“Mevrouw…” Ik stap van mijn fiets bij het stoplicht en kijk opzij. Een jongetje van een jaar of acht staat op de vluchtheuvel te midden van een heleboel troep. Hij kijkt me met zijn grote grijsblauwe ogen ernstig aan en vraagt, terwijl hij een verlepte stengel van een kamerplant als een vlag omhoog houdt: “Wilt u misschien iets kopen?” Ik zit niet direct te springen om een geroest tuinschepje, een uitgeharde meniekwast, wat oude schroeven, een afgedankte spijkerbroek of een verdroogde kamerplant. Hij ziet dat ik aarzel, dus hij besluit wat zwaarder geschut in stelling te brengen. “We halen geld op voor Azië, voor de aardbeving.” ‘We’, dat blijken hij en zijn vriendje. Ze verkopen allebei spullen voor het goede doel. “Het is heel erg daar. Dat heb ik op school gehoord, dus we dachten…..” “Is het een actie van school?” Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn. “Ja”, zegt hij hoopvol, “de hele school doet eraan mee.” Ik zeg hem dat ik niets nodig heb, maar hem gewoon wat geld geef. Dat ik het een erg goede actie van hem vind.
Terwijl hij het muntje dankbaar in ontvangst neemt, komt er een vrouw aanlopen. “Wat is dit? Wat ben jij aan het doen?”, vraagt zij hem. En mij: “Waarom geeft u hem geld?” Allebei willen we graag uitleggen wat er aan de hand is. Hij begint en vertelt van de actie voor Azië. “We hadden het erover met Nieuwsbegrip.” En ik: “Het is geweldig dat hij zo betrokken is. Daarom gaf ik wat. En ik heb niet echt iets nodig uit het aanbod…..” De vrouw schiet in de lach. Ze is zijn moeder. Zijn vader is schilder en werkt vlakbij. Daar waar die container staat, achter het hek. De uitgestalde spullen had hij daar vandaan. Nu snap ik die oude kwast en de besmeurde spijkerbroek. Vader komt erbij staan en wordt op de hoogte gesteld. Drie paar ogen kijken vertederd naar het kleine mannetje. “Kom”, zegt moeder, “we gaan naar huis, eten.” En mij verzekert ze dat ze erop zal toezien dat het geld op school in de pot zal gaan. Voor Nepal. De oude spullen verdwijnen weer in de container. Met elkaar zullen ze een andere, schonere actie bedenken.
Ik fiets naar huis met een grote glimlach op mijn gezicht. Er is nog hoop voor de wereld.
Spiegelingen 
Mooi in alle opzichten, Corja.
Dank je Marion.
Alle drie met het hart op de goede plaatst. Hoop dat het bedenken van een wat schonere actie lukt.
Geweldig hè, ik hoop het ook!
Oh wat schitterend…
Ja hè. En in gedachten zie ik dan die twee boefjes van kleinzoons, die ook tot zoiets in staat zouden zijn.
Wat ontzettend mooi!!!
Dank Myriam!
Prachtig, Corja!
🙂
Wat een heerlijk ventje zeg! Wie weet is de wereld nog te redden ja…
Laten we maar van het positieve uitgaan! 🙂
Altijd blijven geloven in het goede in de mensen. Soms is er zomaar een oprisping…
Precies. En in de puurheid van kinderen.
Kinderen zijn hartveroverend in hun oplossingen!
Ja, voor hen is het allemaal nog niet zo ingewikkeld. Dat wordt het pas nadat ze een zekere “ontwikkeling” hebben doorgemaakt. Helaas.
Ach, wat schattig! Bleven we allemaal maar veel langer kind, zo tot we een jaar of 80 waren. Dan zag de wereld er heel anders uit.
Ja, Rebelse, was het maar zo. Er zouden vast niet van die vreemde uitwassen zijn.
Die grote glimlach begrijp ik helemaal en die jonge generatie zal het in de toekomst toch moeten doen. Gewoon maar hopen dat dit joch later nog iets van dat kind in zich weet te bewaren.
Heerlijk daar krijg ik ook een glimlach van 😊
Hartverwarmend. Met een glimlach gelezen Corja. ( en met wat vertraging op de lijn;-)
Werkelijk hartveroverend om te lezen. Dit kind heeft het hart op de juiste plaats en zal het later ook goed doen. Daar mag je vast en zeker van op aan. Warme groet.
Wat schattig dat zo’n jochie dat doet toch haha. Vind het wel inventief van hem.
Een hartverwarmend verhaal. Het leidt er snel toe om je aldus een wereld voor te stellen die “gered” kan worden, maar ik beschouw zo’n toekomst als een utopie. Die op zichzelf zijn waarde heeft; ik zie dit dus beslist niet als pessimisme, maar als realiteit. Wij, en ook de generaties die na ons komen, zullen moeten blijven leren, ermee te leven. Proberen te doen wat mogelijk is.
Daarom ook, wat een voldoening voor die ouders, die hun zoontje deze waarden hebben bijgebracht! –
Dank je voor je uitgebreide reactie, koppieop. Natuurlijk kan De Wereld niet gered worden, dat is een illusie. Wel denk ik, dat ieder zijn ‘eigen-kleine-wereldje’ zo goed mogelijk kan beheren. Dat dat ook eigenlijk niet meer is dan je plicht. Ik vind dat deze ouders het heel goed hebben gedaan. Je leeft niet alleen voor jezelf. Dat is dit jongetje geleerd; hij heeft het heel goed begrepen en in de praktijk gebracht.