Exodus

Ik zie ze gaan. In groten getale spoeden ze zich in noordelijke richting. Huizen leeg achterlatend. Hier en daar wat sporen, verloren huisraad. Een deur klapperend in de met bloed besmeurde deurpost. Gefluister. Kinderen op de arm. Dieren in het kielzog. Snel. De grote leider voorop. Vastberaden blik, staf in de hand. Opvliegend ook. Ik heb hem al eerder gezien. Hij sloeg iemand van mijn volk tegen de vlakte. Dood. Zo iemand. Zal zijn volk op hem vertrouwen?

Ik zit op mijn paard en wacht. Ik weet dat het niet lang zal duren voor de reactie volgt. Het lot van de vluchtelingen is bezegeld.
Waarom ik niet in de stad ben gebleven? Het is vreselijk. Het gehuil en gejammer is niet van de lucht. Ieder gezin heeft wel iemand te betreuren. Alle eerstgeborenen dood. Ik ben de jongste, gelukkig.

Een stofwolk in de verte: het leger. In de verwarring hebben ze me niet gemist. Ik sluit achteraan. Ik wil erbij zijn, maar niet deelnemen. Ik zal boodschapper zijn. Iemand moet toch verslag doen?
Strijdwagens. Paarden krijgen ervan langs. Verbeten blikken. Tranen? Woede! Ze zullen niet ontsnappen! Boeten zullen ze!

Ik leid mijn paard een heuvel op. Ik heb goed zicht. De vluchtelingen staan voor de zee. Dat wordt vechten. Kansloos zijn ze. Maar wat nu? De leider heft zijn staf. De zee wijkt uiteen; een pad wordt zichtbaar tussen twee torenhoge muren van water. Daar gaan ze. Rennend, struikelend.

Ook de wagens razen over het pad. Maar waar de wielen de grond raken, stort het water terug, met donderend geraas.
Het is afgelopen. De mannen van mijn volk verdrinken, die stoere soldaten. De prachtige paarden, reddeloos verloren. De vluchtelingen hebben het gered.

Ik kijk. Ik weet. Dit volk zal eeuwigdurend worden vervolgd. Alleen de sterken van geest zullen overleven. Zij zullen het tot in lengte van dagen kunnen navertellen.

——————————————————————————————————————-

Dit is een verhaal in de categorie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. De bedoeling is dat je een verhaal schrijft van 300 woorden, waarin je het woord waar het om gaat niet mag noemen. Deze keer was het verboden woord: verdelen.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/

Het goede doel

“Mevrouw…” Ik stap van mijn fiets bij het stoplicht en kijk opzij. Een jongetje van een jaar of acht staat op de vluchtheuvel te midden van een heleboel troep. Hij kijkt me met zijn grote grijsblauwe ogen ernstig aan en vraagt, terwijl hij een verlepte stengel van een kamerplant als een vlag omhoog houdt: “Wilt u misschien iets kopen?” Ik zit niet direct te springen om een geroest tuinschepje, een uitgeharde meniekwast, wat oude schroeven, een afgedankte spijkerbroek of een verdroogde kamerplant. Hij ziet dat ik aarzel, dus hij besluit wat zwaarder geschut in stelling te brengen. “We halen geld op voor Azië, voor de aardbeving.” ‘We’, dat blijken hij en zijn vriendje. Ze verkopen allebei spullen voor het goede doel. “Het is heel erg daar. Dat heb ik op school gehoord, dus we dachten…..” “Is het een actie van school?” Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn. “Ja”, zegt hij hoopvol, “de hele school doet eraan mee.” Ik zeg hem dat ik niets nodig heb, maar hem gewoon wat geld geef. Dat ik het een erg goede actie van hem vind.

Terwijl hij het muntje dankbaar in ontvangst neemt, komt er een vrouw aanlopen. “Wat is dit? Wat ben jij aan het doen?”, vraagt zij hem. En mij: “Waarom geeft u hem geld?” Allebei willen we graag uitleggen wat er aan de hand is. Hij begint en vertelt van de actie voor Azië. “We hadden het erover met Nieuwsbegrip.” En ik: “Het is geweldig dat hij zo betrokken is. Daarom gaf ik wat. En ik heb niet echt iets nodig uit het aanbod…..” De vrouw schiet in de lach. Ze is zijn moeder. Zijn vader is schilder en werkt vlakbij. Daar waar die container staat, achter het hek. De uitgestalde spullen had hij daar vandaan. Nu snap ik die oude kwast en de besmeurde spijkerbroek. Vader komt erbij staan en wordt op de hoogte gesteld. Drie paar ogen kijken vertederd naar het kleine mannetje. “Kom”, zegt moeder, “we gaan naar huis, eten.” En mij verzekert ze dat ze erop zal toezien dat het geld op school in de pot zal gaan. Voor Nepal. De oude spullen verdwijnen weer in de container. Met elkaar zullen ze een andere, schonere actie bedenken.

Ik fiets naar huis met een grote glimlach op mijn gezicht. Er is nog hoop voor de wereld.

Mijn lachspiegel

Ik maak mijn beeld van jou
Aarde en water kneed ik
Tot een gewillige substantie
En zo boetseer ik jou al jaren
Tot wie ik denk dat je bent
Een kleine god
In de holte van het spiegelend heelal

En als jij lacht
Lach ik
Ik lach me tranen om het lot
En houd mijn adem in

Op lichte voeten dans ik
Spring zo hoog ik kan
En strek mijn armen uit

Ik had je voor de vogels graag behoed
O laat ze toch geen
Nesten maken

Kijk in mijn ogen
Spiegel mij
En lach

——————————————————————————————————————-

Het beeld: MIJN LACHSPIEGEL (1998) van Hella de Jonge staat in de hal van het Zaantheater in Zaandam.

Waterlicht, een waar sprookje

Een goed jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met het werk van Daan Roosegaarde. Op de televisie kreeg hij de gelegenheid zijn Lotus-Dome te presenteren en de werking ervan toe te lichten. Toen bleek dat het Rijksmuseum hem de gelegenheid bood de Dome tentoon te stellen, hoefde ik er niet lang over na te denken: dit wilde ik graag zien en meer nog, ervaren.

Fascinerend vond ik het. De donkere ruimte werd bijna geheel in beslag genomen door de enorme bol, voorzien van honderden bloemen van een speciaal door studio Roosegaarde ontwikkelde folie. Door de warmte die de bezoekers uitstraalden, gingen deze bloemen open en licht vulde de zaal. Het was moeilijk om je ervan los te maken. Het licht, het knisperende geluid, het geheimzinnige van de entourage. Een sprookjesachtig geheel. Nog twee keer ben ik teruggegaan naar het Rijks; alle keren was het even bijzonder.

Eind van dat jaar werd er door zijn studio het oplichtende fietspad in Nuenen gerealiseerd. Sterrelicht gevangen in asfalt, geïnspireerd door Van Gogh. Dit in het echt te zien staat nog op mijn verlanglijstje.

Maar nu was er dicht bij huis weer een gelegenheid om binnen te stappen in een sprookjeswereld. ‘Waterlicht’, een gigantische installatie op het Museumplein in Amsterdam. De gedachte hierachter is de kwetsbaarheid van ons land. Zonder dijken zou Nederland voor een groot deel onder water staan (iedereen kent in dit verband waarschijnlijk wel de uitdrukking Amersfoort aan Zee). Wij in het westen leven onder de zeespiegel. Daan Roosegaarde verzon zijn zoveelste sprookje. Door middel van blauw licht en rook kreeg hij het voor elkaar ons te laten ervaren hoe hoog het water zou staan. Hoe het zou golven en ons overspoelen.

De zon was nog maar amper onder, toen het spektakel losbarstte. Prachtig was het, indrukwekkend mooi. Naarmate de avond vorderde, liep het plein voller. Honderden telefoons maakten duizenden foto’s. Iedereen was vrolijk, opgetogen, geïnteresseerd.
Het was heerlijk om er gewoon maar te staan tussen al die mensen. Het letterlijk over je heen te laten komen. Zelfs wanneer je je realiseerde dat het licht het water verbeeldde, waaronder wij gevangen zaten, dan nog was het een vredig en rustgevend gevoel.

In de verte het Rijksmuseum, als een sprookjeskasteel. De huizen langs het plein leken hoger dan ooit. Een weldadig geroezemoes, gegons van stemmen.

Het was hem weer gelukt. Weer wist Daan Roosegaarde ons even uit ons gewone gedoetje op te tillen en te laten geloven in het sprookje van de verbeelding. Ik ben nu al benieuwd naar het volgende.

Holland op z’n mooist

Het landschap van mijn jeugd
Weiland water wolkenlucht
In het hoge gras tussen pinksterbloemen
De wereld zien voorbijtrekken
In vlokkig wit tegen hemelsblauw

Hangen tegen het ruwe hek
Staren naar lome zwartbonte koeien
Scheurend geluid van afgerukt gras
Dotters en lissen tussen het riet
En o, die jubelende leeuwerik

Dank Anton, Jacob, Willem en Matthijs
Het landschap vredig weergegeven
Wolkenlucht en water
Koeien onder bomen in gebloemde weiden
En pootjebadend in ondiepe slootjes

Door eeuwige westenwind
Geboetseerde wilgen
Boerinnen met rokken en schorten
Op blank geschuurde klompen
Over modderige paden
Kinderen aan de hand

Hollands landschap
Zoals mijn vader het graag zag
Zie je dit pa? Weet je nog?

——————————————————————————————————————-

Holland op z’n mooist: een schitterende tentoonstelling in Het Gemeentemuseum in Den Haag.