De man stapte in de tram bij de halte Concertgebouw. Ze keek op van haar e-reader en registreerde direct: een morsige man. Wat stond hij daar nou toch te klungelen. Al zijn zakken te bekloppen voor hij zijn ov-kaart te pakken had. Hij bestudeerde hem uitvoerig en hield hem tegen de scanner. Het piepje weerklonk en de kaart verdween in de binnenzak van zijn jasje. Dat jasje! Vlekkerig en gekreukt. Maar toch. Je kon zien dat het maatwerk was. Een duur colbertje. Lang geleden gekocht, waarschijnlijk. Er zat niet veel vorm meer in. Doordat het los hing had ze zicht op de vaalgrijze, pluizige lamswollen trui. Dat was ook geen goedkope aanschaf geweest, ooit. Daaronder een blauw-wit gestreept overhemd. Natuurlijk. Weinig fantasie. De ribfluwelen broek zat slobberig om zijn benen. De cognackleurige leren schoenen hadden betere tijden gekend. Toch waren het peperdure Van Bommels.
En zij. Zij zat daar in haar keurige rok, een gloednieuwe zwarte panty en kekke laarsjes. Chique regenjas. Verzorgd als altijd.
Ze voelde dat hij keek. Het was verleidelijk. Ze keek terug. Nu pas zag ze de bruine versleten leren aktentas in zijn linkerhand. Hij was leraar, vermoedde ze. En alleen. Nooit getrouwd, behalve misschien met zijn werk. Ze wist het bijna zeker. Ze was gespecialiseerd. Ze liet haar blik langzaam omhoog glijden. Zijn gezicht was wat pafferig. Slecht geschoren. Zijn waterige blauwe ogen hadden iets droefs.
O, had ze maar niet gekeken. Nu bleef dit beeld haar de hele middag bij. Dit was iets waar ze niet tegen kon. Ze wilde dit soort mannen altijd redden. Die innerlijke drang was bijna te sterk. Ze wist tegelijkertijd dat er geen redden aan was. Ervaring, noemde ze dat. Ze had het al eens geprobeerd. Meerdere keren zelfs. Ze wist ook dat de pijn die ze nu voelde zou slijten. Langzaam zou wegebben. En dat ze dan weer zo’n morsige man zou treffen. Later. Ergens.
Halte De Boelelaan. Hij stapte uit. Zie je wel, ze had het goed geraden. Docent aan de VU natuurlijk.
Haar wereldbeeld stortte met donderend geraas ineen, toen ze zag hoe hij zich in de armen wierp van de bloedmooie vrouw die aan de overkant van de straat stond te glimlachen. Ze zoenden hartstochtelijk. Onder een knalrode paraplu verdwenen ze.
Verkeerd gegokt. Een ander soort pijn verbijtend, wist ze het zeker: een volgende keer zou ze direct in actie komen. En hoe!
——————————————————————————————————————-
Het plaatje komt van het internet.
Spiegelingen 
De mensen zijn vaak anders dan ze lijken, dat heb ik wel geleerd
Moi verhaal, je hebt me prachtig op het verkeerde Bern gezet.:-)
🙂
Verkeerde been dus gromgrommopper
Misschien deze Bern eens proberen? http://www.cafebern.com/
Dit is zoooo ongelooflijk toevallig: ik heb daar de afgelopen woensdag nog gegeten! (Die kaasfondue daar – het is toch TE lekker???!!?). Alleen vind ik de nieuwe tafeltjes niet zo leuk, dat is een beetje jammer.
Echt? Hoe is het mogelijk! Ik heb alleen maar zitten googelen, vanwege de verschrijving. Dacht wel direct: daar moet ik absoluut een keer naartoe. Kaasfondue? Yes!!!
Tja, de Bonnetterie is opgedoekt, dus waar moet zo’n man nú nog aan z’n kwaliteitskleding komen;-) Je hebt het verhaal weer prachtig “uitgetekend” voor ons.
Ik vermoed dat die vrouw met rode paraplu hem gaat “redden”. Gezellig samen naar de Bijenkorf. Kwaliteitswinkel zonder dwaze dagen 🙂
Zou zómaar kunnen, de Bijenkorf grijpt z’n kansen nu de bonnetterie weg is. Dus geen “pleps”meer binnen, er hangen nu gouden Pieten in het trappenhuis en daar is men zuinig op natuurlijk.
Oh, dat is me ook vaak gebeurd, een verkeerd oordeel naar iemands uiterlijk. Ik schaam me dan dat ik mezelf weer op het verkeerde been heb gezet.
…en verder is het natuurlijk weer een heerlijk Corja-verhaal! Ik zag Hans van Mierlo voor me op de een of andere manier 😉
O, ja, ik had hem niet voor ogen, maar hij past wel in het plaatje. Hij is ooit gered door Connie Palmen. Maar echt, let maar eens op als je weer in Amsterdam bent: ze zitten bij bosjes in de tram! 🙂
Wat een mooi verhaal. Ja misschien ook zo’n vrouw die hem gered heeft haha……pff heb ooit zo’n man gedate….een keer afgesproken.daarna wist ik het meteen.
Nooit aan beginnen Anneke. 🙂
*grinnik* Ze is nogal desperate hè?
Ik vrees dat die tramritjes dagelijkse kost zijn voor haar 🙂
Haha een andere redster gevonden!
Je gaat een volgende keer eerder over tot actie?
Ben benieuwd hoe je dat aanpakt… 😉
Ja mensen oordelen op het uiterlijke en dan blijkt het soms nèt iets anders dan we deden vermoeden. Misshien is de keurige dame onder de rode paraplu wel een “messie” en heeft deze man zich “verloren” in het redden van haar 😉
Mooi Corja een verhaal die alle kanten uitkan 😊
Ik zal donderdagavond eens in de tram rondkijken of ik er een paar zie. 🙂
’t Is trouwens stil op het colloquium. We begonnen met zo’n 45 – 50 mensen. Vorige week telde ik er 14. Meestal, oudere, dames trouwens.
Doe je best Plato, zolang je er zelf maar niet op gaat lijken. Slap hè, om voortijdig de lessen te verlaten?! Ja, de grijze golf rukt op!