Hij was mild geworden. Zijn lange leven had hem vele lessen geleerd. Vroeger was hij een opstandig en opvliegend persoon geweest. En niet altijd even tactvol. Zijn vrouw en kinderen hadden het nogal eens moeten ontgelden. Waren vaak slachtoffer geworden van zijn humeur. Hij was er de man niet naar om het uit te praten, of te zeggen dat het hem speet. Nee, ze moesten het allemaal zelf maar ontdekken. Vaak wisten ze de link niet direct te leggen en leek het cadeautje dat ze kregen uit de lucht te vallen. De boeketten voor zijn vrouw op zaterdag waren bedoeld om een week zwijgen, boze opmerkingen, of stuurse blikken goed te maken. Het was zijn manier. Met de medische kennis van nu zou er wel een stempel op hem zijn gedrukt. In zijn tijd moest hij er zelf maar uit zien te komen. En zijn omgeving ook.
Maar nu was hij mild. Zachtaardig en vriendelijk. Het verplegend personeel was zeer over hem te spreken. Een aimabele man, werd hij genoemd. Hij schikte zich in zijn doofheid. In het afhankelijk zijn van een rolstoel. In het wachten. Altijd maar wachten. Op een kopje koffie, het eten, het wassen en de gang naar het toilet. Dit was zijn leven nu.
Leven. Hij wist dat hij aan het laatste stukje bezig was. Dikwijls verzonk hij in gedachten en wist situaties op te roepen uit een ver verleden. Het lot was hem gunstig gezind geweest. Al vaak had hij op de rand van de dood gebalanceerd. Die keer dat hij als kind in de rivier dook en vast bleef zitten in de modder. Hij werd gered en overleefde. Die keer dat hij een ernstige longziekte had. De operatie slaagde, hij moest een rib missen – maar dacht hij soms, dat moest Adam ook – en genas. Die keer dat hij werd opgepakt door de Duitsers. Dat ze hem lieten gaan, was hem nog steeds een raadsel. De bypasses die hij dertig jaar geleden had gekregen. Hij herstelde volledig.
Ja hij had een goed leven achter de rug. Kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Grote verwachtingen had hij van de jongens. Het kleine meisje had hij nog niet gezien. Ze leek zoveel op zijn overleden vrouw, had hij gehoord.
Maar ze kwam. Ze werd opgetild om hem een kus te geven. Het werd zijn laatste kus.
Die nacht sliep hij in met een glimlach op de lippen. Voorgoed.
Spiegelingen 
Ontroerend. Is dit fictie of is je vader overleden?
Ja, Marja, dit is echt. Mijn vader overleed vijf jaar geleden, de nacht nadat hij zijn achterkleindochter had gekust. Mooi hè, dat het zo kan gaan.
Prachtig.
Heel mooi!
Dank je! En welkom.
Een ontroerende laatste kus. Erg mooi geschreven, Corja.
Dank je wel, Marion.
Wat een mooie vertelling! Heel ontroerend Corja!
Vreemd dat mensen zo anders kunnen worden in de ouderdom. Helaas is het ook vaak andersom.
Mijn schoonmoeder was een schat, stond voor iedereen klaar, was zorgzaam haar hele leven. Toen ze Alzheimer kreeg veranderde ze, ze deed lelijk, gedroeg zich erg vervelend, raar.
We gaven maar de schuld aan de ziekte, maar misschien heeft ze zich wel haar hele leven anders voorgedaan dan ze was denken wij wel eens..
Er kunnen zoveel dingen zijn in een mensenleven waardoor iemand zich anders gaat gedragen dan hij/zij in werkelijkheid is. Alhoewel, hoe wéét je hoe iemand, inclusief jezelf, echt is. Van mezelf weet ik het ook niet, eigenlijk. Het hangt van de situatie af, van opvoeding, van welbevinden, noem maar op. We zullen het “gewoon” moeten doen, met hoe iemand zich op een bepaald moment voordoet. Als je nog snapt wat ik bedoel. 🙂
Trouwens, mijn vader was geen onmens. Hij had zo zijn ‘problemen’. En die was hij niet altijd de baas. Hij had ook heel leuke, lieve en mooie kanten. Dat moet ook gezegd worden!
Natuurlijk Corja en hoe dan ook hij was jouw vader. Ja je hebt wel gelijk, wie kent wie nou eigenlijk? Geen idee hoe ik zal worden als ik oud ben… Niemand weet dat..
Mooi. Tijdens het lezen gingen mijn gedachten naar mijn eigen vader. Hij had voor euthanasie gekozen. Toen het bijna zo ver was zaten wij kinderen aan zijn bed. De kleinkinderen waren nog te jong, maar 10 minuten voor tijd belde de tienjarige B. naar zijn vader (mijn broer) met de vraag of hij opa nog even mocht spreken. Dat mocht en de kleine jongen wenste zijn opa een goede reis. Daar zaten we met zijn allen sprakeloos en tot tranen geroerd. Het mannetje had prima begrepen wat er aan de hand was en kon zijn opa toch niet laten gaan zonder dat tegen hem gezegd te hebben.
Wat prachtig. En wat goed en mooi van zo’n tienjarig ventje dat hij dit heeft aangevoeld en doorgezet. Wat zal opa blij en dankbaar zijn geweest. Jullie ontroerd, en trots, neem ik aan.
Wat prachtig weer…….,
…….. en ik zag al dat het geen fictie is!
Ook weer veel herkenbaarheid want vroeger “was je zoals je was” zonder etiketten of gebruiksaanwijzingen en daar moest iedereen het maar mee doen.
Ja, Riet. Je leerde ermee te leven. Je kon niets of niemand de schuld geven. En dat was goed. Die “verhaal”-cultuur (en hier bedoel ik geen vertelsels mee, maar dat snap jij wel, denk ik) van tegenwoordig maakt het leven er niet beter op. Eerder ingewikkelder. Soms zul je dingen gewoon moeten aanvaarden.
Ben ik helemaal met je eens! Zo ben ik ook nog opgevoed, roeien met de riemen die je hebt.
Sommige dingen zijn voorbestemd zoals die laatste kus. Ik heb het met mijn vader meegemaakt. Op een zondagavond was iedereen van de familie bij mijn ouders aanwezig. Het leek toevallig dat iedereen die avond op visite kwam maar later besefte ik dat het geen toeval,was.. De volgende dag overleed hij.
Dat geloof ik ook, EJW. Er is een zekere wetmatigheid. Als je erop let, kom je dit soort dingen best vaak tegen. Heel bijzonder ook, hoe dat bij jouw vader is gegaan. Het verzacht de pijn een klein beetje.
Wat mooi en ik las ook nog echt gebeurd.Heel bijzonder moet dat geweest zijn. Het bracht me meteen terug naar toen mijn vader overleed op Vaderdag. Ik kon geen oppas krijgen voor mijn zoontje die toen 3 was dus besloten we hem mee te nemen toen we opgeroepen werden. Hij kwam bij opa die hem hoorde roepen Opa en zijn ogen nog open deed en zei jochie ben jij er ook. Een paar uur later overleed hij. Hoe bijzonder zijn zulke momenten he dat vergeet je nooit meer.
Wat bijzonder, Anneke, en wat mooi! By the way, mijn vader overleed de nacht na Vaderdag. Opmerkelijk.
O ja dat is ook bijzonder. Ik moet er ook iedere vaderdag weer aan denken al is het inmiddels al 26 jaar geleden.
Alles heeft een reden
de kans is zo goed als onbestaande klein
dat mensen écht weten
want er zijn veel valse profeten
waarom sommigen zó en niet anders zijn
Een stempel verduidelijkt, het verandert de mens niet.
Heel mooi, Corja!
Lenjef
Dank je, Lenjef. Je bent altijd zo gul met complimenten. En ik waardeer het enorm dat je zoveel werk maakt van je reacties! Heel mooi en passend.
Ik ben niet snel ergens stil van Corja. Nu wel. Goh!!
Was een heel bijzondere situatie. Was heel dankbaar, trouwens dat het zo liep.