Het landschap van mijn jeugd
Weiland water wolkenlucht
In het hoge gras tussen pinksterbloemen
De wereld zien voorbijtrekken
In vlokkig wit tegen hemelsblauw
Hangen tegen het ruwe hek
Staren naar lome zwartbonte koeien
Scheurend geluid van afgerukt gras
Dotters en lissen tussen het riet
En o, die jubelende leeuwerik
Dank Anton, Jacob, Willem en Matthijs
Het landschap vredig weergegeven
Wolkenlucht en water
Koeien onder bomen in gebloemde weiden
En pootjebadend in ondiepe slootjes
Door eeuwige westenwind
Geboetseerde wilgen
Boerinnen met rokken en schorten
Op blank geschuurde klompen
Over modderige paden
Kinderen aan de hand
Hollands landschap
Zoals mijn vader het graag zag
Zie je dit pa? Weet je nog?
——————————————————————————————————————-
Holland op z’n mooist: een schitterende tentoonstelling in Het Gemeentemuseum in Den Haag.
Spiegelingen 
Misschien moet ik er ook weer eens binnenwippen, net als je vader zie ik dat graag.
Zou ik zeker doen, Riet. Het is de moeite waard.
Het is net of ik sta zelf in dit vredige lanschap dat jij zo prachtig beschrijft. Warme groet.
Groet terug, Bomma.
Wat ontroerend mooi geschreven.
Liefs, Narda
Prachtig geschreven!
Dank je, Maaike. 🙂
Mooi Corja , de Markten in Holland vind ik ook weer anders als onder in het Zuiden. De weekmarkten wel te verstaan. In Holland hangt er een bepaald luchtje van Anijs ook de marktkraamman die roept.
En wat jij boven beschrijft ken ik van onze uitstapjes vroeger en uit het Zuiderzee Museum 🙂
O, ik ben juist dol op de zuidelijke markten. Grappig is dat. Wat leuk dat je de geur van anijs noemt. Dat herken ik maar al te goed.
Mooi, dit landschap bestaat (gelukkig) nog steeds
Gelukkig wel, EJW. Al lopen de koeien op een steriele grasmat, zonder bomen en is de “afgrond” naar de slootjes veel te steil, of afgezet met schrik- en of prikkeldraad. Helaas, het is niet meer zo romantisch als in mijn jeugd 😉
Gekleurde nostalgie
zoals
het was
zal het waarschijnlijk nooit meer zijn
de vergeten eenvoud van toen
het rustige leven tussen ’t groen
tenzij
oude schilderijen
stille getuigen zijn van schone schijn
Dit gedicht lezen is als kijken naar een prachtig schilderij, Corja!
Lenjef
Nee, het wordt nooit meer zoals het was, Lenjef. Dat is de tragiek van de tijd….
Mooi omkijkgedicht.
Maar dit schilderij… was dat niet geschilderd door een vrouw?…. ik ben de naam even kwijt en ik kan het ook niet nazoeken. Er staat me iets bij van een vrouw die zich in mannenkleren en zo met palet de weilanden in trok.
Nee, Plato, dit is geschilderd door Willem Maris. Eén van de drie broers. De tentoonstelling is zeer de moeite waard!
De drie W’s: weiland, water, wolkenrug. Maar wat dacht je van woeste wouden? Ach nee, die staan niet op het schilderij 😉
Dan eerder nog wiegende wilgen, Paperona. Maar ook die zijn er niet op te vinden….. 🙂