Ik kan niet zeggen dat ik dagelijks
Aan kameleons denk
Van die meegaande wezentjes
In elk geval wat hun kleur betreft
Maar nu vandaag
Leggen ze mij in de luren
Hebben ze mij in hun tang
Neef, die bivakkeert in verre streken
Stuurt een foto van zijn uitzicht:
’s Morgens vroeg in de groene boom
Voor het slaapkamerraam
Een zo mogelijk nog groenere kameleon
Ik sla de krant open en lees
Een gedicht van Tranströmer
-Nobelprijswinnaar
toch niet de eerste de beste-
Over een vroege junimorgen en
Herinneringen als perfecte kameleons
Toeval, zegt men dan
Ik waag het te betwijfelen
Anderen noemen het the flow
Hoe je er ook over denkt
Ik vind het knap dat zo’n klein beestje
Mij de hele dag in zijn greep heeft
Bijna verschiet ik van kleur
Spiegelingen 
Mooi gedicht!
Mooi en toeval bestaat niet 😉
Een van mijn kleinzoons zei eens: Ik weet iets wat niet bestaat. Toeval! En zo is het ook, denk ik. 🙂
Een hele wijze kleinzoon 👍😉
Mooie foto, het gedicht ook… die laatste zin vind ik geweldig :-).
En toeval, nee in mijn ogen bestaat dat ook niet! Alles gebeurt met een reden…
Wakker worden met zo’n uitzicht, daar móét je wel vrolijk van worden. Ben het met je eens: niets gebeurt zomaar.
Toeval
zonder toeval waren er veel minder medicijnen
misschien
is er meer dan we zien
moeten we dringend leren lezen tussen de lijnen
Een frisgroen schrijfsel, Corja. 🙂
Lenjef
Precies, Lenjef, laat het toeval maar aan zichzelf over! Tussen de regels staat het meest, meestal….
Ik weet het zeker, vandaag denk ik alleen maar aan kameleons
Een variant op: denk niet aan roze olifanten 🙂
Mooi!
Wat een heerlijk licht en luchtig gedicht! En daar toeval niet bestaat, wordt het misschien tijd om kleur te bekennen?
Dat t groen is, is puur toeval.
Ik ben hier al tevreden met zo’n groene halsbandparkiet in de tuin 😉
Mooi!!!