraplu’s raken verloren. In deze tijd van het leven.
Meestal slechts één handschoen. Maar nu lagen er toch echt twee! Heb je ervaring met verloren geraakte paraplu’s, Blew?
het zal wel te laat zijn om haar te waarschuwen maar ik zou zeggen”ga niét naar binnen”!
Ze zou niet geluisterd hebben, Riet. De Drang speelde haar parten.
Prachtig hoe je heel suggestief de lezer zelf details laat invullen in een geheimzinnig verhaal!
Dank je wel, Toos!
Een spookachtig goed verhaal
Het leukst om te schrijven, EJW. Vind ik.
Oei, akelig spannend zeg. Mooie invalshoek!
Als ze er maar niet in valt…..
Zo tot het end geboeid en nieuwschierig hoelang zij blijft 😉
Tot haar dood, vrees ik, Laura… 😉
Sinister. Ik zou daar in dat huis de kelder niet in durven…
Nee, niet doen ook. Je bent net weer terug (gelukkig)! 😉
oeps een regelrecht blauwbaard dus…. onverwachte wending in een mooie WE. Dankjewel
Ha Clair, leuk dat je even komt lezen. Ja, die oude baas heeft zich vast niet geschoren… 😉
het voelt voor mij alsof je een aflevering van ‘the twilight zone’ hebt geschreven….
ondanks dat het ergens wel eng aanvoelt is het ook zoiets als ‘dit moest zo zijn’ …
schitterende we! Echt 1 van de beteren als ik het mag zeggen.
Dank, dank. Was erg leuk om te doen, trouwens.
Schitterend verhaal. Dit zijn altijd de leukste WE’s!
Dank je, Rebelse. Ja, heerlijk om te schrijven ook.
Wow, prachtig verhaal. Een soort In de ban van de ring, maar dan een stuk euh… hoe zal ik het zeggen…. Enger….
Ja, echt in de ban van de ring. Maar dan een andere. 🙂
Tolkien heeft wel wat meer woorden gebruikt dan 300!
Brrrr….
Een passende baan
als het ware
voorbestemd
kwam ze als huishoudhulp uit de kast
zo iemand die kookt, strijkt en wast
het had iedereen, ook haarzelf verrast
na een poosje
te hebben gewerkt
stierf ze plots en werd ze snel verast
Prachtig geschreven!
Lenjef
O, je weet het weer geweldig te zeggen! Die ene “R” doet het hem! 🙂