“Als ik het over mocht doen….” “Wat dan?”, vroeg ze gespannen, “wat zou je dan doen?” Hij staarde dwars door haar heen naar buiten. Het regende al de hele ochtend. Ze hadden alles gedaan wat ze elke zaterdag deden. Uitslapen, ontbijten, de krant lezen, koffie drinken. Die sleur…. Hij zuchtte. “Ach, niks. Overdoen is geen optie, toch?” Hij deed zijn best om neutraal te klinken en probeerde zelfs een glimlachje te forceren. Aan haar ogen zag hij dat het geen effect had. Hij had het zich niet moeten laten ontglippen. Hij zat al in een lastig parket; waarom moest hij het zichzelf nu nog moeilijker maken.
Hij haalde diep adem. “Als ik het over zou doen, dit kloteleven, dan zou ik nooit in dit gat gaan wonen. Sterker nog, ik zou een camper kopen en de wereld rondtrekken. Mijn kostje bij elkaar scharrelen met een baantje hier en daar. Ongebonden. Vrij…. “ Ze keek hem aan. Tranen stonden in haar ogen, maar ze verbeet ze. Huilen hielp niet. Ze was hem kwijt, zoveel was wel duidelijk. Hadden ze nu maar kinderen gehad. Ze legde haar handen op haar buik. Nooit zou ze weten hoe het voelde wanneer… Een onderzoek had hij niet nodig gevonden, bang als hij was dat het aan hem zou liggen. Nu was het te laat.
“Elsie is zwanger.” Hij zei het onbewogen, maar zij hoorde meer dan alleen die koude woorden. Elsie, haar beste vriendin, werd moeder. “Wie is de vader?”, wilde ze vragen, maar ze wist het antwoord al.
Ze vond zichzelf terug op een parkeerplaats in de Ardennen.
Toen alles nog mooi en goed was kwamen ze hier jaarlijks. Ze wist het kapelletje blindelings te vinden.
“Maria”, fluisterde ze. Woord voor woord, letter voor letter spreidde ze haar intense verdriet voor deze troostvolle moeder uit.
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de categorie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato. De bedoeling is dat je een verhaal schrijft van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag worden genoemd. Deze keer was het verboden woord: spellen.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/
Spiegelingen 
Hartverscheurend. Prachtig indringend geschreven.
Met recht hartverscheurend. Het is nooit meer goed gekomen tussen hen.
Blij met het ouder worden…… dat is wat ik dacht na lezing
Ik ook. Het is ooit echt gebeurd in onze kennissenkring. Uit het oog verloren…. Maar goed ook.
Gefluister in het duister
dikwijls is een geheim alles behalve dat
misschien
is wat het licht niet mag zien
de duisternis die het smeulen nodig had
Ook blij met de grijze haren van mij. 🙂
Lenjef
Ja Lenjef, ik ben ook blij dat ik het zover geschopt heb. Geen gedoe meer 🙂
Bbbrrrr, je schildert een beeld dat helaas geen zeldzaamheid is, je waar om mooi te zijn….
….. maar dan heb ik het over de situatie en niet over jouw schrijfstijl;-)
oéps, “té waar” natuurlijk.
Ooit zelf meegemaakt, nu toch geluk gevonden.
O, jee, wat erg voor je. En heel fijn dat het tij is gekeerd en je nu toch gelukkig bent. Verdiend!
Relaties zijn soms zo ingewikkeld. Ben al een paar jaar ”alleen” en ga dat steeds meer waarderen. Weer genoten van je verhaal hoe triest het onderwerp ook is.
Goh ja wel een triest verhaal eigenlijk. Misschien komt voor haar juist nu het “vrije” leven en zit hij weer in de sleur die hij niet wilde…… denk ik dan maar. P.s. Mooie kopfoto trouwens
Pingback: De WE-300 voor november 2015 | Platoonline
Wat een verdrietig verhaal, en wat zijn 300 woorden soms weinig.
Mooi!
Nou ja, dat is lekker, en dan wil hij het ook nog eens OVERDOEN. Ik zou hem gelijk zijn camper in schoppen.
Geen stuiver waard! Grrrr… ben er een beetje boos om. Ik ben blij dat het jou niet persoonlijk is overkomen.
Nou, dat zegt iets over je schrijven… 🙂
Liefs,
Alie
He, get, stomme lul!
Wat verschrikkelijk om te moeten ervaren.
Goed neergezet in 300 woorden.
Het was wat krap, maar daardoor wel een extra uitdaging. 🙂
Wat een indringend verhaal in zo weinig woorden. Chapeau!