Weer twee stipjes op de kaart bezocht. Op de wereldkaart, welteverstaan. Deze reis behoefde een degelijke voorbereiding. Een visum. Een nieuwe koffer. Enig leeswerk kon ook geen kwaad. Maar echt goed voorbereid op hoe het zal zijn ben je natuurlijk nooit. De werkelijkheid is altijd anders. Gelukkig maar, anders kwam je nooit uit je luie stoel.
Wat je ook mag denken over Rusland en zijn president, het is een feest rond te lopen door een waar fotoboek. En meer dan dat. Regelmatig spreek ik mezelf toe: Kijk goed! Je loopt hier echt! Het is tastbaar! Stamp, voel, proef, ruik! Adem de lucht die zo anders is dan thuis. Voeg je voetstappen toe aan die miljarden andere. Zie wat je ziet!
Dat stenen je kunnen ontroeren, had ik nog niet eerder meegemaakt. Maar het gebeurde. Moskou, stad van koepels, kathedralen, pleinen, brede straten, schone gevels, mozaïeken, moderne zakencentra, dure warenhuizen. Uniformen, drukte, een spetter regen. En nog een paar.
De Moskva, het grijze water, de bruggen, de parken vol kleurige paraplu’s. De zon op het goud, de overdaad. En mensen. Veel mensen. Feest! Vuurwerk! Ook een stad kan haar verjaardag vieren. Controles, een enkeling verkleed als de (wrede) heersers van vroeger en nu, klaar voor de foto.
Kraampjes met matroesjka’s, bontmutsen, prullaria. “Gollandia? Nog nooit van gehoord.” Paardenraces op het Rode Plein. Muziek! De graven, monumenten. De melancholie, het verdriet, de eenzaamheid, opborrelend gezang, bronzen stemmen. Hoe cliché wil je het hebben. Ach, het wordt me zo in de schoot geworpen en ik neem het dankbaar aan. Spasiba!
Moskou. Als een levend wezen stelt de stad zich aan mij voor. Omarmt mij. Ik voel me geborgen als in een levende matroesjka. Het pijnlijke gevoel van het vertrek wordt verzacht door het vooruitzicht nog een paar dagen in Sint Petersburg rond te kijken. Anders, maar zeker zo mooi.
Ja, weer twee stipjes op de kaart bezocht. En in het hart gesloten. Tijdens de terugvlucht overvalt me een vreemd gevoel van weemoed. Hoe meer ik zie, hoe groter de wereld wordt. Ik besef mijn onmogelijke kleinheid. Ontmoedigend overweldigend ligt de wereld onder mij.
Ik moet daar letterlijk en figuurlijk genoegen mee nemen.
——————————————————————————————————————-
Lees ook Красная Площадь: https://wp.me/p36K0e-Wm
Spiegelingen 
Misschien kies ik dan toch niet verkeerd, niet reizen betekend dan misschien niét ontmoedigd worden, geen afscheid hoeven nemen en zonder meer genoegen nemend met m’n kleine wereldje. Nou ja….. voor mij dan in ieder geval, al kan ik me voorstellen dat al die mooie gebouwen imponerend zijn, dat zal op foto of film toch nét iets minder zijn!
Dat klopt inderdaad, Riet, rustig (?) thuis maakt het leven overzichtelijk. En waar je ook gelijk in hebt: foto’s zijn altijd minder dan de werkelijkheid. Toch zijn ze voor mij een hulpmiddel om het overweldigende gevoel weer op te roepen. Ik ben overigens blij dat ik deze reis heb gemaakt. Zou het zo weer doen!
Ja foto’s laten je zien wat je gezien hebt wanneer je er geweest bent, was je er niét zie je een heleboel niet op zo’n foto dus ja, voor jou zijn de foto’s anders dan voor mij!
Indrukwekkend verslag.
Ja, Marja, en dan heb ik het nog niet eens over Sint Petersburg gehad! 😉
Een heel bijzondere reis dus, als ik jouw verslag zo lees. Jouw gevoelens kan ik heel goed begrijpen omdat ik zelf ook zo houdt van het onbekende bij verre reizen.
Toos, het is een regelrechte aanrader! Leuk dat je dat zo aanvoelt. En het zou bij jou ook zeker tot bijzondere creatieve uitingen leiden, daar ben ik van overtuigd!
Prachtig, reizen moet je ondergaan!
Mooie, indrukwekkende reis. Ik kan me dat voorstellen, dat gevoel van kleinheid. Maar hopelijk gaat dat weer over als je thuis over het water van de sloot kijkt en de eenden ziet dobberen op de talrijke rimpelingen.
Het meest ben ik geïmponeerd door je manier vn opschrijven. Want veel reizen en zien is één . Maar de lezer op deze manier meenemen… dat is meer dan dat. Prachtig.
Plato, ik ben weer helemaal gearriveerd. Heb de spitvork alweer een paar maal diep de aarde ingedreven in de moestuin, vergaderd, notulen geschreven, wassen gedraaid en inderdaad naar de dobberende eenden gekeken. Kortom, ik ben weer helemaal tot de juiste proporties teruggekeerd. (Maar ik wil nog wel heel graag een keer terug!)
Een foto gaat inderdaad pas leven als je er geweest bent, anders is het gewoon een foto. Het leven van alledag heb je mooi beschreven, heb ervan genoten
Daarom zal ik ook niet zo snel anderen mijn vakantiefoto’s laten zien. Behalve dan de bloglezers, die moeten er wel aan geloven 😉 Foto’s zijn een beetje hetzelfde als die Franse wijn (van €1,50) die op de camping zo lekker smaakt, maar die zes flessen die je mee naar huis hebt genomen kun je beter door de gootsteen spoelen: regelrecht bocht. Genieten van datgene wat het land te bieden heeft in het land zelf.
Nou, dat was dan “de preek van de week”. 🙂
Mooie preek
Wat mooi 🙂
Dank je< Myriam. Beetje weinig (blog)tijd gehad. Kom binnenkort weer eens bij je lezen!
Steeds welkom
Het begint allemaal met waarnemen: kijken, voelen luisteren. En daar verslag van doen. Dat is goed gelukt!
Ha fijn je bent op reis geweest!
Thuis lekker bijkomen en alles op z’n plek laten vallen, genoten van je verslag, deed me terug denken aan mijn reis naar Berlijn.
Heb kaartjes voor Sneeuwwitje, zoon was ook geïnteresseerd dus gaan we samen 🙂
Ja, bijzondere reis. En Berlijn, ja daar wil ik ook weer naartoe. Jij? Wat leuk dat je met zoon naar Sneeuwwitje gaat. Het NNT is zó goed. Dit moet wel weer een spectaculaire voorstelling worden. Ben benieuwd.
Dankjewel Corja voor deel te mogen nemen in je reis. Prachtige foto’s, dus in het echt zo intens als je het beschrijft.
Wat moet dat een mooie ervaring geweest zijn zeg zo’n reis. Leuk even mee te kijken zo.
Volgens mij zit jij stiekem in de Hermitage daar. Eerlijk zeggen he?
Was het maar waar! In gedachten wel; bezig met fotoboek! 🙂
Pingback: To Russia, with love. | Spiegelingen
Pingback: De Romanovs van Montefiore | Spiegelingen