Ze zeiden het weleens, in de klas: “Juf, dit is een gekke vraag, maar…” Waarop mijn eerste antwoord altijd was, dat er geen gekke vragen bestaan. Misschien wel gekke antwoorden, als ze bijvoorbeeld niet bij de vraag passen, of de vraag geen recht doen. Maar een vraag is een vraag. Ik drukte ze op hart altijd vragen te blijven stellen. Van vragen stellen word je wijs.
De vraag stellen is hem namelijk in feite al beantwoorden. Dat je op een vraag komt, geeft aan dat je al aan het denken bent gezet over een bepaald onderwerp, of een bepaald probleem. Heel vaak was dus mijn wedervraag: “Wat denk je zelf? Hoe denk jij dat het is? Vertel eens wat je al weet. Heb je een vermoeden hoe het (ook) zou kunnen?” Dan kwam er een grappig proces op gang. Je zag het aan de gezichten: er werd (na)gedacht.
Natuurlijk kun je kant-en-klare antwoorden proberen te geven, maar dan gebeurt er niet veel in een kinderhoofd. Het is heel goed kinderen aan het denken te zetten, zodat ze met hun eigen oplossingen komen. Daar worden ze pas echt wijs van. En tevreden. En in een enkel geval euforisch: dat heb ik helemaal zelf bedacht, ik ben er zelf uitgekomen, terwijl ik dacht dat het een echt moeilijk probleem was.
Natuurlijk kun je behulpzaam zijn en meedenken. Liefst hardop. En dat kun je het beste in vragende vorm doen. Kinderen zullen dit overnemen en al (be)redenerend naar de antwoorden op hun vragen komen. Van heel ‘eenvoudige’ vragen (bestaan die wel?) tot ‘ingewikkelde(r)’ (bestaan die?). Ook zullen ze ontdekken dat er in veel gevallen meerdere antwoorden mogelijk zijn. Geleidelijk aan zullen ze er achter komen dat er niets vast staat in het leven.
Maar. Er blijken ook vragen te zijn, waar helemaal geen antwoord op wordt verlangd door de vraagsteller. In het dagelijks leven worden we door instanties bestookt met de meest onzinnige vragen. Het zijn geen filosofische vragen waar je wijzer van kunt worden. Vragen die je nu eens even goed aan het denken zetten. Nee. Het zijn vragen die de hebzucht (kunnen) opwekken. Of ergernis.
Dus toch gekke vragen. Op de radio hoor je in de reclame van de NS: “Waar ga jij naartoe vandaag?” De ABN-AMRO vraagt: “Wat is jouw verhaal?” Obvion hypotheken is benieuwd: “Hoe wil jij wonen?” Lidl, klantgericht: “Waar kies jij voor?” NH Hotels wil weten: “Welk uitzicht kiest u deze winter?” Met Allerzielen was het: “Voor wie steek jij een kaarsje op?”
Ik zou wel eens willen weten waar deze trend vandaan komt. Is er iemand benieuwd naar de antwoorden? Absoluut niet. De bedoeling is dat wij gaan beseffen wat we tekort komen. En daar dan zo snel mogelijk verandering in brengen.
De stomste vraag tot nu toe hoorde ik laatst bij Ikea: “Hou je van wonen?”, schalde het door de luidsprekers.
Vraag dat maar eens aan al die vluchtelingen, dacht ik, en wacht op het antwoord.
En luister! (Met een uitroepteken, ja.)
Spiegelingen 
Mooi hoe vragen het brein prikkelen terwijl we dat vaak niet doorhebben
Ja, heel goed. Dat is de ware “hersengymnastiek”.
duidelijke en goede uitleg 🙂
Uitleggen vond ik altijd leuk. Maar samen met kinderen filosoferen en debatteren nog leuker.
Veel onzinnige vragen inderdaad Wat mij ook opvalt tegenwoordig is de jij-vorm waar vroeger u gebruikt werd. Vragen van kinderen zijn nooit dom of gek. Ik had een juf die geïrriteerd raakte als je een prikkelende vraag stelde waar ze geen antwoord op had.. Ze draaide er omheen of gaf een ontwijkend antwoord. Pedagogisch gezien stelde een leerkracht toen weinig voor dat is later gelukkig wel veranderd.
Wat jammer dat die juf niet wat meer ontspannen reageerde. Ze leefde kennelijk in de veronderstelling dat ze op alle vragen een antwoord moest weten. Dat hoeft natuurlijk niet. Nu hebben we google, toen waren er encyclopedieën.
En ja die onbeleefde jij-vorm. Bah!
Kinderen die vragen worden overgelagen zei mijn oude moedertje. Laten we ´kinderen’ door ´bedrijven’ vervangen
Dat vind ik een prima idee, lummel!
Je hebt helemaal gelijk waar het kinderen met vragen betreft en denk dat je een zeer geliefde “juf” was. Ik deed het bij m’n kinderen óók zo en vreemd genoeg leerde ik vaak méér van de kinderen dan zij van mij.
De “reclamevragen” roepen bij altijd hetzelfde antwoord op; “dat gaat je helemaal niets aan”!
Nou, dat ís ook zo, Riet. Als je goed luistert naar kinderen word je heel veel wijzer. Het is natuurlijk altijd een wisselwerking. En dat is ook het leuke van het vak!
Ik weet zeker dat het onderwijs een reuze leuke werkkring is. Kinderen zijn zó leuk!
Je hebt helemaal gelijk.
?
zonder het stellen van vragen
waren wij allicht
doelgericht
als een oermens blijven jagen
Heerlijk schrijfsel weer, Corja!
Lenjef
Ach dat had me ook wel wat geleken, Lenjef. Berenvel om, vuurtje stoken, geen zorgen om de hypotheek… 🙂
Inderdaad! En ik sluit me bij Lummel aan: bedrijven die vragen worden overgeslagen!
Precies!
Denk dat je gelijk hebt ja!
Denk ook zomaar dat je een leuke juf was! 🙂
En die reclamevragen? Krijgen we nooit antwoord op haha..
Over het algemeen wel, denk ik ook. Maar je had van die dagen…. Behang nodig!
Kan het me voorstellen. Ik zou het nooit gekund hebben. Heb gewoon niet veel met een ander zijn kinderen… Gek hè..
Gekke vragen bestaan zeker niet. Vind het altijd leuk zeker als kinderen vragen stellen. Weet nog dat mijn kind nog heel klein was en vroeg waar het water nou naar toe ging uit de wasbak. Dat vond ik toen zo grappig dat ie daar al over nadacht. Ik heb ervaren als je gewoon op een volwassen manier antwoord geeft dat kinderen dat best begrijpen. Misschien niet in alle facetten maar dat is niet zo belangrijk voor ze. Het antwoord “daarom” vond ik altijd zo stom als ouders dat zeiden. Ik denk ook dat jij een heel leuke juf was.;)
Zo zouden er meer juffen als jij moeten zijn, het ware voor de kinderen een hele openbaring. Een juf die zo met haar kinderen begaan is, chapeau.
Ja, Bomma, het was een mooie tijd.
Maar missers waren er ook, hoor…. 😉
Goed stuk, Corja. Het zet niet alleen de leerlingen aan het denken maar ook de bloggers. Je moet een lieve juf geweest zijn. Ik geloof dat ik wel in jouw klas had willen zitten. Want onze leraren waren nogal…wat zal ik zeggen… vastberaden hardhandig.