Ik zie ze gaan. In groten getale spoeden ze zich in noordelijke richting. Huizen leeg achterlatend. Hier en daar wat sporen, verloren huisraad. Een deur klapperend in de met bloed besmeurde deurpost. Gefluister. Kinderen op de arm. Dieren in het kielzog. Snel. De grote leider voorop. Vastberaden blik, staf in de hand. Opvliegend ook. Ik heb hem al eerder gezien. Hij sloeg iemand van mijn volk tegen de vlakte. Dood. Zo iemand. Zal zijn volk op hem vertrouwen?
Ik zit op mijn paard en wacht. Ik weet dat het niet lang zal duren voor de reactie volgt. Het lot van de vluchtelingen is bezegeld.
Waarom ik niet in de stad ben gebleven? Het is vreselijk. Het gehuil en gejammer is niet van de lucht. Ieder gezin heeft wel iemand te betreuren. Alle eerstgeborenen dood. Ik ben de jongste, gelukkig.
Een stofwolk in de verte: het leger. In de verwarring hebben ze me niet gemist. Ik sluit achteraan. Ik wil erbij zijn, maar niet deelnemen. Ik zal boodschapper zijn. Iemand moet toch verslag doen?
Strijdwagens. Paarden krijgen ervan langs. Verbeten blikken. Tranen? Woede! Ze zullen niet ontsnappen! Boeten zullen ze!
Ik leid mijn paard een heuvel op. Ik heb goed zicht. De vluchtelingen staan voor de zee. Dat wordt vechten. Kansloos zijn ze. Maar wat nu? De leider heft zijn staf. De zee wijkt uiteen; een pad wordt zichtbaar tussen twee torenhoge muren van water. Daar gaan ze. Rennend, struikelend.
Ook de wagens razen over het pad. Maar waar de wielen de grond raken, stort het water terug, met donderend geraas.
Het is afgelopen. De mannen van mijn volk verdrinken, die stoere soldaten. De prachtige paarden, reddeloos verloren. De vluchtelingen hebben het gered.
Ik kijk. Ik weet. Dit volk zal eeuwigdurend worden vervolgd. Alleen de sterken van geest zullen overleven. Zij zullen het tot in lengte van dagen kunnen navertellen.
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de categorie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. De bedoeling is dat je een verhaal schrijft van 300 woorden, waarin je het woord waar het om gaat niet mag noemen. Deze keer was het verboden woord: verdelen.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/
Spiegelingen 
Je zou zo de verhalen uit de Bijbel goed vertaalbaar kunnen maken naar deze tijd. Deze verhalen krijgen op deze manier een heel persoonlijke kijk op de dingen.
Wie weet, Anneke. ’t Is het overdenken waard.
Heel knap. Alsof je er zelf bij was.
In gedachten wel, dan komen de beelden vanzelf.
Geweldig Corja alleen al hoe je erop gekomen bent.
Het plaatje trouwens ook 😀
Ja, leuk hè, dat plaatje. Heb ik jaren geleden eens uit de krant geknipt. Nu komt het van pas. 🙂
Een pareltje dit blogje, en niet eens voor de zwijnen…
Nee, want die zijn onrein 🙂
Mooi naverteld
Dank, Hennie.
Pingback: De WE-300 van Tuinier | Platoonline
Jij kunt als geen ander het verleden body geven. Het doet me denken aan die oude meester op de lagere school die de bijbel tot leven wekte via spannend vertelde verhalen. Ze zijn altijd blijven hangen en jouw verhaal opende een deur in die richting.
Echt goed geschreven. En ach, die deadline… what makes that nou out? 🙂
Wel een toepasselijk woord hier trouwens: deadline. Hmmm.
Dank je wel, Corja. Ik moet ook eens inspiratie krijgen. Maar die tuin he…..
Vind jij geen inspiratie in de tuin, Plato?
Vroeger had ik ook zo’n meester. Heerlijk was dat. De bijbelverhalen vertelde hij ‘levensecht’. Voorlezen kon hij als geen ander. Op zaterdagochtend nog naar school, maar het laatste uur was er altijd een spannend boek. We smulden van ‘Alleen op de wereld’, ‘Levende bezems’ en nog veel meer. Goede herinneringen aan.
Erg goed! Chapeau, petje èn hoofddoekje af, diepe buiging.
Nou, nou, nou. Beetje minder mag ook hoor… 😉 Maar toch bedankt! Misschien ga ik toch je tip wel opvolgen.
🙂
Prachtig, genoten van het verhaal op mijn vakantieadres.
Ah, vakantie! Geniet ervan!
Héél mooi hoor!!!
Dank je!
Subtle is the Lord …
Sure…
Verdeel en heers, toen en nu , het is (helaas) van alle tijden
Inherent aan de mens, vrees ik, Riet.
Jij kunt gewoon alles weer tot leven brengen.
Misschien de verhalen….
Prachtig verwoord. Tegenwoordig splijt de zee niet meer maar varen de vluchtelingenbootjes er over. Een steeds weerkerend fenomeen. Warme groet.
Exodus…
vaders van kinderen,
zonen van moeders,
broers van zusters, echtgenoten van vrouwen
verdronken door de goede God
het was hun onafwendbare lot
zouden dan toch niet alle schepselen
Zijn kinderen zijn
zou Hij nooit om deze vermoorde mensen rouwen?
Je hebt een vreselijke gebeurtenis in mooie zinnen gegoten, Corja!
Lenjef
Ik heb er weer van genoten Corja. Het is waar wat Anneke zegt: je maakt de Bijbelse verhalen op deze manier boeiend en ook verteerbaar. Is werkelijk een goed idee om, beetje bij beetje, de bijbel zo te ‘herschrijven’.