Hier moet het zijn. Ze parkeert voorzichtig aan de kant van de weg en stapt uit. Ze loopt om de auto heen, blijft achter de vangrail staan. Doodeng vindt ze het, dat gapende ravijn aan haar voeten. Hier is het dus gebeurd. De warmte valt als een verstikkende deken over haar heen. Het is stil, op wat zoemende insecten na.
—————–
Ze had hem gekend. Niet heel goed, maar goed genoeg om op weg naar haar vakantiebestemming de plek te bezoeken. DE plek. Ze zou hem nooit meer zien op de verjaardagsfeestjes van een van haar beste vriendinnen. Nooit meer zou ze hem bellen om hem zich dan te horen voorstellen in rap Frans: Martìn! Met nog een hele riedel ervoor die ze nooit kon volgen. Nooit meer lollige opmerkingen over haar oorbellen: “Hang jij het kubisme aan?” “Nee, het is juist andersom.”
Martin, met zijn Duitse tongval. De gedreven Martin. De reis met zijn vrouw door Zuid-Amerika had hij uitgebreid beschreven. Lange brieven stuurde hij rond. Van zijn nieuwe plannen hoorde ze via de gezamenlijke vriendin: een biologisch boerenbedrijfje beginnen in Spanje. Een droom, die alleen kon uitkomen door hard werken. Onderdak bieden aan mensen die het net niet helemaal gemaakt hadden. Ze weer op het spoor zetten van het gewone leven, van werken, eten, slapen.
In het kleine dorpje vielen ze op. Veel mensen waren al weggetrokken naar de grote stad. Maar de overgebleven boeren, die de laatste drie huisjes bewoonden, maakten zich kwaad: die vreemdelingen verstoorden hun gewone leven; er kwam te veel onbekend volk in het dorp. Allemaal meehelpen op die boerderij. En van wie was die grond hier eigenlijk? Niet van die Hollandse Duitser toch zeker?
Op een dag keek zijn vrouw herhaalde malen verontrust de weg af. Was hij nu nog niet terug van die paar boodschappen? Hij was echt niet iemand die een pakje sigaretten ging halen om nooit meer terug te komen. Er was iets gebeurd, ze wist het zeker.
Lange jaren en vele zoektochten later werd de uitgebrande auto in het ravijn gevonden. Kleding en menselijke resten. De zoons van de buurman bekenden. Eindelijk was de zaak opgelost.
———————
Ze schopt een steentje weg en hoort het ratelend de berg afrollen. Ze rilt. In gedachten neemt ze afscheid. Het is goed zo.
Ze heeft hier nu niets meer te zoeken. Ze start de motor: Madrid, here I come!
Spiegelingen 
Knap geschreven. Hebben ze echt bekend?
Gelukkig wel, Marja. Zijn vrouw heeft zo lang in onzekerheid geleefd. Maar je snapt het niet, zo’n aardige man…
Ik neem aan dat zijn vrouw daar niet is gebleven. Verschrikkelijke mensen lopen er toch rond.
Ze woont er nog steeds en zet het goede werk voort. Knap hè?!
Petje af.
In dit geval waren het de zoons van de buurman, maar ik herinner me nog dat in de jaren ’90 constant auto’s het ravijn inreden in Spanje. (In Andalusië was het al helemaal een ramp). Inmiddels hebben ze de wegen daar zo geweldig op orde (dankzij Europees geld) dat de wegen daar zelfs beter zijn dan in Nederland (laat staan België 🙂 ) dat het een genot is om in Andalusië te rijden maar toen… brr.
O, is dat zo? Toen wij daar reden in de zeventiger jaren was het vre-se-lijk op de wegen! Wat heb ik een doodsangsten uitgestaan. Toen ons Dafje ook nog begon te koken had ik echt zin om gewoon naar huis te gaan. Toch zijn we nog in Lourdes aangekomen. 🙂
Weer héél knap fictie en non-fictie verweven! Verschrikkelijk voor die vrouw maar toch zal het haar goed dat er nu zekerheid is en ze eindelijk écht kan gaan verwerken!
Riet, onzekerheid is het ergste wat er is. Hoe moeilijk ook, het is altijd maar beter de waarheid te weten.
ja zeker weten,zélfs de afschuwelijkste waarheid is draaglijker dan onzekerheid.
De link werkt bij mij niet Corja, maar ik neem aan dat je verhaal niet helemaal uit je duim gezogen is. Sommige mensen hebben echt hoogmoedswaanzin, zijn helemaal van het padje af. Knap geschreven Corja. Ik hoop dat de vrouw het goed maakt.
Nee, het is allemaal echt gebeurd. Ik kende hem en zijn vrouw. Als je Martin Verfondern googelt krijg je wat meer informatie, als je dat zou willen. Het heeft echt lang geduurd voor duidelijk werd wat iedereen al dacht. Voor zover ik weet gaat zijn vrouw door met waarmee ze samen begonnen waren. Heel sterk vind ik dat.
Nou, zeker!
Mooi geschreven, heb je dit!
Heftig logje zeg… mooi dat het uiteindelijk uitgekomen is, nu kan ze verder…
Mensen zijn wreed en dat met zijn goede intenties. Gelukkig heeft zijn vrouw toch doorgezet om die droom toch te laten uitkomen. Een sterke vrouw!
Mooi en invoelend geschreven 😊
Ja, Laura, helaas hebben veel mensen een bekrompen kijk op het leven. Daardoor gebeuren er de vreselijkste dingen. Maar het goede overwint altijd!
Dat is waar we ook aan vasthouden, zo krijgen de bekrompen geen overhand !
Echt gebeurd? Bizar….
Ja, helaas echt gebeurd; zo bizar kun je het nauwelijks bedenken.
Horen, zien en zwijgen
wanneer eeuwige ‘vreemdelingen’ het oude schild doorbreken
waarachter oerconservatieve lui zich verbergen
het kunnen enorme reuzen zijn en/of dwergen
daar gebeuren soms dingen waar geen mens over durft spreken
Er zitten rare kronkels in het brein van sommigen, Corja!
Bangelijk mooi geschreven!
Lenjef
De mensen in dorpjes zien er altijd zo vriendelijk en vredelievend uit, maar schijn bedriegt soms, zo blijkt uit je op waargebeurde verhaal. Gelukkig is de onzekerheid nu weg. Je hoort weleens dat dit nog het ergste is..
Dus allemaal echt gebeurd. Op deze manier komt de wredd werkelijkheid wel heel dichtbij. Zoveel onrecht en wreedheid. Maar wel heel mooi door jou verwoord. Een genot om te lezen.
Helaas wel echt, ja. Jammer genoeg gaf dit drama weer stof voor een blogje….
Heftig en heel goed onderwoorden gebracht. Ademloos gelezen
Heel heftig. En helaas….