Vader
Ik wilde overleven
Ondanks domper en protest
Strijden ook
Het is al zo ver gekomen dat
Opvallend vaak
De prijs van
Het verlichte denken
Wordt onderschat
Wind en jachtige wolken
In de schaduw
Ingrijpen als toeschouwer
Zonder afstand
Nederlaag voor
Helden
Jong en bloedmooi
——————————————————————————————————————-
Men neme:
1 krant
1 schaar
1 flesje lijm
1 velletje gekleurd papier
Dan een beetje knippen, schuiven en plakken. Et voilà!
Als veel mensen van niets weten, heb je geluk.
Dat is een cryptische omschrijving van: op maandag is het Panorama Mesdag open en dat weet niet iedereen. Wij wisten het. Een zeer gedienstige suppoost tilde de rollator naar boven. Heerlijk rustig was het daar! Het was zelfs zo stil dat we op een gegeven moment met zijn vieren in de verte stonden te turen. Een van die vier was een suppoost, die moest wel, dus die telt niet mee. Bleven over een Japanse toerist en wij, de “oude” vriendin en ik. De eerlijkheid gebiedt te vermelden dat er net daarvoor een groep van twintig mensen naar de boten, golven en duinen stond te kijken en uitleg kreeg in het Ivriet. Maar daarna hadden we weer het rijk alleen. En dat midden in de vakantie!
Het enorme schilderij kreeg een flinke opknapbeurt en ziet er weer fris en helder uit. Wat ik me van eerdere bezoeken niet meer herinnerde, is het licht. Nu viel het me op: de zon die, gefilterd door het enorme doek, op het tafereel schijnt, uiteraard van tijd tot tijd versluierd door een wolk. Het maakt alles zo echt. Je weet dat je naar een levensgroot schilderij staat te kijken, maar je waant je echt aan zee. Je voelt het, ruikt het, hoort het.
Omdat we zo heerlijk rustig konden kijken, zagen we meer dan anders het geval zou zijn geweest. En wat zijn ze leuk, die details. Voor J.T. was het cliché ‘feest der herkenning’ werkelijkheid; opgegroeid in Scheveningen kon ze me tekst en uitleg geven over dat toen nog kleine vissersdorpje. “Haar tijd” in beelden gevat.
De dag eindigde, geheel in stijl, met een grote pan mosselen geserveerd op een terras in Kijkduin met panoramisch uitzicht. Met een uitstekende witte wijn toastten wij op deze mooie dag.
Ze was moe, zei ze toen ik haar thuisbracht, maar wat had ze genoten. Wat ben ik trots op deze (bijna) negenentachtigjarige vrouw, die nog zo midden in het leven staat. En die haar al zo rijke geest blijft voeden. Ik voel me bevoorrecht dat ik daar af en toe getuige van mag zijn.
Nou, nou, nou. Wat een drukte in mijn anders zo rustige straatje. De ene na de andere auto wordt geparkeerd. Als alle parkeerhavens vol zijn, dan gewoon op de stoep, in de bocht, op het gras, tussen de struiken. Even verderop, op de Lagedijk is de Kaike en Koieremarkt. Voor degenen die het Zaans niet beheersen: kijken en kuieren. Overal hangen de plaatselijke vlaggen aan de gevels. Feest! Het is aan mij niet besteed, dit soort feestjes. Ik voel me een beetje ontheemd. Zoveel mensen. Een gehaaste blik in de ogen; stel je voor dat dat ene koopje net voor je neus wordt weggekaapt. Maar ik gun het ze van harte. Gezellig is het zeker, als je ervan houdt. Ik hoop dat ze het droog houden; het is traditiegetrouw een regenachtige dag.
Tegen de middag zie ik aan de overkant, aan de andere kant van het slootje, steeds kleine groepjes mensen lopen. Stevige schoenen aan. Rugzak op. Heuptasje om. Papier in de hand. Een wandeltocht, begrijp ik. Er wordt gestopt, de beschrijving wordt nog eens gelezen, een paar meter teruggelopen, nee, het was toch goed. De sokken er weer in. Verstand op nul, blik op oneindig. Ach nee, dit laatste klopt niet, natuurlijk. De blik moet gericht op het papier, zodat er van lekker rondkijken niet veel zal komen. Ernstig. Wandelen is een serieuze bezigheid. Jammer, want dit is een leuk stukje Zaanstad. Maar, ieder zijn meug.
Daartussendoor, in dezelfde richting, mensen met plastic tasjes. Die lopen anders. Ontspannen, rustig. Juist! Die komen van de jaarmarkt en hebben hun slag geslagen. Ze kletsen gezellig met elkaar. Kijken vrolijk. Drie paar sokken voor een tientje. En er waren lekkere hapjes, goede koffie en Zaans bier. Het was weer gezellig, ondanks de regen.
Ook in deze richting, maar dan op het schelpenpad langs het slootje, de mensen die hun hond uitlaten. Die lopen weer anders. Ze slenteren een beetje, laten de hond snuffelen en zijn behoefte doen. Met de handen in de zakken kijken ze uit naar andere hondenbezitters. Hebben oog voor de omgeving.
Deze laatste manier bevalt me het meest. Een beetje achter je neus aan, of die van je hond, natuurlijk. Beetje kijken. Er is altijd wel wat te zien, ook al heb je dezelfde route al honderd keer gelopen. Waterhoentjes met het laatste nest jongen van dit jaar. Een zwanenpaar dat statig ronddrijft. Prachtige witte waterlelies.
Zo zou het hele leven moeten zijn. Een beetje koiere, een beetje kaike. Niet al te serieus. Van tijd tot tijd wat lekkers eten en drinken. Een paar goeie nieuwe sokken. En mochten er wat diepere gedachten komen bovendrijven, dan mag je hopen dat er af en toe iemand naast je loopt, die begrijpend kijkt als je je zielenroerselen verwoordt.
En dat mag best een hond zijn.
Net toen ze de kwast in de verf doopte, ging de bel. Dat kwam slecht uit. Maar de nieuwsgierigheid won het van de opkomende irritatie, dus ze roffelde de trap af en opende de voordeur. Het felle wit, dat ze door het raampje had zien schemeren, bleek een smetteloos overhemd te zijn, waarboven een vrolijk, bruingebrand gezicht haar toelachte. Daar stond ze dan, in haar verfkloffie. In een flits bekeek ze zichzelf door zijn ogen. Oude spijkerbroek, aftands shirtje. Onder de verfspatten. Hij groette beleefd en liet een pasje zien. Stelde zich voor als François en wapperde met een kaartje. O, nee, dacht ze. Ik koop niks, ik neem geen abonnement, ik vul geen enquête in, ik wil geen kunst. “Ik kom voor gas en licht.” Ach, ja, dat kon ook nog. Ze wees op de meterkast, direct achter de deur. “Nee, ik kom niet opnemen, maar het bedrijf waarvoor ik werk, wil u graag weer terug als klant. Twee jaar geleden bent u overgestapt, maar wij hebben een leuk aanbod voor u…..” Zijn donkere ogen keken haar indringend, maar vriendelijk aan. Ze voelde haar weerstand wegebben. Ze opende de deur nog wat verder en hoorde het als in trance aan. “…als u weer bij ons terugkomt. Hoe hoog is uw verbruik?” “Dat zou ik even moeten opzoeken.” “O, maar ik heb de tijd, ik wacht wel even.”
De zon brandde. Hartje zomer en we gaan het hebben over de verwarming, dacht ze. Ze kon hem toch niet laten staan in die hitte? Voor ze het wist nodigde ze hem binnen. Terwijl de computer opstartte, zette ze koffie. Alleen suiker. Het technische praatje dat hij hield naar aanleiding van de gegevens die ze had uitgeprint ging goeddeels langs haar heen. Wel hing ze aan zijn lippen, maar dat was meer om goed in zich op te nemen hoe ze bewogen. Zijn tanden glansden spierwit wanneer hij zijn glimlach tevoorschijn haalde. Hij tikte wat in op zijn tablet. Met hoeveel personen woont u hier? Ze slikte. “Alleen, ik woon hier alleen”, antwoordde ze hees.
“Dus we zijn het eens?” Ze knikte. Alle gegevens waren genoteerd. Hij dronk zijn kopje leeg en pakte zijn telefoon. Ik ga nu het bedrijf bellen om deze afspraak door te geven. Daarna wil degene die ik bel u ook aan de lijn om u wat vragen te stellen.” “Eh, dit is toch wel zuivere koffie hè? Ik bedoel, hoeveel mensen laten een vreemde zomaar binnen?” “Dat zijn er inderdaad niet veel”, zei hij, met een veelbetekenende grijns, “de meeste mensen regelen dit soort zaken per internet.” Zie je wel. Stom was ze. Waar zou ze nu met open ogen intuinen? “Als u hier even tekent…” Ze haalde de tablet naar zich toe. Waarom deed ze dit? Met haar wijsvinger zette ze haar handtekening in een vakje. In het vakje daaronder zette hij een krabbel.
Hij had zijn zaken afgehandeld en gaf haar de telefoon. Hun vingers raakten elkaar even. Een schelle vrouwenstem schetterde in haar oor: “Dit is een formaliteit. We willen vooral weten of u kredietwaardig bent, voordat we overgaan tot deze verbintenis. Hebt u geld genoeg?” “Eh, ja…” “Heeft u alle voorwaarden doorgenomen?”, klonk de stem. “Ik denk het wel.” “Bent u bekend met de tarieven?” “Ja, maar…” “Dan weet u ook wat u boven het hoofd hangt als u zich terugtrekt?” “Nee, niet precies.” “Goed, dan stel ik u nu de hoofdvraag: ‘Neemt u F.de H. tot uw wettige echtgenoot?’ Wat is hierop uw antwoord?” Ze wist het! Ze had het al die tijd geweten! Ze had haar kop erbij moeten houden. “Nee!”, wilde ze schreeuwen. Ze kreeg geen geluid uit haar keel. Zweet parelde op haar voorhoofd.
Ze voelde een hand op haar arm. “Rustig maar, mevrouw, u zag er zo verwilderd uit, ineens. Er is niets aan de hand. Het contract wordt u gemaild. Het is in orde. Omdat u ooit al klant bij ons was, is de overstap een fluitje van een cent. U had even een black out. Geen wonder met die verflucht in deze hitte. Bedankt voor de koffie. Goedemiddag, ik kom er zelf wel uit.”
Spiegelingen 